Alleen de keiharden niet...

Door Rinze Visser

Soms overkomt het mij. Niet vaak. Dat ik een artikel lees en dan al na enkele zinnen moet stoppen, dat ik dan niet verder kan. Het overkwam mij kortgeleden weer eens, bij een artikel in een zaterdagmagazine behorend bij een landelijk dagblad. Het ging over Nicaragua. Een Deense fotograaf had dat land drie keer bezocht. Twee keer toen de Sandinistische regering het er voor het zeggen had (na de revolutie) en een keer daarna (na de contrarevolutie, dus).

De eerste keer was vijf jaar na de revolutie. De nieuwe regering had zich voorgenomen: gezondheidszorg en onderwijs voor de armen. Dat mocht niet van de Verenigde Staten van Amerika. Dus: economische boycot en het politiek-organisatorisch en financieel steunen en bewapenen van een contrarevolutionair leger.

De fotograaf-schrijver - zeker niet een communist - zegt dat met het revolutionair regeringsprogram "alleen de keiharden het niet eens kunnen zijn". De nieuwe regering was er in geslaagd de gezondheidszorg en het onderwijs aanzienlljk te verbeteren. Eindelijk eens een regering in die regio (de vermeende achtertuin van de VS) die - ná die van Cuba - woord hield.

Dat was de informatie uit die enkele zinnen en mijn gedachten daarbij, waarna ik niet verder kon lezen. Dat was niet het geval omdat ik niet al wist wat ik had gelezen, maar omdat ik weer eens besefte wie er allemaal tegenstanders van gezondheidszorg en onderwijs voor de armen zijn, deze tegenstanders steunen of hun stem niet verheffen. In alle uithoeken van de wereld, ook hier!

Niet vroegtijdig sterven, wel rekenen, schrijven en lezen leren! Het mocht en mag niet van de Grote Wereldbaas en zijn aanhangers en meelopers, ook hier! Nergens mogen arme sloebers het beter krijgen, waar ook ter wereld. Dat mag niet van het in rijkdom en aandelenpakketten verklede crapuul! Want, mensen die dat wel willen, dat zijn communisten en die deugen niet... Het wordt de kinderen op de scholen al weer geleerd, met of zonder computer...

Ja, ik weet het, hier gaat het om een aantal tientjes prijscompensatie voor de invaliden of te weinig uitbetaalde bijstand, daar om leven en dood. Maar, laat niemand dit onderscheid gebruiken voor het ontlopen van de eigen verantwoordelijkheid! Het gaat erom aan wiens kant men staat! De volgende dag pas ben ik verder gaan lezen. Mensen, waar bent u toch mee bezig of juist niet mee bezig? Probeer het maar eens: zakelijk en met slechts klinische interesse zitten lezen over het door de VS en zijn wereldaanhang bereikte resultaat in Nicaragua. Meisjes van tien, dertien, zeventien jaar, sommigen met een kindje aan de ene hand en een pot lijm in de andere. Om over de andere resultaten maar te zwijgen.

Resultaten bereikt in de strijd voor democratie en vrijheid... Een program waarmee alleen de keiharden het niet eens kunnen zijn, schrijft de Deense fotograaf. Een zin om over na te denken? Ja, maar ook een zin om voor altijd te onthouden!