|
|
|
Bush is een marionet van de bedrijfsmanagers, en voor wie daar nog aan mocht twijfelen neemt het artikel in de Washington Post alle vraagtekens weg. Bush is verantwoordelijk voor enorme verspillingen van belastinggeld, doordat hij zijn betaalmeesters uit het bedrijfsleven die zijn corrupte regime in het zadel hebben geholpen, de allerrijksten, belastingverlagingen gunt en gebruik laat maken van mazen in de belastingwetgeving. (Deel 2 en slot)
Hij heeft het Amerikaanse volk bedrogen en nog wordt het geld uit onze zakken geklopt om deze misdadigers nog rijker te maken.
De Republikeinen zijn dermate nerveus geworden over Irak dat vice-president Cheney, en de begrotingsdirecteur van het Witte Huis, Joshua B. Bolten, afgelopen woensdag naar Capitol Hill gingen om een persoonlijke ontmoeting te hebben met de geagiteerde partijgenoten en om het verzoek voor een noodfonds voor de oorlog van 87 miljard dollar nog eens te bespreken.
"Wat de wetgevers echt willen is dat dit verzoek opnieuw zorgvuldig bekeken wordt zodat ze tegenover hun kiezers kunnen rechtvaardigen waarom ze ervoor stemmen", zei een medewerker van de Republikeinse Partij die bij de vergadering aanwezig was. "Je moet thuis kunnen uitleggen waarvoor dit allemaal nodig is."
Tijdens meerdere besloten vergaderingen vroegen verschillende Republikeinen waarom de regering maar meer uitgaven blijft doen terwijl het federale begrotingstekort al de pan uitrijst. De Republikein Zach Wamp uit Tennessee, en lid van het House Appropriations Committee, is van zins een amendement in te dienen om het pakket om te vormen tot een lening. Maar het Witte Huis verzet zich hier keihard tegen.
"De bevolking in oost-Tennessee wil weten waarom de 20,3 miljard dollar niet door het Iraakse volk terugbetaald kan worden uit de olie-inkomsten", zei Wamp.
De Republikein Jeff Flake (Arizona) drong eropaan dat de regering landen als Frankrijk, Rusland en Duitsland onder druk zou zetten om een deel van Irak's buitenlandse schuld ter hoogte van 200 miljard dollar kwijt te schelden, waarvan Bremer erkende dat dit nu de verantwoordelijkheid van de VS was. "Het zonder voorbehoud weggeven van 20 miljard dollar is moeilijk te verantwoorden", aldus Flake. "Het baart velen van ons grote zorgen." Flake en andere conservatieven willen ook dat de regering de kosten van de wederopbouw compenseert met bezuinigingen op andere terreinen.
Intussen, tijdens een hoorzitting in het Huis van Afgevaardigden, drongen Democraten er bij onderminister van Defensie, Paul D. Wolfowitz, opaan na te gaan of de regering van plan is om troepen terug te trekken vóór de presidentsverkiezingen van 2004. Hij zei dat er geen besluiten worden genomen uit politieke beweegredenen.
"Dat zijn beslissingen die genomen worden uit oogpunt van de nationale veiligheid", zei hij. Ook verklaarde Wolfowitz: "Het is niet zo dat we meer Irakezen naar de frontlinie willen sturen om daar vervolgens voor hun land te sterven, zodat minder Amerikanen dat hoeven te doen."
De kosten van de wederopbouw wekken echter de meeste verontwaardiging bij sommige conservatieven. Het hoofd van het politieke actiecomité Club for Growth, Moore, omschreef het gevraagde hulpfonds als "lichtzinnig" en "absurd". Pete Sepp, een woordvoerder van de conservatieve National Taxpayers Union, zei dat de Amerikanen misleid werden.
"De mensen worden geacht te geloven dat dit geld alleen maar bedoeld is om het licht in Irak weer aan te steken", aldus Sepp. "Als de ware aard van sommige projecten echter bekend wordt, zullen een aantal beleidsmakers die menen dat de Amerikaanse buitenlandse hulp toch al te leiden heeft van de administratieve problemen en overambitieuze doelstellingen, in een dilemma terechtkomen. Dit zijn de toestanden waar onze radiopresentatoren wel pap van lusten, en die ze graag met hun luisteraars delen."
