Door Anna Ioannatou
In februari verscheen er een brochure getiteld 'Het Zwartboek van de vervolgingen van de regering Simitis'. De brochure is een publicatie van de krant 'Rizospastis'. De ondertitel luidt: "de strijd
van volk en jeugd voor democratie, sociale rechten en vrijheden". Op de laatste pagina treft de lezer een korte samenvatting aan van de aanklachten en gerechtelijke vervolgingen door de Griekse minister van Justitie tegen de 'Rizospastis', waarover de lezers van Manifest meer hebben kunnen lezen in Manifest van 24 februari 2000.
Het Zwartboek komt uit in een periode, waarin het hele land gonst van de beloften en mooie praatjes van de lijsttrekkers van de regeringspartij. Want op 9 april a.s. gaat de Griekse kiezer naar de stembus, om - als ze de rit uitzitten - voor de komende vier jaar weer z'n uitbuiters te kiezen, (de verkiezingen van 9 april vinden drie en een half jaar na de vorige parlementsverkiezingen plaats). Masochisten, die Griekse stemgerechtigden? Nee, al net zo min als de stemgerechtigden in andere landen, maar wel evenveel geplaagd door de mediatirannie en de o zo 'onafhankelijke' journalistiek van onze schijndemocratie.
De grootste 'oppositiepartij' (de traditioneel rechtse NEA DIMOKRATIA) plus een paar andere schijnopposanten staan klaar om de volksvertegenwoordiging in de gewenste richting te sturen, dus pijnloos te maken voor de gevestigde orde. Het motto "vijf partijen, twee soorten politiek", al een tijd geleden gehanteerd door de Communistische Partij van Griekenland (KKE) blijft gelden: van de vijf partijen die in het parlement vertegenwoordigd zijn, is alleen de KKE anti-kapitalistisch. Alle andere stellen alleen maar andere vormen van beheer van het kapitalistische economische en sociale systeem voor. Dus de 'oppositie' beperkt zich tot een ander systeemmanagement met effectievere sociale schokbrekers.
Het volk als vijand
In het Zwartboek wordt aangetoond dat de 'socialistische' PASOK-regering steeds autoritairder is geworden de laatste jaren en niet weinig wetgevende decreten van de militaire junta ('67-'74) uit de kast heeft gehaald om het 'vijandige' volk in toom te houden. Als je het allemaal op een rijtje zet, wordt duidelijk dat de onverbloemd anti-communistische praktijken van de minister van Justitie, E. Jannopoulos, (zie Manifest van 24 februari jl.) niet geïsoleerd staan als handelingen die te wijten zijn aan de persoonlijke instelling of het nogal bizarre temperament van deze bewuste minister (veel aanhangers van de regeringspartij gooien het daar op), maar wel degelijk de uitingen zijn van een concreet regeringsbeleid.
De arm der wet
"Wij passen de wet toe", is een geliefde zinsnede van regeringswege, als weer eens de politie of de officier van justitie wordt afgestuurd op betogers voor volkomen gerechtvaardigde sociale eisen. En daarmee wordt een oud, welbekend recept van alle heersende klassen door alle eeuwen heen, herkauwd, als het erom gaat de macht in handen te houden, tegen de belangen van de grote meerderheid van de bevolking in. Als het erom gaat die wetten toe te passen, die de belangen van een kleine minderheid van uiterst kapitaalkrachtigen vertegenwoordigen en die via een ondoorzichtig manipulatiemechanisme aangenomen zijn door parlementen, die in wezen alleen nog maar van hogerhand genomen besluiten ratificeren. Het zijn wetten die de eigenlijke gewelddadigheid weerspiegelen van een systeem, dat zich democratisch en geweldloos voordoet en dat ook inderdaad kan lijken te zijn, zolang de bevolking redelijk kan leven met wat haar opgelegd wordt en daarom gelooft in een democratie te leven of zelfs de illusie heeft vrij te zijn.
De grenzen van die democratie worden onmiddellijk duidelijk, zodra grote groepen mensen de straat op gaan om van hun gerechtvaardigde wil blijk te geven, want op geen andere manier wordt er naar hen geluisterd. Griekenland is zeker niet het enige land in de wereld waar de mensen de straat op gaan, omdat dialoog met de machthebbers eenvoudig niet bestaat en alle 'nette' klachten, op een beschaafde manier geuit, gewoonlijk aan dovemansoren gericht blijken te zijn. De massale betogingen in Seattle tijdens de WTO-conferentie, van mensen die zich niet kunnen verenigen met de kapitalistische globalisering, liet duidelijk zien dat demonstreren beslist niet alleen een hobby is in de enige Balkanstaat die lid is van de Europese Unie.
