Hete oktober in Athene

Door Anna Ioannatou

Zaterdag 21 oktober jl., tussen twaalf en vijf uur 's middags, veranderde het aanzien van het centrum van Athene even helemaal. Duizenden mensen hadden gehoor gegeven aan de oproep van het Arbeiders Strijd Front om deel te nemen aan een protestdemonstratie, gericht tegen de toename van, voor de werkende klasse nadelige, regeringsmaatregelen. Maatregelen, die een stelselmatige afbraak betekenen van sociale rechten. Daarbij kwam nog de verontwaardiging over de enorm gestegen kosten voor stookolie (het dubbele van vorige jaar), die pas aangekondigd waren in het kielzog van de zogenaamde oliecrisis.

Uit alle delen van Griekenland waren de demonstranten met bussen aangekomen en ze vertegenwoordigden een breed spectrum van categorieën werkende mensen en werklozen: werknemers uit alle mogelijke beroepen, boeren, kleine middenstanders, leraren en onderwijzers, maar ook leerlingen, studenten en gepensioneerden gaven blijk van hun besluit niet meer morrend thuis alles af te wachten, maar weer een actieve rol te spelen in het sociale gebeuren. Weer is gebleken dat mensen in beweging kunnen komen, als ze echt in hun rechten worden aangetast. De hoofdspreker op deze protestbijeenkomst was de voorzitter van de Panhelleense Scheepswerkers Bond, die het belang van de protestdemonstratie als volgt samenvatte: "Deze mobilisatie is een verworvenheid, een stap vooruit in de richting van de wederopbouw van de vakbondsbeweging en het organiseren van de strijd van het volk. Hiermee wordt het perspectief aangegeven, dat we op moeten bouwen, namelijk een alliantie van de arbeidersklasse, van de kleine en middelgrote bevolkingslagen in de stad en op het platteland tegen de macht van de kapitalistische monopolies en hun vertegenwoordigers op politiek niveau."

Herstel van eenheid en solidariteit

De bedoeling is de eenheid en solidariteit te herstellen tussen alle getroffen lagen van de bevolking en die eenheid weer strijdvaardig en strijdlustig te maken. Daarvoor moet nog heel wat gebeuren, want de jarenlange sociaal-democratische regering heeft zich grondig van haar historische taak gekweten de vakbondsbeweging te versplinteren en eigen marionetten in de vakbondsleidingen te plaatsen. Het Arbeiders Strijd Front is een paar jaar geleden opgericht door de meest bewuste en actieve leden van de vakbonden, omdat de officiële Algemene Federatie van Griekse Werknemers volledig een regeringsinstrument geworden was. Dit Front is in ruim twee jaar tijd steeds steviger in de schoenen komen te staan en wint aan invloed. Het speelt in de vakbondswereld de rol die het bredere maatschappelijk front, op initiatief van de Communistische Partij, in de Griekse samenleving op zich neemt: bundelen, richting geven aan en organiseren van onvrede en protest in een richting die subversief is voor het kapitalisme en constructief in socialistische richting.

Tekenend voor de sfeer waren leuzen op spandoeken als:

Werknemersbonden, geen werkgeversbonden.
De EMU (Economische Monetaire Unie) is de enige richting voor de multinationals, het Front is de enige richting voor werknemers.

Deze demonstratie was op 10 oktober voorafgegaan door een algemene 24-uursstaking over het hele land, op initiatief van het Arbeider Strijd Front, waaraan de meeste bedrijfstakken zich gehouden hebben. Het strijdfront probeert werknemers en door de regeringmaatregelen getroffen lagen van de bevolking te overtuigen van de macht die ze hebben om zich, stoelend op de ervaring van de volksbeweging, massaal te verzetten tegen de aanval die gepleegd wordt op hun rechten, tegen de verkoop van openbaar bezit, tegen de commercialisering en degradatie van het onderwijs, de gezondheidssector en de sociale verzekeringen, tegen opoffering van alles op het altaar van de monopoliesuperwinsten. De boodschap van de algemene 24-uursstaking van 10 oktober en de protestdemonstratie van 21 oktober, gevolgd door een mars naar het Parlement, was duidelijk: vastbeslotenheid door te gaan met de acties en die te laten escaleren, vastbeslotenheid zich af te wenden van het bedrog van de zogenaamde 'sociale dialoog' en de 'klassenvrede".

Twee soorten volk

Uiteraard hebben de media niets laten horen of zien van deze massale acties. Die van Belgrado, een paar weken terug, hebben ze uit den treure laten zien. Toen heette het: het volk heeft gesproken, het volk eist democratie, naar de stem van het volk moet geluisterd worden. Maar in dit geval moest de stem van het volk dus verzwegen worden. Als 'het volk' (al of niet onwetend) zich ergens zo uit dat het voor het imperialisme goed uitkomt, kan het rekenen op een eerste plaats in de media. Maar o wee, als 'het volk' spreekt van sociale en arbeidsrechten, laat staan van machtsovername, dan wordt het verzwegen en als dit niet meer lukt, dan wordt het via een staatsgreep of andere vormen van repressie onder de knoet gehouden (voorbeelden te over in het wereldgebeuren).