Gabriel Garcia Márquez over 11 september

De Colombiaanse schrijver Gabriel Garcia Márquez klaagt de Verenigde Staten aan, die ook trachten Colombia aan hun wil te onderwerpen.  

Aan de bevolking van Amerika

Hoe voelt u zich?

Hoe voelt u zich nu de gruwelen zich afspelen in uw binnenplaats en niet in de woonkamer van de buurman? Hoe voelt u zich nu de angst zich van je heeft meester gemaakt, oorverdovend lawaai tot paniek heeft geleid, een vlammenzee niet te controleren bleek, gebouwen zijn ingestort, een verschrikkelijke stank diep in de longen is doorgedrongen, ogen van onschuldige slachtoffers, bedolven onder bloed en stof, u hebben aangekeken? Hoe hebt u die ene dag ervaren, in je eigen huis te zijn maar in de volstrekte ongewisheid van wat je boven het hoofd hangt?

Hoe hebt u die shock overwonnen?

De overlevenden van Hiroshima op 6 augustus 1945 hadden ook zo'n shock. Niets bleef in de stad overeind nadat de Noord-Amerikaanse bommenwerper Enola Gay de bom had gedropt. In enkele seconden vonden 80.000 mannen, vrouwen en kinderen de dood en 250.000 anderen stierven de volgende jaren aan de gevolgen van straling. Maar dit was een verre oorlog, en de televisie bestond nog niet.

Hoe hebt u de gruwelen ervaren toen de verschrikkelijke televisiebeelden u vertelden dat de gebeurtenissen van de fatale 11e september niet plaatsvonden in een land ver weg, maar in je eigen land?

Op een andere 11e september, 28 jaar eerder, vond een president met de naam Salvador Allende de dood, terwijl hij weerstand bood aan een staatsgreep die uw regering had gepland. Ook toen vonden gruwelen plaats, maar dit gebeurde ver van uw bed, in een onbekend Zuid-Amerikaans republiekje. De republiekjes bevonden zich in uw achtertuin, en u maakte zich niet druk toen uw mariniers hun standpunten daar te vuur en te zwaard oplegden.

Wist u dat tussen 1824 en 1994 uw land 73 militaire invasies heeft ondernomen in Latijns Amerikaanse landen? Puerto Rico, Mexico, Nicaragua, Panama, Haiti, Colombia, Cuba, Honduras, Dominicaanse Republiek, Maagden Eilanden, El Salvador, Guatemala, en Grenada waren daarvan het slachtoffer.

Uw regering is al bijna een eeuw in oorlog. Sinds het begin van de 20e eeuw is er bijna geen oorlog op de wereld geweest waaraan het Pentagon niet deelnam. Natuurlijk, de bommen ontploften altijd buiten uw grondgebied, met uitzondering van Pearl Harbor toen in 1941 de Japanse luchtmacht de Zevende Vloot aanviel. Maar altijd speelden de gruwelen zich op grote afstand af.

Toen de Twin Towers naar beneden kamen, toen u de televisiebeelden zag en de kreten hoorde omdat u die ochtend toevallig in Manhattan was, dacht u toen een seconde aan wat de Vietnamese boeren gedurende vele jaren hebben gevoeld? In Manhattan vielen de mensen als tragische marionetten van de hoge wolkenkrabbers. In Vietnam krijsten de mensen omdat de napalm langzaam maar zeker hun vlees verbrandde met een verschrikkelijke dood tot gevolg, evenals degenen in Manhattan die met een wanhoopsprong in de leegte vielen. Uw luchtmacht liet in Joegoslavië geen fabriek overeind, geen brug onbeschadigd. In Irak vielen 500.000 doden. Een half miljoen zielen stegen op in de operatie Desert Storm.

Op exotische, ver verwijderde plekken als Vietnam, Irak, Iran, Afghanistan, Libië, Angola, Somalië, Congo, Nicaragua, Dominicaanse Republiek, Cambodja, Joegoslavië, Soedan, en nog veel meer, zijn mensen verbrand, verminkt,doorzeefd met kogels, platgewalst, doodgebloed. Op al deze plekken was het belangrijkste wapentuig gefabriceerd in uw land, en werd gehanteerd door uw jongens of mensen betaald door het ministerie van Buitenlandse Zaken. En alléén opdat u kunt blijven genieten van de American Way of life.

Bijna een eeuw is uw land in oorlog met bijna de hele wereld. Merkwaardig genoeg stuurt uw regering de ruiters van de Apocalyps daarbij op pad uit naam van vrijheid en democratie. Maar beseft u wel dat voor veel volkeren op de wereld (waar elke dag 24.000 mensen sterven door honger of geneesbare ziekten) de VS geen vrijheid vertegenwoordigen, maar een verre en verschrikkelijke vijand, die alleen oorlog, honger, angst en vernietiging zaait. Altijd hebben de oorlogsconflicten zich ver van u afgespeeld, maar voor degenen die dáár wonen is het de pijnlijke realiteit van een nabije oorlog, waar gebouwen door bommen ontploffen en mensen een verschrikkelijke dood vinden. De slachtoffers zijn voor 90 procent burgers, vrouwen, ouderen en kinderen.

Wat voelt u als de gruwelen aan uw deur kloppen, al is het maar voor één dag? Wat denkt u als de slachtoffers in New York secretaresses, functionarissen van de beurs of schoonmakers zijn, die punctueel hun belastingen betaalden en nog nooit een vlieg kwaad hebben gedaan? Hoe voelt de angst? Hoe voelt u zich, Amerikaanse bevolking, te weten dat de oorlog uiteindelijk op 11 september uw huis heeft bereikt?

Gabriel Garcia Márquez