De nieuwe premier: jonge uitstraling, oude opvattingen, speelbal van neoliberalen. Van de top van het Nederlandse bedrijfsleven stemt 81 procent op de VVD en de rest op het CDA. Het is inmiddels duidelijk naar wie Jan Peter zijn oren laat hangen.

 

Strategisch akkoord CDA, LPF en VVD in Tweede Kamer

Eerst het zuur, dan het zoet?

Door Jan Cleton

Onder het motto van openheid werd het akkoord van de drie partijen aan de Tweede Kamer voorgelegd. Gaandeweg de besprekingen werd steeds duidelijker dat het hier slechts een verkooppraatje betrof om af te tasten waar de grootste obstakels zouden liggen. Alhoewel er enkele rake opmerkingen werden geplaatst, zoals door de voormalige Kamervoorzitter Jeltje van Nieuwenhoven: "Dit akkoord gaat niet over uitgeven, maar over verdelen", werden de werkelijk belangrijke punten amper, tot niet, benoemd.

Het betrof dan ook niet een inhoudelijke discussie, het was niet meer dan een verkenning over de haalbaarheid. Een zeer eenzijdige vernieuwing dus, oftewel een schijnvertoning zonder parlementaire inspraak. In dat kader was het nog het interessantst de versprekingen van Herben en Zalm in ogenschouw te nemen. Herben liet zich verleiden naast het kwartje van Kok een opmerking te maken over de mogelijkheid van privé-klinieken in de zorg. Zalm kon het niet laten te vermelden dat de afschaffing van de solidariteit in het ziekenfonds zou leiden tot het gegeven dat daarmee ook de werkgeverspremies voor het ziekenfonds gunstiger zouden uitvallen. Hij schrok er zelf van en schakelde snel over op iets anders om de aandacht af te leiden. Eigenlijk gaven deze twee 'versprekingen' aan waar het werkelijk om ging. Helaas werd daar door de 'oppositie' niet opingegaan. Voor de kritische kijker/luisteraar werd gaandeweg het debat duidelijk dat de oppositie de werkelijke gang van zaken niet doorhad.

De werkelijke bedoelingen

PvdA-fractievoorzitter, Jeltje van Nieuwenhoven, 'vergat' verder in te gaan op de (her)verdeling van geld richting het kapitaal. Zou ook moeilijk geweest zijn na bijna acht jaar paars, waarbij hetzelfde principe de hoofdlijn vormde. Agnes Kant (SP) kwam daarom ook tot de conclusie dat het te benoemen kabinet de naam Paars plus verdient. Toch ging niemand in op de afschaffing van het solidariteitsprincipe van ziekenfondspremie naar draagkracht. Niemand reageerde op 'de Zalmverspreking' over de premie voor werkgevers. Niemand reageerde op de 'Herbenverspreking' over de privé-klinieken, terwijl deze richting daaraan voorafgaande subtiel ontkend was. Niemand vroeg aan Zalm, die uiteraard hoofdverantwoordelijk is voor de financiële bijlage van het strategisch akkoord, wie hij bedoelde met de burgers aan wie het geld ontnomen was en het nu terugkregen. Voor communisten moet dat niet zo moeilijk zijn, het Franse bourgeoisie betekent burgerij, en de VVD staat nu eenmaal voor die klasse. De huidige parlementsleden schijnen dat vergeten te zijn. Miljarden gaan er achter deze versprekingen schuil. Miljarden die opgebracht moeten worden door de lagerbetaalden in Nederland. Ogenschijnlijk wordt er niet veel uitgegeven. Ogenschijnlijk gaat iedereen "er niet op achteruit", maar dit zijn slechts boekhoudkundige trucjes van de financiële goochelaar Zalm, die de meerderheid van de bevolking in eerste instantie tevreden moeten houden.

Eerst het zuur, dan het zoet

In werkelijkheid verdwijnt het solidariteitsprincipe definitief aangaande de gezondheid. Het kapitaal krijgt de mogelijkheid grof te verdienen aan de gezondheidszorg. De werkgevers krijgen een voorsprong van enkele jaren aangaande de verdwijnende premies en de reparatie daarvan in CAO's, voorzover ze dan nog bestaan. Te verwachten valt dat de wachtlijsten zullen verdwijnen, voor de rijken althans. Voor de rest resteert een tweederangs zorg, of kromliggen voor de premies. De tweedeling in de zorg zal zich verdiependoordat veel van de verzorgenden weggelokt zullen worden naar privé-klinieken. Daar kan de VVD en haar bewuste aanhang niet mee zitten. Zij zullen van die betere zorg gaan profiteren. Voor hen geldt overduidelijk "eerst het zuur, dan het zoet". Verkiezingen verloren, informatie gewonnen! Waarde gaat bij hen nu eenmaal boven menselijke normen. Hetzelfde geldt uiteraard voor de verzekeraars die volop zoet gaan profiteren van het zuur dat de meerderheid van de bevolking mag verorberen.

Het zuur is voor....

Het zuur is voor de nog werkenden en de arbeidsgehandicapten. De Melkert-banen worden afgeschaft, oftewel vervangen door stagiaires. Een gedeelte van de daarvoor beschikbare subsidies wordt overgeheveld naar de gemeenten. Dit als tegemoetkoming in de ongetwijfeld stijgende kosten van de bijstandsuitkeringen door de WAO-plannen van CDA, LPF en VVD en het verdwijnen van de OZB-inkomsten. Het reeds schandalige WAO-concept van het demissionaire kabinet is, met de woorden van Zalm, "nog verder aangescherpt". De VVD heeft ogenschijnlijk de eis van vijf jaar arbeidsverleden laten vallen, maar de financiële winst veiliggesteld. Zij hebben de eis van het SER-akkoord vertaald naar een periode van drie jaar waarin het aantal WAO-ers rigoureus moet zakken om tot een uitkering van 75 procent over te gaan voor de volledig arbeidsongeschikten die minimaal vijf jaar volledig arbeidsongeschikt zullen blijven. Het spaarloon wordt afgeschaft en daarmee een alternatieve pensioenvoorziening. De Onroerend Zaak Belasting (OZB) wordt afgeschaft, maar daar profiteren alleen de 'grote' woningbezitters van. De gemeenten zullen de gederfde inkomsten gegarandeerd op andere wijze bij de inwoners terughalen.

Al met al

Al met al zijn de gepresenteerde plannen een pretpakket voor de rijken. De verschuivingen vallen allemaal in hun voordeel uit. De rest probeert men tevreden te houden met het idee dat het allemaal straks weer goed komt. Maar zelfs het kwartje van Kok blijft nog afwachten. Het gaat slecht met de economie, was tijdens het debat meermalen van Balkenende te horen. Het ziet er naar uit dat dit op korte termijn ook niet verbetert. Uit de voorstellen onder het motto 'eerst het zuur, dan het zoet', zal het zoet verdwijnen voor de arbeidersklasse. Het systeem is vastgelopen in een bijna wereldwijde overproductiecrisis. Een dergelijke kapitalistische crisis heeft zich reeds meerdere malen voorgedaan, maar is nu heel hevig en begint steeds meer trekken te vertonen van de crisis die leidde tot de beurskrach van 1929. De uitweg was steeds dezelfde: kapitaalvernietiging en oorlog. Massale vernietiging en daarna de oorlogswinsten gebruiken om opnieuw op te bouwen en opnieuw te beginnen. Lenin heeft ons er al op gewezen dat deze cyclus alleen doorbroken kan worden door de bewustwording van de massa van de bevolking dat een socialistische maatschappij nodig is.