|
|
Kan de Griekse bevolking zich wel veilig voelen met de huidige 'nieuwe orde', nu de betrekkingen tussen de landen bepaald worden door de strategie tegen het 'terrorisme', zoals gedefinieerd door de VS met als motief de concurrentie om de verdeling van markten?
Zo luidde de vraagstelling, waarmee de bijeenkomst begon die op 30 september jl. door de Communistische Partij van Griekenland (KKE) georganiseerd werd onder de titel 'Nationale Defensie en Strijdkrachten.'
De bijeenkomsten die de Griekse communisten bij tijd en wijle op touw zetten met als onderwerp de nationale veiligheid, trekken altijd erg veel belangstelling. Niet van de pers, die overwegend zwijgt als de KKE ergens succes boekt (beslist niet alleen een Grieks verschijnsel!), de belangstelling komt uit dat deel van de militaire, politieke en universitaire wereld, dat ernstig verontrust is over de stappen die de politieke leiding zet.
De bijeenkomst die de vorm van een debat had, werd bijgewoond door vertegenwoordigers van de Generale Staf van de Strijdkrachten, oudgediende officieren van alle rangen, leraren aan scholen voor militaire en politie-opleidingen, universiteiten, oud-verzetsstrijders en verder vertegenwoordigers uit vredes- en andere volksbewegingen. De op het eerste gezicht wat bevreemdende combinatie - voor een ieder die Griekenland niet kent - is bij een diepgaandere blik op geschiedenis en positie van het land toch niet zo vreemd.
De KKE is er in de Tweede Wereld Oorlog vrijwel alleen in geslaagd het verzet op landelijke schaal te organiseren. Dit verzet groeide uit tot een van de grootste bewegingen die er geweest zijn. Zo'n 80 procent van de bevolking raakte er actief bij betrokken via het Volks Bevrijdings Front (EAM). Er werd toen ook een leger opgericht, het Griekse Volks Bevrijdings Leger (ELAS). In het Griekse bewustzijn is dus vanuit de recente geschiedenis van het land de notie opgenomen, dat een leger echt de belangen van een bevolking kan dienen en op die manier zelfs in de letterlijke zin van het woord populair kan zijn. Antimilitarisme heeft dan ook nooit als beweging kunnen gedijen in Griekenland, zelfs niet tijdens de militaire dictatuur. Het probleem zit namenlijk niet in het militair zijn, maar in de belangen die militairen dienen. En dit wordt goed uit elkaar gehouden.
Bovenstaande wil niet zeggen, dat er in Griekenland geen bovenlaag zou zijn die de belangen van het land graag verkoopt. In de slag bij Thermopylae (480 v. Chr.), een engpas die toen de beste weg van Thessalië naar Midden-Griekenland was, sneuvelde Leonidas met zijn troepen tot op de laatste man vechtend tegen een Perzische overmacht en verraden door een Griek, die de Perzen de weg wees, uiteraard niet zonder beloning. Griekenland's huidige politiek-economische establishment lijft het land via NAVO en Europese Unie (EU) steeds meer in een agressieve imperialistische kliek in. Delen van de Griekse strijdkrachten worden over de grens gestuurd binnen het kader van imperialistische militaire missies ter bezetting van andere landen en volkeren, en allerminst om het eigen grondgebied te verdedigen.
In haar inleiding gaf Aleka Papariga, secretaris-generaal van de KKE, een uiteenzetting van de toestand, wijzend op het verlies van traditioneel bevriende landen in Oost-Europa, Balkan en in de Arabische wereld. Voorts de gevaarlijke gevolgen van de deelname aan NAVO en EU en de negatieve ontwikkelingen in de Grieks-Turkse betrekkingen. Door een paar sprekers werd de KKE beschreven als de meest vaderlandslievende politieke partij van het land. "Het wachten is nog op de bevolking, die diegenen die het land in nieuwe avonturen meeslepen en dit verhullen met een zoetgevooisde propaganda over veiligheid, vrede en rechtvaardigheid, politiek moet straffen", aldus Aleka Papariga.