De optieplannen van de FNV

Van rode arbeider tot vakbondskapitalist?

Door Jan Cleton

De FNV is om in de verkeerde richting. De vakcentrale FNV wil het komende CAO-seizoen personeelsbrede optie- en aandelenregelingen eisen. Meedelen in de welvaart, daar is op zich niets op tegen, mits het solidariteitsbeginsel niet losgelaten wordt. En dat verder loslaten van dat solidariteitsbeginsel door de FNV dreigt nu met de optieplannen een onacceptabele hoogte te bereiken.

Ten eerste zal de tweedeling tussen arm en rijk verder vergroot worden. Ten tweede zal deze opzet niet leiden tot nationale socialisering of welvaartsdeling, maar tot een strijd van arbeiders tegen arbeiders, nationaal en internationaal, met het financierskapitaal als lachende derde!

De consequenties van dit FNV-beleid

Zelfs als het volgens objectieve burgerlijk democratische regels zou werken, maar dat doet het niet, zou de consequentie zijn dat de arbeiders in de eerste wereld de arbeiders in de derde wereld uitbuiten. Iedereen kan weten dat de kloof tussen het rijke Noorden en het arme Zuiden hierdoor reeds tot onmenselijke proporties is uitgegroeid. Het bewust vergroten van deze kloof, die nog honderden miljoenen mensen het leven zal kosten, is iets dat slechts in de gedachten van de grootste egoïsten zal opkomen. Juist daarom wordt het sprookje van de welvaartbrengende vrije markt met zoveel fanatisme uitgedragen. Dat is een doekje voor het bloeden van miljarden wereldburgers.

Ook nationaal zal de tweedeling tussen arm en rijk toenemen als deze FNV-plannen door de FNV-leden geaccepteerd worden, naast de deling tussen werknemers die in een beursgenoteerd bedrijf werken en de anderen. Het persoonlijk gewin zal, bijvoorbeeld bij reorganisaties, de opstelling benvloeden ten opzichte van massa-ontslagen die de beurskoersen doen stijgen. Indien de vooruitzichten minder gunstig zijn en de eigen financiële risico's groter worden zal men geneigd zijn de opties af te stoten, wat de koersen doet dalen, waarvan de structurele beleggers, pensioenfondsen(sic!), banken en verzekeringsmaatschappijen(sic, sic!!) -instellingen waar we niet omheen kunnen- dan weer gebruikmaken om deze opties, cq aandelen, voor een spotprijs op te kopen. Dit mechanisme leidt ertoe dat de werknemers zich enerzijds te pletter werken om het bedrijf te behouden en anderzijds de profiteurs van onzekerheid zich buitensporig verrijken. Uiteindelijk zullen de financieel sterksten, diegenen die hun opties behouden hebben, in samenwerking met het grote financierskapitaal ertoe besluiten het bedrijf naar lage lonen-landen te verplaatsen. De anderen vervallen tot de klasse van uitkeringsgerechtigden. Maar ook dan zullen zij het slachtoffer zijn van de beter gesitueerden. Dezen zullen namelijk alles op alles zetten hun financiële positie nog verder te verbeteren in de vorm van verlaging van belastingen voor de burger. Op dat moment zal objectief blijken wie de burger is! Dat uitkeringsgerechtigden daar niet toe behoren is in de afgelopen decennia reeds overduidelijk bewezen.

Het alternatief binnen het raam van het systeem

Dat alternatief blijft voorlopig de winstdelingsregeling uitbreiden naar alle CAO's. Daarnaast moet er een stroming in gang gezet worden die ijvert voor het verhogen van de vermogensbelasting, een belasting op kapitaal dat geen maatschappelijke functie heeft, en daarvan de lonen te verhogen in de non-profit sector, inclusief die van de uitkeringsgerechtigden. Deze mogelijke maatregelen zullen de economie niet in gevaar brengen, integendeel, zij zullen de tweedeling verkleinen en daardoor een stimulans zijn voor de economie.

Het solidariteitsbeginsel dient door de vakbonden weer opgevoerd te worden, in tegenstelling tot het meewerken aan de individualisering. En dat begint met een tegenwicht te creëren tegen de valse kapitalistische propaganda en op die manier de leden duidelijk te maken waar hun werkelijke belangen liggen.