Betogingen en eensgezind bewustzijn

Door Anna Ioannatou

 

 

De straat opgaan, demonstreren om je sociale eisen kracht bij te zetten, wordt nog steeds door velen een ouderwets strijdmiddel gevonden. Ook in Griekenland doen politici van de twee grote establishmentpartijen hun best de Grieken te beleren, dat ze (ook) hierin Europeser dienen te worden. Dus: niet de straat op en leuzen scanderen, spandoeken sjouwen met sociale eisen erop en zo.

Helaas voor de vertegenwoordigers van deze partijen zijn de sociale omstandigheden nooit zodanig geworden dat zelfs Grieken ervan overtuigd konden raken dat sociale strijd in de salon thuishoort via een schijndialoog. En nu het Europese beleid van privatisering en gestadig terugnemen van sociale verworvenheden ook in lidstaat Griekenland steeds voelbaarder gaat worden, heeft de Griekse bevolking redenen temeer om het 'oude' strijdmiddel een nieuwe stimulans te geven.

Wat kan een mens meer treffen dan de afbraak van sociale verzekeringen? Dus pensionering, gezondheidszorg, om een paar heel fundamentele te noemen. Over de maatregelen waarmee de Griekse regering komt inzake het sociale verzekeringsstelsel, hebben we al in een eerdere 'Manifest' geschreven. De groeiende en massaler wordende verontwaardiging onder de bevolking uitte zich op 26 april jl. in de grootste betoging van de laatste tientallen jaren, die gericht waren op sociale kwesties. Het aantal betogers zou, volgens de meeste schattingen, opgelopen zijn tot een kleine miljoen, in alle steden samen genomen. Ook werd in het hele land gestaakt in de overheids- en de privé-sector. De demonstratie was op touw gezet door de Algemene Confederatie van Griekse Werknemers (GSEE). De Bond van Overheidsambtenaren en het Arbeiders Strijd Front (PAME) verleenden er hun medewerking aan, maar brachten veruit de meeste mensen op de been.

GSEE gedwongen om mee te doen

De regeringsgezinde GSEE kon moeilijk anders doen dan in dit geval tegen het regeringsbeleid ingaan. Anders zou zij flink aan geloofwaardigheid ingeboet hebben en teveel werkende mensen zouden uiteindelijk naar de PAME overlopen, verontwaardigd over het antiwerknemersbeleid van de regering. Na deze werkelijk zeer massale betoging heeft de regering haar pakket voorstellen (voorlopig) teruggetrokken en dringt aan op een dialoog. Bij steeds meer werknemers zet zich echter de overtuiging vast, dat de zogenaamde 'sociale dialoog' ordinair bedrog is en de roep om meer strijdvaardige actie wordt steeds sterker. Afgesproken is dat op 17 mei (dus de dag van verschijnen van dit nummer) weer in het hele land gestaakt en gedemonstreerd zal worden. Ondertussen heeft de communistische partij van het land (KKE) een ontwerp-strijddoelstellingen opgesteld, bestaande uit 12 punten, die een eisenpakket vormen in overeenstemming met de eigentijdse behoeften van de werkende klasse.

1 mei in Griekenland

Tussen 26 april en 17 mei ligt 1 mei, Internationale Dag van de Arbeid. De laatste paar jaar wordt deze dag gescheiden georganiseerd. Aan de ene kant door de regeringsgezinde GSEE en aan de andere kant door het PAME. Hoe is dat zo gekomen? Jarenlang was de enige organisator de GSEE, waarin de communisten een sterke invloed hadden. Deze GSEE ging echter steeds minder de belangen van de werkende klasse vertegenwoordigen en steeds meer die van de regering, in dienst van de werkgevers. Een bekend verhaal, dat zich ook elders heeft afgespeeld. Steeds meer begonnen de aanwezigen op de 1 mei-betogingen (overwegend communisten) zich te ergeren aan de manier waarop ze door de regeringspartij misbruikt werden voor propaganda-doeleinden. Zo rijpte het besluit de 1 mei-dag 'terug te geven' aan de werkende klasse. Het initiatief daartoe werd genomen door diegenen, die later het PAME (Arbeiders Strijd Front) op zouden richten (zie Manifest 22-01-01). Het resultaat was sindsdien veel massaler bezochte 1 mei-vieringen en een regeringsgezinde Confederatie van Griekse Werknemers, die de eerste keer van de gescheiden viering in haar hemd kwam te staan, omdat vrijwel niemand kwam opdagen en die de daarop volgende keren op 1 mei een beduidend kleinere groep mensen trok. Het PAME brengt veruit de meeste mensen op de been en wordt natuurlijk beschuldigd van splitsing van de werkende klasse. Het PAME echter vertegenwoordigt de echte belangen van de werkende klasse en hier loopt de echte scheidslijn.

Gezamenlijke mars

Na de overweldigende demonstratie van 26 april jl., die gemeenschappelijk gedragen werd door beide, werd van het PAME verwacht dit ook op 1 mei te doen. Dit gebeurde niet, omdat men niet in de oude val wilde trappen en weer werd 1 mei op verschillende plaatsen georganiseerd in Athene, waarbij het PAME weer de overgrote meerderheid trok. Maar uiteindelijk werd er één mars gehouden met hetzelfde eindpunt: het parlement op het Syntagmaplein. Ook de leuzen waren eensgezind, want de harder wordende levensomstandigheden en de afbraak van sociale verzekeringen worden door alle werkende mensen zonder veel onderscheid gevoeld, maar nu eenmaal niet door alle politieke partijen vertegenwoordigd. Het is zaak, dat steeds meer mensen zich dat bewust worden.

Griekenland: vakorganisatie dreigt met nieuwe staking

De GSEE heeft gedreigd volgende maand een staking uit te roepen als protest tegen de pensioenhervormingsplannen van de regering-Simitis. Die wil pensioenregelingen in Griekenland harmoniseren. Dit leidt er onder meer toe dat de pensioenuitkering lager wordt en de pensioengerechtigde leeftijd voor iedereen op 65 komt te liggen. De vakbonden zijn tegen de veranderingen, zeker als het gaat om pensioenverlaging en het verhogen van de leeftijd. Minister van Werkgelegenheid Tasos Yannitsis vroeg woensdag de betrokkenen met suggesties te komen voor eventuele aanpassing van het regeringsvoorstel. Desalniettemin riepen de bonden voor donderdag een staking uit, waaraan 150.000 (In het hele land 1 miljoen!, red. M) mensen meededen. (FD, 28-4-2001)