Het Zwartboek
Om verdere acties van boeren te verhinderen in februari 1997 (na de opstand van december '96) haalde de Griekse regering een junta-decreet van stal uit het jaar 1972. Hetzelfde gebeurde om de demonstraties tegen Clinton's bezoek (november '99) te verbieden. Het Zwartboek verstrekt alle precieze informatie hierover en is een ware kroniek van de tegen de bevolking gerichte wapenfeiten van de huidige regering. De indeling van het Zwartboek is als volgt: eerst een hoofdstuk gewijd aan het vakbondsleven en de stakingen, met gegevens over de gevallen waarin politie in burger op vakbondsvergaderingen werd ontdekt. Dan volgen alle rechtszaken (vanaf mei '96) waarop vakbondsleden veroordeeld en stakingen als ongerechtvaardigd en tegen de wet gekenmerkt werden. Vervolgens wordt veel aandacht besteed aan de acties van boeren (vooral in Thessalië) gedurende de laatste vier jaar, tegen bedrijfssluitingen. (1) Meer dan 10.000 landbouwers zijn berecht of bevinden zich nog steeds in een gerechtelijke procedure, soms alleen omdat ze solidair waren met de acties.
In het voorjaar van 1997 werd zo'n 5.000 man politie op de been gebracht om de boeren in toom te houden. In december 1996 hadden de opstandige boeren met hun tractoren hoofdwegen afgezet, zodat niemand meer van noord naar zuid kon en omgekeerd, zonder toestemming van het Coördinerend Comité van Landbouwers. Weer werden militaire junta-wetten van stal gehaald om het gebruik van tractoren op hoofdwegen te verbieden en het toppunt was een massale sabotage-actie, uitgevoerd door speciale eenheden van de politie. Talloze tractoren werden beschadigd en onklaar gemaakt, om te voorkomen, zoals verklaard werd, dat er weer verkeerd gebruik van gemaakt zou worden.
Uiteraard werd de KKE door regeringsvertegenwoordigers systematisch beschuldigd van aanstichting van alle opstandige acties en zeker niet alleen van die in de landbouw. In het parlement werd herhaaldelijk aangedrongen op intrekking van de onschendbaarheid van één van de communistische parlementsleden, die actief bij de acties betrokken was geweest. Van deze acties is er vrijwel geen berichtgeving geweest in de andere lidstaten van de EU, waarmee andermaal een bewijs geleverd werd van de 'objectiviteit' en de 'onafhankelijkheid' van de berichtgeving.
Steeds meer repressieve maatregelen
Het Zwartboek wijdt ook een hoofdstuk aan de repressieve maatregelen voor betogers tegen de NAVO-oorlog in Joegoslavië en in verband met het bezoek van Clinton aan Griekenland. Aandacht wordt besteed aan het Verdrag van Schengen (elektronische politiedossiers van Europese burgers, met als excuus de "bescherming van veiligheid en rechtvaardigheid" in Europa. Zie ook de oprichting van Europol, dat tot onderdeel van het Verdrag van Amsterdam gemaakt werd.
Het laatste hoofdstuk van het Zwartboek is gewijd aan het onderwijs. Rechtszaken, arrestaties, demonstraties worden vermeld, vanaf 1996. Onder de kop "Een goede leraar is een leraar die slaag krijgt" worden de botsingen met de politie opgesomd.
Wie is de grote boosdoener?
De grote boosdoener schijnt de protesterende bevolking te zijn, zo wil men ons doen geloven. Naarmate het proces van economische en monetaire eenwording voortschrijdt, de bezuinigingen doorgaan, de werkloosheid groeit en de armoede toeneemt, wordt er een aanval gepleegd op fundamentele sociale rechten van de Europese bevolking, uitgevoerd door steeds autoritairder wordende repressie-apparaten, steeds beter georganiseerd op Europees niveau.
De tegen dit geweld protesterende bevolking wordt vervolgd en voor het gerecht gesleept. De steeds repressiever wordende burgerlijke 'democratie' heeft steeds minder steun, ook al probeert hij zich te laten legaliseren via subtiel tot grof manipulerende kiesstelsels, en bij steeds meer mensen leeft de vraag: "Maar welke kant moet ik dan op?".
Daarom wordt, als onderdeel van de voorverkiezings-feitenverdraaiingscampagne, in de vele opiniepeilingen in Griekenland, het percentage van de Communistische Partij alvast maar lekker laag gehouden. Stel je voor dat nog meer mensen dan bij de Europese verkiezingen op het idee zouden komen om op die partij te stemmen, die zich "aan de grenzen van de legaliteit bevindt', zoals dreigend beweerd wordt door officiële regeringsvertegenwoordigers.
Maar wie de eigenlijke illegalen zijn zal de lezer uit het bovenstaande wel duidelijk geworden zijn...
(1) In Griekenland werkt zo'n 17 procent van de werkende bevolking in de landbouw. Dat was een aantal jaren geleden nog 27 procent. Dit percentage moet tot 2004 teruggebracht worden tot zo'n vier tot vijf procent, het gemiddelde dus van de Europese Unie. De gevolgen daarvan zijn: werkloosheid en verpaupering van de landbouwbevolking, in een samenleving met toch al een globaal stijgende werkloosheid.