|
|
We staan hier voor de ambassade van de staat waarvan op dit moment de grootste oorlogsdreiging uitgaat. De agressieve politiek van Bush en Co is vredesbedreigend en niet vredebrengend, zoals het zichzelf graag afficheert. Het gevaar voor de vrede komt met name - maar uiteraard niet alleen - uit de VS. Onder het mom van vredesinitiatieven en vredesoperaties, wordt de ene oorlogshaard na de andere gecreëerd door de VS en haar volgzame bondgenoten in Europa en elders op de wereld. (deel 2 en slot)
Dat wapentuig is overigens ook niet bedoeld om in een museum te worden gezet. Het zal gebruikt worden om de Amerikaanse belangen overal ter wereld veilig te stellen. Hoeveel leed zal het elders veroorzaken? Door de economische problemen zullen de VS zich niet makkelijk door morele of juridische overwegingen laten tegenhouden. Zij blijken steeds meer gewoon hun eigen gang te gaan en zich niets aan te trekken van pogingen om politieke middelen te zoeken en geen militaire. Dat blijkt ook duidelijk uit het feit dat deze regering er niet voor terugdeinst om schaamteloos, waar men dat nodig acht, nucleair wapentuig in te zetten. De Amerikaanse minister van Defensie heeft een nota aan het Congres voorgelegd, met nieuwe richtlijnen voor de inzet van atoomwapens. Het niet geheime deel van de nota gaat ervan uit dat het Pentagon in de toekomst de inzet van conventionele en nucleaire wapens zonder onderscheid met elkaar vermengt. In ernstige gevallen zullen regionale commandanten van de strijdkrachten zelf kunnen beslissen welke middelen ter oplossing van bepaalde militaire taken ingezet zullen worden. Met deze strategische ommekeer van het Pentagon verliezen de atoomwapens het bezworen karakter van uitsluitend 'politieke' wapens te zijn, die alleen potentiële tegenstanders tot het inzetten van atoomwapens zou afschrikken. Atoomwapens zullen in deze visie ook niet langer beschouwd worden als laatste redmiddel. Hierdoor is een nieuwe levensgevaarlijke situatie ontstaan.
De aanvallen van 11 september konden dus niet op een beter moment komen voor de militaire industrie van de VS. Ze bleken zo een perfect excuus voor de regering Bush om een blanco cheque te schrijven voor militaire uitgaven, juist op het moment dat de wereldeconomie uitmondde in een algemene recessie. De budgetten voor de financiering van de eerste fase van terrorismebestrijding en zeer dure programma's, zoals het antiballistische raketproject, werden in allerijl goedgekeurd. De gebeurtenissen hebben de militaire uitgaven van de VS op een afschuwelijke wijze opgeblazen.
Oorlogvoeren heeft in het verleden kapitalistische crises opgelost. Maar of dat nu nog zo is valt ernstig te betwijfelen. Gedurende de 20ste eeuw heeft een proces van zich concentrerend kapitaal te zien gegeven, leidend tot steeds minder mogelijkheden tot aanpassingen. Zelfs een oorlog kan niets veranderen aan die vermindering; het zal het proces van onbestuurbaarheid waarschijnlijk juist versnellen.
De praktijk is steeds weer dat de Amerikanen de high-tech-oorlogen voeren en de herstelwerkzaamheden en zogenaamde vredestaken graag laten betalen door hun minder machtige 'bondgenoten'. De Amerikaanse druk op de Nederlandse regering en militaire top om mee te doen aan de ontwikkeling van de JSF-straaljager is in dit licht te zien.
Het is verder de bedoeling dat de NAVO, en dus ook de Nederlandse betrokkenen, overal op de wereld kan gaan optreden.
Feitelijk behoort de grote meerderheid van de Nederlandse politici tot de beste leerlingen van de Amerikaanse klas, dus zullen Nederlandse militairen gedwongen worden om met Bush op oorlogspad te gaan. De komende jaren zal de Nederlandse bevolking daarvoor overigens het gelag moeten betalen. De rekeningen komen bij de bevolking terecht, de revenuen bij de bedrijven die de landen mogen opbouwen, die de goedkope arbeidskrachten mogen gebruiken en die de grondstoffen uit die landen wegslepen.
Het gaat eigenlijk om een nieuwe vorm van kolonialisme. Want eenmaal op de plek aangekomen, blijkt steeds dat de mandaten van de interventielegers voortdurend worden verlengd, jaar na jaar, zoals het echte bezettingslegers betaamt. De Verenigde Staten en hun bondgenoten handhaven militaire bases en troepen in vele delen van de wereld, niet om militaire interventies - onder het mom van vredesmissies - uit te voeren, maar om militaire controle te krijgen over de wereld. Van Golfoorlog tot oorlog tegen Afghanistan; geen van de gestarte interventie-oorlogen is ooit beëindigd. Het is zeer waarschijnlijk dat het doorlopende karakter van zulke conflicten een strategie is van de Verenigde Staten om overal oorlogen te starten die op elk moment nieuw leven ingeblazen kunnen worden, en op die manier een langdurige, wereldwijde staat van oorlog te creëren.
We leven in een zeer belangrijke fase van de wereldgeschiedenis. Enerzijds is het gevaar op een wereldoorlog, op vernietiging van zeer grote delen van de aarde levensgroot aanwezig. Maar de mogelijkheden om het tij te keren zijn nu ook groter dan ooit. De brutalititeit van Bush en Co. maakt dat steeds meer mensen zich er tegen keren. Het is overduidelijk de agenda van reactionair rechts die op tafel ligt. De oorlog tegen het terrorisme is ook een dekmantel voor een oorlog tegen binnenlandse dissidenten en tegen de openbare sectoren. Maar het patriottisme, waarmee progressieve Amerikanen vandaag monddood worden gemaakt, is slechts een voorbijgaande rage. Want je kunt geen vlaggen eten en de huur niet betalen met wraakgevoelens. In veel westerse landen komt het verzet, nog aarzelend, op gang, maar de beweging is zichtbaar en niet alleen in Seattle, Genua, Brussel en kortgeleden weer in Rome (ruim twee miljoen mensen) en Barcelona (400.000). Het wordt ook voelbaar aan de basis van de samenleving, meer stemmen gaan op die twijfelen aan de mogelijkheid van het systeem om zijn problemen op te lossen en daardoor zijn er ook steeds meer mensen die beginnen te begrijpen dat het systeem zelf de schuld is van de ellende. De conclusie van dit verhaal is duidelijk: Vredesstrijd en antiglobaliseringsstrijd moeten hand in hand gaan.