Ondertussen vlogen 80.000 personeelsleden van de luchtvaartsector op de keien in de weken na de aanslagen, onder wie ticketverkopers, stewards, piloten, mecaniciens en grondpersoneel. Zij zullen geen cent zien van de oogst die de luchtvaartgiganten en aandeelhouders binnenhalen: zo ver reikt het patriottisme niet... Tijdens een debat in de Kamer van volksvertegenwoordigers riep Jay Inslee (democraat, Washington) uit: "Waarom eten de grote honden altijd eerst?" Inslee uitte zijn bezorgdheid om de circa 30.000 personeelsleden van Boeing die de laan uit zouden vliegen, zonder enige noodvergoeding voor hun gezin. In dezelfde geest liet de republikeinse senator P. G. Fitzgerald (Illinois) de enige dissidente stem horen tegen de overheidsgaranties: "Het Congres moet oppassen om met zo'n gulle hand de dollars van de belastingbetaler uit te delen aan sectoren die het slecht doen, zonder zich af te vragen wat die belastingbetaler daarvoor terugkrijgt." Het kwam uiteindelijk senator Hillary Clinton (democraat, New York) toe om in naam van de Bush-oorlogsheren uit te leggen waarvoor al dat geld nodig was: "We moeten transport opnieuw gaan zien als een onderdeel van onze nationale veiligheid."
De antiterroristenhype van na 11 september dient ook om elke oppositie terug te dringen tegen de olieboringen in het natuurpark Arctic National Wildlife Refuge. Onze natie heeft olie nodig, zo horen we (lees: onze oliebedrijven hebben winsten nodig). We moeten niet afhankelijk worden van landen waar er terroristen op de loer liggen, zeggen ze ons. Tegen zulke manipulaties maakt het milieu geen enkele kans.
Ook de Amerikaanse minister van Handel Zoellick droeg zijn steentje bij tot de terroristenhype, via een campagne van het Witte Huis om onze democratische soevereiniteit ondergeschikt te maken aan instellingen als de Wereldhandelsorganisatie, waar de multinationals de plak zwaaien. Zoellick bestempelt elk verzet tegen volmachten voor het sluiten van handelsverdragen en tegen de globalisering als steun aan de terroristen. Republikeinse volksvertegenwoordigers vallen hem bij en vinden dat er handelswetten nodig zijn om de globale coalitie tegen het terrorisme te versterken. Dit was echter niet meer dan een opportunistische poging van een kleine groep om de handelsakkoorden in de nationale vlag te wikkelen.
De waarheid is dat precies de handelsakkoorden onze democratische soevereiniteit ondermijnen. Alle openbare diensten en programma's die het monopoliekapitalisme van het grote geld op een of andere manier aan banden leggen, kunnen aan regels onderworpen worden door een handvol, door niemand verkozen industriëlen van de WHO en dergelijke. En niemand die uitlegt hoe de enorme macht die deze multinationals krijgen om onze wetten en zelfs de grondwet opzij te zetten, ook maar enigszins zal bijdragen tot de strijd tegen het terrorisme.
De afbetalingen van de staatsschuld bedragen jaarlijks zo'n 350 miljard dollar (382,7 miljard euro), wat een herverdeling van de inkomens betekent van de werkende belastingbetaler naar de rijke geldschieters. Clintons twee laatste begrotingen waren de eerste die het jaarlijks tekort wisten weg te werken zodat er een overschot ontstond (onder Clinton krompen de overheidsuitgaven, nvdr). Ook Bush junior beloofde voor zijn eerste begroting een overschot, bijna helemaal ten koste van de sociale zekerheid (door een verlaging van de belastingen, nvdr). Als trouw vertegenwoordiger van de belangen van de financiële wereld gaf hij, net als zijn vader, de voorkeur aan een herverdeling van de inkomens wat een onvermijdelijk gevolg is van een deficitaire begroting. De klasse van de geldschieters: superrijke individuen en financiële instellingen, wil dat deze natie schulden maakt bij hen, zoals ze dat ook verlangen van alle andere naties.
Tenslotte beweren de reactionaire vijanden van de sociale zekerheid allang dat de kassen straks leeg zijn en dus beter geprivatiseerd kunnen worden (we moeten het fonds vernietigen om het te redden!). Maar wanneer de sociale zekerheid overschotten blijft voortbrengen, vervalt dit argument natuurlijk. Door de kassen van de sociale zekerheid te plunderen - hetzij door privatisering, hetzij door het gat in de begroting nog te doen toenemen - bereikt Bush een hoofddoelstelling van de reactionairen.
Zelfs onder de supernationalisten lijkt de steun voor Bush veel geblaat en weinig wol. De door de media opgepepte oorlogsrage die de Verenigde Staten in zijn greep heeft, is ook niet meer dan dat: een rage. Mettertijd zal die peptalk aan kracht verliezen en komt men weer met beide voeten op de grond (zoals we nu al zien in de VS, waar de Democraten de oude strijd met Bushhervatten, nvdr). Je kunt geen vlaggen eten of de huur betalen met wraakgevoelens.
Ik denk terug aan die andere president Bush, George de eerste, die begin 1991 nog 93 procent bijval kreeg, inclusief een slijmerige resolutie van het Congres dat zijn onfeilbaar leiderschap loofde. Maar een jaar later werd hij roemloos verslagen door een praatzieke gouverneur uit Arkansas. Dus wie gelooft in democratie moet zich niet uit het veld laten slaan maar de mensen blijven overtuigen en organiseren en doorgaan met actie voeren. Het is in elk geval altijd beter tegen de stroom in te zwemmen dan zich te laten meevoeren naar de waterval.
In zijn boeken en lezingen heeft Michael Parenti (doctor in de politieke wetenschappen) het over de grote thema's van onze tijd: globalisering, democratie, fascisme, communisme, kapitalisme, ecologie... Voortdurend gebruikte termen, maar zelden verkend op de originele en opwindende manier die zijn handelsmerk geworden is. Zijn heldere teksten en lezingen zijn in de VS ondertussen legendarisch. Pas nog is bij uitgeverij EPO zijn boek Zwarthemden & Roden - Rationeel fascisme uitgekomen. Dit boek toont aan hoe het fascisme diensten bewijst aan het kapitalisme. Parenti brengt ook de krachten die het communisme vernietigden in kaart. 232 blz., 20 euro. Surf ook naar www.michaelparenti.org.