|
Al weer enige jaren geleden kon men kennisnemen van openbare meningen die pleitten voor een meer genereus immigratiebeleid, onder voorwaarde van een gedifferentieerde wetgeving met betrekking tot loon, arbeidsvoorwaarden en sociale voorzieningen. Een valse keuze.
Zo bestond er het idee van de zogenaamde 'vrije economische zones': afgeschermde productiegebieden waar de Nederlandse arbeids- en sociale wetgeving niet zou moeten gelden. We hebben destijds standpunten kunnen vernemen die pleitten voor méér immigratie, gepaard gaand met lagere lonen en lagere sociale voorzieningen voor andere 'soorten' mensen. Niet zelden werden dit soort ingevingen begeleid door doemscenario's over de komende vergrijzing.
Al deze vormen van 'apartheid' in Europa werden in verschillende toonaarden, zowel door rechts als links bekendstaande organisaties of personen bepleit of op z'n minst als discussiepunt opgevoerd. Hierbij ging men uit van een soort humanistisch gedachtegoed: beter legaal met een lage status dan illegaal zonder status... Vooral in de rechtse variant speelde de vraag een rol of het niet beter is goedkope buitenlandse arbeidskrachten hier te laten komen werken dan onze bedrijven naar lagelonenlanden te verplaatsen.
Hoe lang is dit allemaal geleden? Negen, tien jaar? Schrijver dezes schreef al eens over het gevaar van dit soort ideeën; destijds weliswaar niet tot ieders genoegen... Wij zijn nu verder in de tijd. De ontwikkelingen met betrekking tot de kapitalistische mondialisering zijn een echt discussie- en strijdpunt geworden. Mensenmassa's zijn nog meer in beweging gekomen, op de vlucht voor oorlogen, op zoek naar toekomstperspectief en om nog meer redenen. De terreuraanslagen in de Verenigde Staten, de opkomst van het fortuynisme, de moord op Fortuyn, de afgang van de paarse coalitie, felle debatten over een wel of niet gelukte integratie van minderheden, vergeldingsoorlogen ter versteviging van machtsvertoon en van controle over de grondstoffen, terreur en angst voor terreur. Dat alles heeft invloed gehad op het erbij betrekken van politieke stellingen en de wijze waarop dat gebeurt.
Het gros van de mensen kan dat allemaal niet meer behappen. Onder deze omstandigheden worden de laatste tijd de begrippen immigratie en sociale zekerheid (verzorgingsstaat) weer aan elkaar gekoppeld. Met ander woorden komt deze koppeling hierop neer: wie humaan wil zijn en een ruimhartig immigratiebeleid voorstaat, zal daar sociale zekerheid voor moeten inleveren.
Zo lees ik in 2004: "De afgedwongen solidariteit creëert vooral passiviteit". Wat betekent nu zoiets? Het bestaan van recht op wettelijke sociale voorzieningen nodigt immigranten niet uit om aan de slag te gaan. En dat laatste, aan de slag gaan, heeft het land nodig, dat immigratie het land nieuwe economische impulsen geeft...
Wat lees ik nog meer? "Zolang men ter linkerzijde blijft vasthouden aan de welvaartsstaat in zijn meest genereuze vorm, is de rechtse weerstand tegen verdere immigratie zonder meer begrijpelijk". Tegen de achtergrond van het werk van allerlei tot deze conclusies komende denktanks is het niet verwonderlijk dat het CDA onlangs met het idee kwam de migranten het recht op sociale zekerheid eerst in etappes te laten verdienen. Hier wordt dus weer de apartheidsgedachte opgevoerd.
Dit alles moet uiteraard gezien worden tegen het licht van het modern-kapitalistische doel om op den duur alle beschermende wetgeving (de afgedwongen solidariteit...) ten gunste van de arbeidersbevolking te elimineren, dus het scheppen van het naakte wildwest-kapitalisme. Zo worden dan politiek-economische en andere noodzaken waardoor mensenbewegingen ontstaan, gebruikt om deze discussie een nieuwe impuls te geven ter versnelling van het bereiken van dat doel.
De arbeidersbeweging wordt dan de volgende keuzes voorgelegd:
Of het aanvaarden van het buiten de sociale en arbeidswetgeving plaatsen van een deel van de arbeidersbevolking (de nieuwe gastarbeiders), met als gevolg een grote neerwaartse druk op lonen en sociale rechten voor allen; of een drastische verlaging van alle tegen kapitalistische willekeur beschermende sociale rechten over de hele linie.
Hoe de varianten ook luiden, hoe de nieuwe varianten er ook uit zullen zien, welke mooie woorden over menslievendheid en respect hierbij ook misbruikt zullen worden, het is de taak van de vakbeweging, en niet in de laatste plaats van communisten, om al de farizeese argumenten te doorzien en de huidige en toekomstige belangen van de hele arbeidersklasse als richtsnoer te nemen.