Door sociaal-economische redactie
De staking bij de verffabriek Flexa van Akzo Nobel in Sneek is voorbij. Het definitieve besluit over de sluiting van de fabriek wordt drie jaar uitgesteld. Het voorgenomen besluit om de
fabriek in 2002 te sluiten is nu omgezet in het besluit om in 2003 te bezien wat er moet gebeuren. Een overwinning dat is zeker, maar wel een heel magere en zeer voorlopige.
De stakers accepteren het akkoord dat de bonden en Akzo Nobel overeenkwamen en
zijn weer aan het werk gegaan. De staking brak begin december uit. De 70 werknemers verzetten zich tegen de verplaatsing van de productie van Sneek naar Groot-Ammers. Het personeel en de vakbonden willen van de directie de garantie dat de fabriek openblijft. Zolang ze die garantie niet kregen werd er gestaakt. Net voor de kerstvakantie bood de directie van Akzo Nobel aan een time-out van drie maanden in te stellen. Bovendien zouden zich twee overnamekandidaten hebben gemeld. Ongeveer 25 werknemers van de vestiging van Akzo in Bergen op Zoom gingen op 2 januari anderhalf uur te laat aan het werk uit solidariteit met hun collega's in Sneek. Akzo heeft nu toegezegd dat de komende jaren wordt geïnvesteerd in zowel Sneek als Groot-Ammers. Begin 2003 zal dan worden bekeken of de ontwikkelingen aanleiding geven om de fabriek in Friesland te sluiten. De directie zal deze periode zeker benutten om maatregelen te treffen om de winstgevendheid en het concurrentievermogen van het bedrijf te verhogen. De winst die de staking ongetwijfeld heeft opgeleverd, zal de komende periode nog moeten worden verzilverd. De gang van zaken de afgelopen jaren bij Philips Terneuzen spreekt immers boekdelen. Als er veel weerstand is tegen de sluitingsplannen doet men het in fasen, maar uiteindelijk gaat de ondernemer door, gedwongen als hij wordt door de aandeelhouders. De rol van de vakbeweging blijkt dan feitelijk ook niet veel meer te zijn dan die van pappen en nat houden. De werknemers moeten de verantwoordelijkheid voor de acties in eigen hand houden en de vakbeweging dwingen aan hún eisen mee te doen en niet andersom. Alleen gezamenlijke en volgehouden strijd van de arbeiders zelf kan winst opleveren. Binnen het huidige kapitalistische systeem is de kans op succes echter altijd beperkt en meestal tijdelijk. Daarom zal de strijd niet slechts tegen de afbraak van werkgelegenheid in de bedrijven moeten gaan, maar ook tegen het systeem zelf, dat de oorzaak is van de ellende.