Het overbrengen van een boodschap

Door Jan Cleton

Nog niet zo lang geleden lag mijn schoonmoeder in het ziekenhuis. Tijdens mijn bezoeken aan het ziekbed mocht ik het genoegen smaken dat mijn schoonmoeder enorm meevoelde met het verplegend personeel "dat zich uit de naad moest werken". Afgelopen week, tijdens een familiefeestje, was zij degene die de discussie opende over de acties in de zorg in een voor het actievoerende zorgpersoneel ongunstige richting. "Men staakte maar, voor een paar centen meer zonder rekening te houden met het algemeen belang en het belang van de gewone patiënt in het bijzonder, op deze manier werden de wachtlijsten nog langer". Hadden ze net drie miljard extra gekregen, en nog gingen ze staken! De overige aanwezigen, waaronder ook oud-communisten, vielen over elkaar heen om deze zienswijze te ondersteunen. Mijn vrouw wierp een bezorgde blik in mijn richting. Zij wist dat het niet uit kon blijven, hier moest een reactie op volgen. "Maar hou het alsjeblieft gezellig", sprak uit diezelfde bezorgde blik.

Toen we aan het eind van de dag zaten uit te blazen, was er weer een bezorgde blik van mijn vrouw in mijn richting. "Wat is er?", vroeg ze.

"Ik snap het niet", zei ik. "Waarom moeten ze toch altijd hun eigen soort aanvallen en kijken ze tegen de profiteurs op. De materiële positie waarin men verkeert, bepaalt toch het denken?"

"Precies", antwoordde ze, "dit raakt ze onmiddellijk. Toen ma in het ziekenhuis lag, had ze er belang bij met het personeel mee te praten. Nu is ze verder in eerste instantie afhankelijk van de andere partijen in de zorg. Op de eerste plaats de huisarts, maar die staakt ook al. En verder de specialist, 'waar ze toch zo goed mee kan praten'. En dan komt het probleem. De specialist wil graag haar tijdelijk geplaatste stoma weer verwijderen, maar de wachtlijsten... Je oom wordt ook steeds geconfronteerd met ziekenhuisbezoeken aan de hand van wachtlijsten. Wat verwacht je nou? Dat speelt het zwaarste! En dan ga jij degenen die door de TV als probleemveroorzakers naar voren gebracht worden, en dat wordt dan nog eens bevestigd door hun 'sociale' omgeving, verdedigen. Je kan helemaal gelijk hebben met je 'materiële positie', maar dit komt ze het eerst aan de botten."

Ze heeft gelijk dat het zo meestal gaat, maar ik word er af en toe zo moedeloos van. Af en toe, maar er is geen andere weg dan bewustmaking.