| 1896 |
Theodor Herzl pleit in zijn manifest van de zionistische beweging voor de oprichting van een zuiver joodse staat in Palestina, "een vooruitgeschoven post van Europa tegen Azië, een voorhoede van de beschaving tegen de barbarij'. "In 1907 beslist de zionistische beweging definitief waar die joodse staat moet komen. Aanvankelijk was nog gediscussieerd over Oeganda en Argentinië. |
| 1917 |
Na jaren intensief lobbywerk bij Groot-Brittannië, de Russische tsaar en de Duitse keizer krijgen de zionisten een eerste internationale erkenning. De Britse minister, Lord Balfour, belooft hen op 2 november "een joods thuis in Palestina" (dat op dat ogenblik nog deel uitmaakt van het Turkse Ottomaanse rijk). Hij heeft hiertoe geen enkele bevoegdheid. |
| 1920 |
Na WOI, tijdens de conferentie van San Remo, legt Londen de hand op Palestina en Irak. Frankrijk pakt Syrië en Libanon. Zionistische kolonisten vestigen zich in Palestina. De Palestijnen komen geregeld in opstand tegen de Britse en zionistische kolonisatie. In 1947 bezitten de zionistische kolonisten slechts 6% van de grond in Palestina. |
| 1947 |
De Britten willen weg. De zionistische geheime legers zaaien terreur, zowel tegen de Palestijnen als tegen de Britten. De Verenigde Naties (VN) keuren een verdeelplan voor Palestina goed. |
| 1948 |
Zionistische milities zaaien terreur en veroorzaken een eerste massale vluchtelingenstroom. Op 15 mei wordt de staat Israël uitgeroepen. Honderden Palestijnse dorpen worden van de kaart geveegd. Israël palmt een aanzienlijk groter stuk grondgebied in dan voorzien in het VN-verdeelplan. Op 11 december keuren de VN resolutie 194 goed: vluchtelingen mogen terugkeren en wie verlies leed, krijgt schadevergoeding. Deze resolutie werd herhaaldelijk herbevestigd. |
| 1958 |
Palestijnse revolutionairen onder leiding van Arafat en Abou Jihad richten de bevrijdingsorganisatie El Fatah op. In 1965 is de organisatie voldoende ingeplant om ook de gewapende strijd te starten tegen de staat Israël. |
| 1964 |
Onder impuls van de Arabische regimes richt Ahmed Choukeiry de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) op, in 1969 overgenomen door revolutionaire nationalistische organisaties met Arafat als voorzitter. |
| 1967 |
Juni-oorlog. Israël verslaat zijn Arabische buren en palmt nu heel historisch Palestina in. |
| 1978 |
Ondertekening van de Camp-David-akkoorden: Israël neutraliseert Egypte en er komt een aparte vredesregeling. |
| 1982 |
Israëlische invasie in Libanon, op initiatief van generaal Sharon. Onder zijn verantwoordelijkheid moorden Libanese milities duizenden Palestijnen uit in de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila. |
| 1987 |
Op 9 december breekt in de door Israël bezette gebieden de intifada uit, de Palestijnse 'stenenopstand'. Jarenlang zijn er voortdurende confrontaties tussen zwaar bewapende Israëlische militairen en stenen gooiende Palestijnse jongeren. |
| 1993 |
De vredesakkoorden van Oslo. Na het verdwijnen van de Sovjet-Unie ontstaan nieuwe krachtsverhoudingen in de wereld. De 'vredesakkoorden' van Oslo zijn een poging om een Amerikaans-Israëlische 'oplossing' op te leggen aan de Palestijnen. De Palestijnse bevolking krijgt enkele steden op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook onder haar bevoegdheid. (zie kaart). De akkoorden bieden geen enkel perspectief van terugkeer aan de vijf miljoen Palestijnen in de diaspora. Ongeveer 3,3 miljoen van hen leven in de buurlanden Jordanië, Libanon en Syrië, één miljoen elders. 3,3 miljoen Palestijnen wonen in Israël, de Westelijke Jordaanoever en Gaza, vaak uit hun geboortestreek verdreven. |
Na Oslo ontwikkelt de Israëlische staat een agressieve kolonisatie-politiek waarbij radicale joodse kolonisten steeds meer Palestijns gebied inpikken. Dit leidt tot voortdurende spanningen en confrontaties. Acht jaar later pikken de Palestijnen de aanhoudende vernederingen niet meer.
* Eerder geplaatst in Solidair nr. 39, 2000