Een enquêteur van de Republikeinse Partij, Robert Teeter, liet doorschemeren dat de republikeinen in het Congres terecht verontrust zijn. Niet zozeer over de militaire campagne in Irak en zelfs niet over de Amerikaanse slachtoffers, maar over het verzoek van het Witte Huis om zoveel geld. "De steun voor de oorlog blijft relatief hoog", zei hij, "en als aan de verkozen Republikeinen gevraagd werd het volledige bedrag van 87 miljard uit te geven ter ondersteuning van de troepen, dan zouden ze daarmee akkoord gaan. Als de discussie echter gaat over het hoe en waarom van de wederopbouw van Irak, dan komt de aloude afkeer van de publieke opinie tegen het geven van buitenlandse hulp snel bovendrijven. Op dat moment overheerst het gevoel dat we voor onszelf moeten zorgen." De Republikeinen moeten de discussie zien te beperken tot het militaire aspect, terwijl de Democraten zullen trachten deze toe te spitsen op de details van de kosten van de wederopbouw.
Sommige Democraten willen het bedrag van 87 miljard dollar splitsen in een bedrag van 67 miljard dollar voor directe militaire doeleinden en een apart bedrag voor de wederopbouw. Republikeinse leiders zijn hier fel op tegen, zeggen dat de volledigheid van het voorstel essentieel is en dat het een niet los van het ander gezien kan worden.
"Het gehele pakket is een aanvulling op de oorlogskosten zoals die bij wet goedgekeurd zijn, en de uitgaven houden direct verband met de veiligheid van de Amerikaanse troepen en hun uiteindelijke terugtrekking uit de regio", zo meldde Trent Duffy, de woordvoerder van het begrotingskantoor van het Witte Huis. "In die context moet het pakket bezien worden."
Duffy deed de aantijgingen van de Democraten, dat de regering bereid is meer geld uit te geven aan de Irakezen dan aan haar eigen bevolking, af als "belachelijk". "De federale regering geeft jaarlijks 5,9 miljard dollar uit aan gevangenissen. Ter vergelijking: voor de gevangenissen in Irak vraagt de regering voor het volgend jaar 510 miljoen dollar", zei hij. "Het binnenlandse lucht- en wegtransport kost ons 64 miljard. De 54 miljoen die het Witte Huis voor Irak uittrekt is hierbij vergeleken een schijntje."
Voor de conservatieven die aandringen op minder uitgaven in de VS hebben deze vergelijkingen geen waarde. Het gaat niet om het totale aantal dollars, maar om de doelen. "Een studie naar de posterijen ter waarde van 54 miljoen dollar?", vroeg Dan Mitchell van de Heritage Foundation zich af.
Volgens verschillende Republikeinse medewerkers zijn de bedragen makkelijker te verdedigen dan het lijkt, omdat het budget niet helemaal reëel is. Ze werpen op dat de regering de kosten extra hoog heeft ingeschat, deels opdat ze volgend jaar niet terug hoeft te komen voor een nieuwe wet tenbehoeve van een nieuw noodfonds, en deels omdat er zodoende geld apart gehouden kan worden voor geheime militaire operaties.
Veel Republikeinse Congresleden fluisteren dat ze het verzoek van de president nooit in het openbaar zullen aanvechten. Als ze dat wel deden, volgens hen, zouden ze een scheuring in de partij kunnen veroorzaken en zowel de herverkiezing van de president als die van henzelf op het spel zetten.
Intussen vragen de Democraten zich af hoe lang de Republikeinse Partij verenigd kan blijven. "De Republikeinen betwijfelen of de president het geld wel op een zinnige manier besteedt", zei de leider van de Democratische minderheid in de Senaat, Thomas A. Daschle uit Zuid-Dakota.
De leiders van de Republikeinen in de Senaat haasten zich om het verzoek voor 87 miljard dollar tegen het einde van de volgende week in stemming te brengen, waarmee ze de Democratische bezwaren dat de maatregel niet weloverwogen is versterken. Daschle trok deze haastige spoed in twijfel waarbij hij liet aantekenen dat Bremer de Democraten deze week liet weten dat hij tot januari geen geld nodig had.
Bron: Al Jazeerah, 29 september 2003, vertaling Frans Willems.