Gemor over koopzondag neemt toe

Haakt personeel af?

Door Jan Cleton

"Je kunt je geld maar één keer uitgeven", een waarheid als een koe. Alhoewel, je kunt je geld tegenwoordig ook al bij voorbaat uitgeven. Steeds meer advertenties hebben als hoofdthema 'nu kopen straks betalen'. Daar denk je nog even over na. Maar een hypotheek nemen om zogenaamd goedkoper te wonen in vergelijking met een huurwoning is al algemeen aanvaard. De angst om te 'stelen uit eigen portemonnee' is langzaam maar zeker tot cultuur gemaakt in de lage landen. In deze cultuur is de middenstand, uit eigenbelang en uit concurrentiedwang, meegegaan. Een andere mogelijkheid bleef er voor hen niet over.

Nu begint het personeel, gedwongen door de controverse tussen eigenbelang en het fictieve belang van de werkgever, te morren. De concurrentiedwang, veroorzaakt door de wetmatigheden van het kapitalistische systeem, maakt ook de kleine werkgevers afhankelijk van wat de concurrent doet, soms tegen beter weten in. Met name de kleine middenstander weet dat je je geld maar één keer uit kunt geven. De vraag blijft dan, bij wie geeft de klant zijn geld uit? Bij mij, of bij mijn directe concurrent? De klant laat zich leiden door de prijs/kwaliteitsverhouding en door het gemak - inclusief directe service - als hij zich dat kan permitteren. Er zijn dan enkele wetmatigheden: ten eerste wat ben ik kwijt aan loonkosten? Ten tweede hoe verhoudt zich dat tot mijn overlevingskansen? Want overleven voor de kleine middenstand wordt steeds moeilijker in de huidige tijd. Dit op zich heeft weer tot gevolg dat zij zich moeten richten op de meer draagkrachtigen onder de bevolking. Zijn personeel echter moet hij, om dat vol te kunnen houden, minder betalen. De kleine middenstander, en de organisatie waar hij bij aangesloten is, tot in de top vertegenwoordigd door of noodgedwongen veroordeeld tot het MKB (Midden- en Kleinbedrijf), neemt een klassenpositie in, gewenst of ongewenst door de betreffende middenstander! Hij kan bijna niet anders.

De gevolgen

De MKB wordt echter gestuurd door de 'grote jongens' en de bedrijven die zij vertegenwoordigen. Zij kopen de zwakkeren op en reorganiseren op een wijze die gevolgen heeft voor de gehele branche. Zij bepalen de hoogte van de lonen van hun personeel dat nu begint te morren, omdat zij moeten inleveren ten behoeve van de meer koopkrachtige klant. Inleveren in de vorm van toeslagen voor incourante uren, dus inleveren van loon. Inleveren terwijl de spanning op de arbeidsmarkt gigantisch is. Maar waar moet dit personeel naar toe? Naar de kleine middenstander? Die heeft het al zo moeilijk door de prijs- en reorganisatiepolitiek van de middelgroten. Degenen waar hij in alle opzichten van afhankelijk is, dusdanig dat hij qua loonpolitiek ook geen concurrent kan zijn. Dit is overigens een nadeel voor werknemers bij een gespannen arbeidsmarkt aangaande de algemeen verbindendverklaring van de betreffende minister. De kleine middenstander zou daar op verschillende manieren onderuit kunnen, maar kan dat financieel meestal niet opbrengen.

De oplossing

De oplossing voor de werknemers, die dreigen financieel fijngemalen te worden tussen deze controverses, is dat het personeel van de middelgrote en grote middenstanders tot een gezamenlijk verzet komt tegen de loonpolitiek van hun 'bazen'. Veelal zijn zij ook degenen die zich via hypotheken e.d. in de schulden steken. Veelal ook zijn hun collega's alleenstaande moeders die hun inkomen aan trachten te vullen door enkele uurtjes achter de kassa, die aan te passen zijn aan de schooltijden van hun kroost. Zij samen hoeven niet (extra) te betalen voor de fictieve winst op korte termijn, die hun baas denkt te kunnen behalen. Loon naar arbeid, wordt steeds meer loon naar de concurrentiepositie waarin de baas zich bevindt. De baas zelf echter is meestal aandeelhouder, de aandeelhouder die zich niet meer zo bekommert om het bedrijf, maar om de winst die hij kan behalen. Ten koste van wie is hem een zorg, hij moet zijn eigen positie veiligstellen. Zowel in het belang van zijn gezin, als in het belang van zichzelf. Waarom moeten de lagere regionen daar altijd voor betalen? Kom op voor jezelf en je collega's, net als de bazen. Ben jij dan als eenling verantwoordelijk voor de economie? Solidariteit met je collega's is de oplossing!