VS en VK tegen Afghaanse volk

Door Ron Verhoef

Op het congres van de Labour-partij van half september liet Blair er al geen twijfel over bestaan. In de ogen van de Britse premier is het de morele opdracht van iedereen om Amerika alle steun te geven die het wil hebben, onvoorwaardelijk wel te verstaan. Daarmee werd maar weer eens aangetoond dat het bondgenootschap tussen de Britten en de Amerikanen nog net zo stevig is als in de tijd van Thatcher.

Volgens Blair is Engeland het aangewezen land om Amerika te helpen want, aldus zijn toespraak op het congres, Engeland heeft een lange traditie in het bestrijden van terrorisme. Uiteraard bedoelt Blair hiermee de strijd tegen de IRA. Maar is de premier dan vergeten dat Groot-Brittannië de IRA nooit heeft weten uit te schakelen en dat het bereikte vredesakkoord alleen kon plaatsvinden dankzij de medewerking van de IRA en niet door een complete oorlog tegen diezelfde IRA. Ondanks de al jaren durende bezetting van Noord-Ierland kwam de vrede pas door onderhandelingen. Als Engeland dus al ervaring heeft in het bestrijden van terrorisme dan toch vooral in hoe het niet moet. Maar goed Labour ziet dat dus anders. En dus heeft Groot-Brittannië zich op bevel van Bush direct in de oorlog tegen Afghanistan geworpen.

Maar de Britten hebben een grotere betrokkenheid bij Afghanistan dan de meeste mensen weten. Ooit immers waren het de Britten die dit deel van de wereld overheersten. De interesse voor het Midden-Oosten is dan ook nooit ver weg geweest. Het is moeilijk de conclusie, dat de Britten hier veel ellende hebben veroorzaakt, niet te trekken.

Ook in Afghanistan speelden ze de afgelopen decennia een rol. Evenals Amerika was ook Engeland betrokken bij de oorlog in Afghanistan. Een in Jersey gevestigde vereniging, KMS, werd namelijk door Thatcher gesubsidieerd om de Taliban te trainen en van wapens te voorzien. De Britse overheid voelde zich daar niet geheel prettig bij want de bewapening van de Taliban was jarenlang een staatsgeheim waarover parlementsleden geen vragen mochten stellen, behalve dan in vergaderingen achter gesloten deuren.

In de jaren tachtig lekte de Britse betrokkenheid echter toch uit, maar een echt probleem leek dat niet. Mevrouw Thatcher wist namelijk te melden dat de Taliban vrijheidsstrijders waren tegen de communisten en daarmee was alles weer in orde. Hoewel mevrouw Thatcher, zoals alle westerse politici, kort van geheugen is en deze opmerking nu weer bestrijdt.

Wat was de KMS eigenlijk voor een club? In feite gaat het hier gewoon om een deel van de Britse commando's die tot doel hadden de Taliban te trainen in het gebruik van moderne Britse wapens. Deze training vond plaats in kampen in Saoedi-Arabië, een traditionele bondgenoot van de Angelsaksische Alliantie.

Maar de KMS heeft meer dingen op zijn geweten. Zo bleek het een zeer trouwe dienaar te zijn van de CIA en hielp ook mee bij de training van de contra's en andere reactionaire groepen in Latijns Amerika. Niet bepaald een bolwerk van onschuld en bevrijding dus.

De steun en bewapening van de Taliban werd door de Britse regering overigens lang volgehouden. Gevolg is dat de Britse militairen nu beschoten worden met wapens die hun eigen regering aan Afghanistan heeft geleverd door militairen die zij zelf getraind hebben!

Tot dusverre is Groot-Brittannië het enige land dat op grote schaal meewerkt aan de aanvallen. De Britten hebben daarbij naast de reeds deelnemende vliegtuigen en marineschepen ook al grondtroepen paraat staan. Zoals al gezegd beschouwt Blair actieve deelname als zijn morele plicht. Verbazing wekt dat natuurlijk amper, want ook in eerdere oorlogen kon Amerika op kritiekloze steun van Engeland rekenen. En die steun zal lang blijven bestaan.

Engelse regeringswoordvoerders hebben al aangegeven dat Blair er bij Bush op aandringt een grondoorlog te beginnen die binnen een paar dagen over zal zijn.

Maar zal een grondoorlog snel over zijn? Volgens Britse militaire experts wel en om een zeer wonderlijke reden. De Britten kennen Afghanistan beter dan de Taliban en weten vooral hoe ze in een land met een dergelijk bergachtig landschap moeten vechten. De Taliban hebben daar, volgens deze experts, geen kaas van gegeten want hun macht is niet gebaseerd op een militaire overwinning (hoe we de burgeroorlog in Afghanistan dan moeten interpreteren vertelt het verhaal niet) maar aan religieus fanatisme, waarbij er dus en passant maar even van wordt uitgegaan dat het overgrote deel van de Afghanen het volkomen met de Taliban eens is.

Dit hele verhaal van een snelle interventie is natuurlijk nog lachwekkender als we ons dezelfde KMS herinneren. Want het blijkt dat deze experts zich op de kennis van de commando's beroepen. Maar daarbij zien ze een klein detail over het hoofd en wel dat die KMS de Taliban trainde. De visie dat de Amerikanen en de Britten beter op dit terrein uit de voeten kunnen lijkt dus weinig meer dan oorlogspropaganda.

Al met al zit Groot-Brittannië dus zeer diep in deze oorlog en het lijkt er zelfs op dat Blair sneller tot escalatie over wil gaan dan Bush. In al zijn toespraken laat de Britse premier doorschemeren dat hij uit is op een grotere oorlog. Dat leidde er in het Britse Lagerhuis zelfs toe dat een parlementslid Blair ging aanspreken met president omdat Blair tegenwoordig steeds meer bij decreet regeert en het parlement daar later pas over inlicht.

Daaruit blijkt wel dat alle democratische rechten, ook in Engeland, steeds meer worden ondergraven. Ook hier is er sprake van identificatieplicht, meer bevoegdheden voor de politie (waaronder afluisteren en het lezen van e-mails, u bent gewaarschuwd) en een verzwaring van de antiterreurwetgeving.

Gelukkig zijn er echter ook aan de overkant van het kanaal steeds meer mensen die zich hiertegen verzetten. Op diverse plaatsen worden regelmatig demonstraties gehouden. Met name in Londen, Manchester en Glasgow vinden er wekelijks grote anti-oorlogsdemonstraties plaats die door een groot aantal organisaties worden ondersteund, waaronder de New Communist Party, de CND (antikernwapenbeweging), de groenen, de Scottish Socialist Party en diverse Labour parlementsleden die het niet eens zijn met de lijn van Blair, waaronder George Galloway.

Wat vooral hoopvol is aan deze demonstraties is dat het aantal deelnemers voortdurend groeit en dat er een groot aantal jongeren aan meedoet.