| Paars verkeert over het algemeen in een jubelstemming wanneer
breedgrijnzende politici van het kabinet voor de camera's beweren
dat de Nederlandse economie groeit en bloeit als nooit tevoren.
De aandelen van multinationals en andere bedrijven blijven maar
stijgen en ook de koopkracht van de gemiddelde Nederlander
bereikt een hoogtepunt, aldus de meeste ANP-berichten.
Privatisering, liberalisering, vrije markteconomie en
poldermodel, dat zijn de toverwoorden van deze tijd. Wat gebeurt
er met de rol van de overheid? Krijgen de sociaal zwakkeren, voor
zover die mensen zo genoemd kunnen worden, op den duur niet
steeds vaker te maken met asociale voorzieningen? Onder het mom
van "meer verantwoordelijkheid voor de burgers" en "het
terugdringen van misbruik bij uitkeringsgerechtigden" trekt de
overheid haar handen af van het probleem. Ze laat het over aan
geprivatiseerde ondernemingen, die slechts gericht zijn op het
aanvullen van hun allerminst sociale winsten, of aan de
opofferingsgezindheid van familieleden en kennissen. In plaats
van actief op te treden en te investeren in goede sociale
voorzieningen, waarbij bijvoorbeeld verplegenden op hun beurt
niet in de WAO belanden of waarbij oudere mensen niet wegkwijnen
met allerlei kwalen in hun vervuilde woning vanwege een
overbelaste lijst voor thuiszorg of voor een verzorgingstehuis,
breekt de regering de verzorgingsstaat juist af omwille van de
markteconomie.
Geheel volgens de gewoonte van het poldermodel debatteren politici er op los om vervolgens doodleuk aan te kondigen dat het overleg een andere keer voortgezet wordt. Concrete oplossingen blijven uit. Daarentegen houdt de overheid zich meer bezig met de fraude van uitkeringsgerechtigden. Schandalig dat een bijstandsmoeder met een paar kinderen haar zwarte werk niet vermeldt op haar belastingformulieren! Naar het grote geld van aandeelhouders en van het misbruik door europarlementariërs of het declaratiegedrag van politici, dat in de doofpot wordt gestopt, kunnen de sociaal zwakkeren echter fluiten. Men kan niets veranderen aan het feit dat de één vaak een arts nodig heeft en de ander een blakende gezondheid heeft, maar aan de oneerlijke verdeling van geld kan wel een einde komen. Met de superwinsten van multinationals en banken zouden de sociale voorzieningen instandgehouden en zelfs uitgebreid kunnen worden. Maar dat zou de markteconomie schaden en dat kan natuurlijk niet! Om te voorkomen dat er op grote schaal sociale mensenrechten worden geschonden, zoals in de VS, waar men bij wijze van spreken zonder creditcard het ziekenhuis niet binnenkomt en waar elitaire ouderen hun rustige, oude dag voor veel geld kunnen kopen, dienen politici momenteel hun talent voor zinloos gebabbel even aan de kant te schuiven en moeten ze eindelijk eens actie ondernemen. Dat wil zeggen; gratis gezondheidszorg toegankelijk voor iedereen, afschaffing van de wachtlijsten, werklozen stimuleren bij het vinden van werk, genoeg bejaardentehuizen en ten slotte loonsverhoging en meer waardering voor mensen, die in de zorg werken. Misschien wordt het tijd voor ingrijpende veranderingen in de samenleving en voor een alternatieve economie, voordat de woorden 'zorg' en 'sociaal' hun werking verliezen, vergrijzen en uiteindelijk sterven. |