Van de redactie

Manifest 13, de laatste voor de vakantie, kwam een week later uit. In september komen we tweemaal achter elkaar uit om de sprong van drie weken weer in te halen. U moest een week langer wachten op de enige krant in Nederland die tracht de kapitalistische werkelijkheid te beschrijven, kaarsrecht blijft als het gaat om de noodzaak van het socialisme, aangeeft dat echte blijvende veranderingen onder kapitalistische verhoudingen ondenkbaar zijn en duidelijk maakt dat verbeteringen niet zullen optreden zonder gezamenlijke strijd. Het kapitalisme maakt de problemen en kan ze niet oplossen!

De zomervakantie staat voor de deur. Ook de redactie neemt het er even van, dus verschijnt Manifest - zoals noodgewongen gebruikelijk in de zomerperiode - tweemaal niet. Nummer 14 komt uit op 21 augustus. Jammer genoeg zijn we nog altijd niet sterk genoeg om 26 keer per jaar uit te komen. We moeten het noodgedwongen nog blijven doen met 23 nummers. Maar de redactie blijft aan het werk om naar voorwaarden te zoeken om minstens weer het hele jaar uit te komen en ook het eerstvolgende doel: een weekblad blijft op de dagorder staan.

Om alvast over betere voorwaarden na te denken brengt de redactie binnenkort een bezoek aan de Luxemburgse CP, die nog steeds over een dagblad en eigen pers beschikt. Want uiteindelijk is uiteraard een dagblad nodig om onze opvattingen breed onder de mensen te brengen. De massieve hersenspoeling door de media, de scholen en andere ideologische instellingen kent twee vijanden: de dagelijkse werkelijkheid die de kapitalistische leugens weerlegt en de communistische media die de verhalen ontmaskert en de menselijke ontwikkelingswetten blootlegt.

De steeds grovere aanslagen op het levenspeil van de mensen doen hun werk al. Driekwart van de Nederlanders is bereid de straat op te gaan om vakbondsacties te steunen tegen de a-sociale kabinetsplannen. Ongeveer de helft van de mensen is bereid te gaan staken voor behoud van werkgelegenheid, vervroegd pensioen of koopkracht. Ook de onderlinge solidariteit is nog volop aanwezig, ondanks jarenlange pogingen om de 'ieder-voor-zich-mentaliteit' in te voeren (en tot verrassing van het Financieele Dagblad). Veel mensen willen langer werken om de baan van hun collega te behouden! Omdat wel of niet werken tegenwoordig het verschil uitmaakt tussen een beetje welvaart of armoede is bijna de helft van de Nederlanders noodgedwongen bereid, indien nodig, loon in te leveren of iets langer te gaan werken om zijn of haar baan te behouden.

Het zal er de komende tijd om gaan mensen te tonen dat inleveren niet zal leiden tot verbetering. De komende periode zal verslechtering op verslechtering laten zien. Meegaan met de eisen van de bazen en hun vrienden in de regering heeft geen enkele zin. De beste collegialiteit is samen knokken tegen de aanvallen van de winstbeluste rijken en machtigen. De les uit het verleden is nog steeds: samen sta je sterk! Na de Tweede Wereldoorlog volgde een periode van economische opbloei die toeliet dat de arbeidersklasse, door strijd en mede gesteund door een sterk socialistisch kamp op de wereld, eisen kon stellen en verbeteringen in de wacht kon slepen. Tegen het einde van de zeventiger jaren hield het na-oorlogse sociale contract niet langer stand en begon de afbraak van de verzorgingsstaat. In Nederland wordt die periode gemarkeerd door Bestek '81, het verdwijnen van de CPN, de laatste grote havenstaking in Rotterdam ('78), de laatste grote ambtenarenstaking ('83) en het Akkoord van Wassenaar.

De periode die erop volgt kan het beste worden getypeerd door het tijdperkvan de versnipperaar. De arbeidersklasse wordt uit elkaar gespeeld, zowel op het werk als in de woongebieden: de vakbeweging wordt gedecentraliseerd, de ondernemingsraden nemen steeds meer taken over, niet de bedrijfstak, maar de werkvloer wordt de maat der dingen. Grote steden worden gedecentraliseerd, allemaal onder het motto 'maatwerk', maar in de praktijk vooral leidend tot versnippering en fragmentatie. De kleur van de lantarenpaal en het 'opzomeren' van je eigen straatje worden de grote doelen in het leven. Nu ook dit drassige poldermodel nog een sta-in-de-weg vormt voor de verdere uitholling van de restanten van de verzorgingsstaat, nu ook de vangnetten de winst van enkelen in de weg staan, wordt er openlijk gesproken over de vraag of de ernstig verzwakte vakbeweging eigenlijk nog wel nodig is en of er nog wel een nieuw sociaal contract nodig is. We staan aan de vooravond van een echte oorlog tussen de bevolking en de bovenbazen in dit land. Klassenstrijd heet dat. Daarbij horen hete herfsten, demonstraties op het Malieveld, maar vooral stakingen en werkonderbrekingen om de macht van het kapitaal echt aan te vallen.

De redactie rekent het tot haar plicht om Manifest zo sterk mogelijk te maken als wapen in deze strijd. Het zou wel eens zo kunnen zijn dat de vraag naar communistische analyses de komende periode aanzienlijk zal toenemen. Wij wensen onze lezers, voor we met z'n allen aan de slag gaan in de tweede helft van dit jaar, even rust toe. Vooral in eigen land, zoals blijkt, want de portemonnee laat nauwelijks verre reizen toe. Wij hopen daarom op veel zon en onderlinge solidariteit. Tot in augustus.