De ruzie tussen de EU en de VS wordt met de dag vinniger en de tegenstellingen tussen de 'bondgenoten' kunnen niet meer onder de tafel worden gewerkt. De groeiende economische crisis openbaart de onderliggende kapitalistische tegenstellingen tussen de twee machtsblokken. Steeds meer wordt gewezen op de economische nadelen voor Europa van een mogelijke oorlog tegen Irak. Bush' steun in de VS kalft af en ook internationaal raakt hij steeds meer geïsoleerd. Maar een kat in het nauw maakt rare sprongen.
Achter de schermen speelden en spelen deze politieke ontwikkelingen een doorslaggevende rol in de verkiezingen.
In vergelijking tot 1998 kreeg de NCPN een paar honderd stemmen minder. Er waren weliswaar een zestal provincies waar het aantal stemmen groeide, maar er was in de verste verte geen zicht op een zetel. De cijfers tonen aan dat de NCPN onder de gegeven omstandigheden niet kan optornen tegen het ondemocratische mediageweld, dat kleinere partijen - ook bij de zogenaamd publieke omroep - bijna geheel uitsluit van deelname aan de verkiezingscampagne. Daar helpen ook geen eigentijdse tv-spotjes tegen, dat laat ook het uiteindelijke resultaat van de, 1 miljoen euro kostende, SP-campagne zien. Het is goed om alle illusies over boord te gooien. Steun voor de NCPN betekent niet hetzefde als stemmen op de partij. Maar niet-stemmen op de partij betekent omgekeerd ook niet dat mensen zich niet verwant voelen met de NCPN. En daar ligt het belangrijkste aanknopingspunt voor verdere groei.
De NCPN is fundamenteel anders dan alle andere partijen. Dat schept nu nog een grote afstand tot het denken van veel mensen. Zolang het kapitaal, gesteund door de massamedia, de werkelijkheid kan camoufleren en valse tegenstellingen weet te scheppen, zal een groot deel van de bevolking voor 'rust, zekerheid en orde' kiezen. Je weet immers wat je hebt... De media zijn er deze keer nog meer dan anders in geslaagd om klein te vereenzelvigen met 'bizar en niet serieus'. Het beeld werd: kleine partijen zijn niet serieus te nemen. Veel potentiële NCPN-kiezers hebben uiteindelijk in het stemhokje voor de schijnzekerheid van grote bekende partijen gekozen.
De NCPN zal waar mogelijk aan verkiezingen meedoen. De verkiezingsperiode is immers zeer geschikt om de partij extra in beweging te brengen en veel mensen te bereiken. De bevolking is in die periode meer gepolitiseerd en makkelijker te benaderen. Door niet mee te doen plaatst onze partij zich buiten de werkelijkheid. Het geïnvesteerde geld - ook de borgsom - is zeker geen weggegooid geld. Het is een financiële bijdrage aan de opbouw van de partij, want naast de mogelijkheid van het behalen van een zetel, speelde - zeker deze keer - een doorslaggevende rol dat de campagne de partijorganisatie zou moeten versterken.
Door de keuze zo voor te stellen dat stemmen op de PvdA het links-progressieve antwoord zou zijn op de pogingen van CDA en VVD om het bestaande rechtse regeerakkoord samen uit te gaan voeren, is elk echt links antwoord gesmoord. Zelfs GroenLinks en de SP moesten genoegen nemen met teleurstellend lage aantallen zetels. De bevolking werd de laatste tien dagen gehersenspoeld door het idee dat de keuze tussen CDA en PvdA de belangrijkste was en bovendien het verschil tussen links en rechts zou uitmaken, maar niets is minder waar.
Maar in de leiding van de BV Nederland weet men donders goed dat hoe dan ook de bijl in het loon, de uitkeringen en de voorzieningen zal gaan. In die kringen vraagt men zich al langer af of daar een belangrijke rol van de vakbeweging bij nodig is. De uitkomst van deze vraag is medebepalend voor de vraag of Nederland een centrum-rechts of centrum-links kabinet krijgt. Niet voor niets liepen Lodewijk de Waal en Wouter Bos al samen campagne te voeren.
Al zeer snel zal de bevolking worden geconfronteerd met nieuwe drastische bezuinigingen, of er nu een zogenaamd centrum-rechts of centrum-links kabinet komt. In beide gevallen zal er geen fundamentele strijd worden gevoerd tegen loonsverlaging, afbraak van WAO en bijstand, verdere uitholling van de gezondheidszorg, het onderwijs en het openbaar vervoer. In beide gevallen is een onverminderde strijd om 'het tij te keren' nodig. In beide gevallen zal de strijd van links onverkort moeten worden voortgezet. Zullen GroenLinks en de SP vooral doorgaan met politiek-strategische schaakspelletjes? Zullen zij vooral de PvdA gaan aanvallen, als die regeringsverantwoordelijkheid krijgt, om bij de volgende verkiezingen de teleurgestelde PvdA-stemmers op te kunnen vangen?
Voor de NCPN staat vast dat alleen een verhevigde klassenstrijd in de buurten, door de vakbeweging en in de bedrijven het tij echt kan keren. Daarvoor is een sterke(re) communistische partij van doorslaggevend belang. De enorme toeloop van met name jonge mensen naar de partij geeft niet alleen aan dat de ingeslagen weg na het vierde congres de juiste is, maar levert de partij ook nieuwe organisatorische kracht.