Sharon heeft de chef van de generale staf die hij kan gebruiken

Door Hans Lebrecht

Wie is de nieuwe chef-staf van het leger, dat nog steeds cynisch officieel de naam 'Israëlisch Verdedigingsleger' draagt? Hoewel het toch de, niet in de laatste plaats dankzij de VS, met de modernste wapens uitgeruste, uitvoerende arm is die de drieënhalf miljoen Palestijnse inwoners, van de sinds 1967 bezette gebieden van Palestina, met meedogenloos geweld knecht. Zijn naam is Mosche Ja`alon, zijn rang is luitenant-generaal.

Ja`alon staat nog geen twee maanden aan het hoofd van het leger en nu al heeft hij records gebroken. Zo verkondigde hij in volle ernst in zijn eerste grote interview in de weekendeditie van het toonaangevende Israëlische dagblad Ha`aretz van 30 augustus, dat de 1000 kg zware blockbusterbom op het flatgebouw in het centrum van Gaza volledig terecht afgeworpen is. Daarbij werden een officier van Hamas, Salach Schechadeh, en 16 Palestijnse burgers, waaronder 11 kinderen, gedood en meer dan 80 personen, voor een deel zwaar, gewond.

Sterker nog, tot zijn verdienste hoort ook het nu bekend geworden feit (Ha`aretz 1 september), dat in augustus - de eerste maand in functie van deze chef-staf - van de 49 door het bezettingsleger gedode Palestijnen er 30 ongewapende burgers waren, waarvan zeven kinderen. Een niet onaanzienlijk record voor een legerchef die zich niet schaamt de Palestijnen, daarbij inbegrepen de Arabisch-Palestijnse burgers van Israël, in zijn eerste interview in deze funktie voor een smeulend kankergezwel uit te maken, dat aan het bestaande gebied van de Israëlische staat en zijn joodse karakter knaagt.

Nog op de laatste dag van augustus vond de zoveelste buitengerechtelijke executie plaats (het kan de 87ste geweest zijn). Uit Apache gevechtshelikopters werden raketten afgevuurd op een in de hoofdstraat van Toebas bij Nabloes rijdende personenauto. Daarbij werd een lagere officier van de Al-Aqsa martelarenbrigade, samen met vier burgers, waaronder twee, op straat spelende, kinderen gedood. De gezochte, plaatselijke leider van de brigade was niet onder de getroffenen. Waren de beide kinderen, naar de mening van generaal Ja`alon, ook slachtoffers van een smeulend kankergezwel?

Deze gebeurtenissen vonden in augustus plaats tegen de achtergrond van onderhandelingen om juist langzamerhand weer rust te brengen in de situatie, op basis van de schoorvoetend en moeizaam gevoerde, voor het eerst gerealiseerde, zogenaamde Gaza-Bethlehem overeenkomsten. Dit en het feit dat er sinds enkele weken al geen aanslag op een doel in Israël meer had plaatsgevonden, interesseert het Ja`alon/Sharon-duo bar weinig.

Waarnemers spreken er heel open over, dat de moorddadige gebeurtenissen in de bezette gebieden er zelfs op gericht zijn dat iedere toenadering, zelfs de kleinste in de richting van een vreedzame oplossing, door Sharon en zijn chef-staf, met instemming van de rechts-radicale regeringspartners, gesaboteerd moet worden.

Aan het hoofd van het leger van de regionale supermacht Israël stonden al menigmaal staf-chefs, die zichzelf op de borst klopten voor hun racistische vijandigheid en agressiviteit. Men hoeft maar te denken aan de vroegere legerleider, Raffael Eytan, die samen met de toenmalige minister van Defensie en tegenwoordige eerste minister Ariel Sharon, de moorddadige invasie in Libanon van 1982 bedacht en uitgevoerd heeft.

De massamoorden in de daar aanwezige vluchtelingenkampen Ein-el-Hilke en Sabra-Schatila zijn slechts enkele van de schandvlekken van de toenmalige invasie. Een van de karakteristieke uitspraken van Eytan was toen: "De Palestijnen zijn niet meer of minder dan kakkerlakken, die in een fles opgesloten hysterisch rondlopen en die je moet doodtrappen."

De historisch gezien niet te handhaven uitspraak, dat ieder volk de regering heeft die het verdient, is niet alleen stompzinnig, maar zelfs arrogant.

Maar in het hiervoor genoemde geval van de nieuwe Israëlische chef-staf kan men met aanzienlijke zekerheid vaststellen dat de regeringsleider Sharon de chef-staf heeft gevonden, die hij zich gewenst heeft.

Ja`alon benadrukte in het eerder vermelde interview nadrukkelijk, dat hij het leger geen bevel heeft gegeven, of zal geven, zonder Sharon daarvan eerst op de hoogte te stellen.

Zonder twijfel komt de "ijzeren-vuist-politiek" van de zogenaamde "uitroeiing van de Palestijnse terreur", van het "kankergezwel Palestina", met de opvattingen van Sharon overeen. Het strategische doel van Sharon is immers het totale Groot-Israël, van de rivier de Jordaan tot aan de kust van de Middellandse Zee, het liefst zonder "Palestijnse inwoners" in de "joodse staat" Israël in te lijven.

De laatste tijd krijgen steeds meer politieke waarnemers in Israël de indruk dat Sharon bij wat hij doet de verovering van het Westen van de VS in de 19e eeuw als voorbeeld heeft. Daarbij vond, onder het leugenachtige motto 'Land voor vrede', vergaande uitroeiing en opsluiting in reservaten van de inheemse bevolking plaats.

In dit beeld past de nietsontziende nieuwe chef-staf, die zijn mening niet onder stoelen of banken steekt, uitstekend bij het zich achter populistische uitspraken verbergende, ware gezicht van zijn regeringsleider Sharon.

De Vredeskrachten in Israël wijzen er met grote nadruk op dat deze politiek niet alleen tegen de Palestijnen is gericht, maar eveneens tegen de werkelijke belangen van Israël en zijn bevolking, tegen zowel de joodse als de Arabische burgers.

H.L., Kibboets Beit-Oren, 1 september 2002, vertaling: Cas Hilvers.