|
|
|
Midden november jl. werd de directeur van de conservatieve krant 'Eleftheros Tipos'('Vrije Pers') naar huis gestuurd. Hoofdoorzaak: zijn uiterst duidelijke standpunt t.o.v. het plan voor Cyprus, dat de secretaris-generaal van de Verenigde Naties (VN), Kofi Anan, voorlegde. Dat standpunt hield een scherpe afwijzing in van het bewuste plan. Vlak voor zijn ontslag werd hij opgebeld door een hoog kaderlid van de traditioneel-rechtse Nea Dimokratia (de partij, waar de directeur in kwestie politiek thuishoort) met de waarschuwing een toontje lager te zingen wat het 'Plan Anan' betreft, dat de betrokken krant als 'monsterlijk' beschreven had. En daarmee was hij echt niet de enige. De directeur (zelf journalist) heeft trouwens al herhaaldelijk ongenoegen bij zijn superieuren teweeggebracht vanwege zijn open houding. Hij ging bijvoorbeeld regelmatig in dialoog met communisten, die hij als serieuze gesprekspartners beschouwt, zonder overigens de ideologische verschillen onder stoelen of banken te steken.
Het Plan Anan heeft heel wat stof doen opwaaien in het politieke landschap van Griekenland. Op het moment dat dit artikel geschreven werd, was dit hét onderwerp van gesprek. Woensdag 13 november vond er een betoging plaats in het centrum van Athene met daaropvolgend een mars naar het gebouw van de VN. Betogers deelden een vlugschrift uit aan demonstranten, maar ook aan voorbijgangers te voet en in de auto bij stoplichten. Dit vlugschrift was opgesteld door de krant 'Rizospastis'(De Radicaal) en droeg de titel "De waarheid over het Plan Anan." Hier volgt de inhoud van dit vlugschrift.
Maar wat is nu eigenlijk waar? Ten eerste: met het Plan Anan worden de gevolgen van de Turkse invasie en bezetting (sinds 1974, A.I.) niet alleen niet opgeheven, zoals vroegere besluiten van de VN eisten, maar in wezen gelegaliseerd. Ten tweede: in wezen wordt het bestaan van twee afzonderlijke staten institutioneel vastgelegd, zogenaamd als federatie met één soevereiniteit en één internationale vertegenwoordiging. De praktijk heeft uitgewezen, dat zoiets slecht functioneert. Ten derde: boven de 'federale macht' komen organen te staan die deze gaan bevoogden en waaraan ook niet-Cyprioten gaan meedoen (b.v. Groot-Brittannië). Ten vierde: op het eiland komen niet-Cypriotische strijdkrachten (Griekse, Turkse en multinationale NAVO-eenheden) en wel voor onbepaalde tijd.
Dus het Plan Anan heeft niets met de vroegere VN-besluiten te maken, maar legaliseert en reproduceert de bestaande tegenstellingen (opsplitsing in twee gedeeltes, 2 staten, vluchtelingen, nederzettingen enz.). Via het plan wordt de weg voorbereid voor verscherping van de al bestaande problemen en dus maakt het een voortdurend toezicht nodig en een continue interventie van de imperialistische 'voogden'.
Interessant was ook de verklaring van de voorzitter van het Griekse Comité voor Internationale Ontspanning en Vrede, die zei dat "het Plan Anan als doel heeft Cyprus in te lijven in het proces van Europese integratie via een nogal eigenaardig voogdijsysteem. Op die manier 'verdwijnt' tegelijk de Cyprus-kwestie als bezet gebied. Via alle mogelijke instellingen worden de bemoeienissen van vier landen gelegaliseerd: de VS, Groot-Brittannië, Turkije en Griekenland. Het voorwerp van deze voogdij is de Turks- en Griekscypriotische Gemeenschap, die een uit mensen bestaand schaakbord gaat vormen, waarop een geopolitieke partij schaak van grote en kleine landen gespeeld wordt. Als het Plan Anan goedgekeurd wordt, dan zal het lot van Cyprus overwegend afhankelijk zijn van Engels/Amerikaanse belangen en in tweede instantie van de interventies van sterke Europese Unie-landen, zoals Frankrijk en Duitsland. Dan heb je vrede, als Engeland en Amerika het eens zijn over de imperialistische verdeling van de buit. Als die het niet eens zijn over de buit, dan zul je zien dat Grieken en Turken plotseling niet meer samen kunnen leven en dat het scenario herhaald wordt, dat sinds 1950 op Cyprus speelt. Het Plan Anan biedt geen oplossing, maar wel het institutionele raam voor een permanente voogdij door Engelsen en Amerikanen met Turkije en Griekenland als figuranten en de bevolking van Cyprus (zowel Grieken als Turken) als toeschouwer."
Het voorbeeld van Cyprus is nog maar een fractie van de enorme 'schaakpartij' die over de hele wereld plaatsvindt, sinds de politieke aardverschuiving van zo'n 12 jaar geleden: geopolitiek, economisch, sociaal en ideologisch worden tactiek en strategie ingezet voor de 'nieuwe' machtsverdeling hoe dan ook ten koste van het overgrote deel van de wereldbevolking. Verandering van koers kan alleen plaatsvinden als deze miljoenen pionnen niet meer meedoen, als passieve consensus omgezet kan worden in strijdvaardige actie, waarvan ook Florence weer een voorbeeld leverde. Tegen alle (straf)vervolging van de andere mening in.