|
Het onder vuur nemen van ambulances, het sluiten van ziekenhuizen en het naar buiten slepen van gewonden voor ondervraging als zij ervan verdacht worden strijders te zijn, is door het Amerikaanse leger tot beleid verheven in de stadsoorlog in Falluja, Bagdad, Najaf en ander steden.
Op dit moment hebben de VS-militairen een "overeenkomst" bereikt met bemiddelaars en collaborateurs in Falluja, onder wie marionetten van de Bestuursraad om de strijders in Falluja zo ver te krijgen hun wapens in te leveren. Geen van de strijders nam deel aan de 'onderhandelingen'.
Het Pentagon dreigt ermee de stad in bloed te drenken, waarbij de bevolking gegijzeld wordt als pressiemiddel om het verzet te ontwapenen. Minister van Defensie, Donald Rumsfeld, waarschuwde voor een ophanden zijnde aanval, evenals Paul Bremer enkele dagen geleden en generaal Mark Kimmitt.
De imperialisten proberen het verzet wanhopig een halt toe te roepen. Ondanks dat ze liever op afstand vechten met behulp van 500 pond zware bommen, bewapende helikopters, tanks en C-130 snelvuurmitrailleurs, leiden de Amerikaanse mariniers serieuze verliezen.
De Amerikaanse strijdmacht wordt in het hele land naar willekeur aangevallen. Verzetsstrijders richten controleposten in op de wegen vanuit Bagdad in westelijke richting naar Falluja, in zuidelijke richting naar Najaf, en ten noorden in de richting van Mosul. Militaire transporten lopen een hoog risico en commerciële konvooien kunnen geen chauffeurs vinden.
In Najaf en Al Kut eist het Amerikaanse militaire commando de arrestatie van de Sji'itische leider Moqtada Al Sadr, wiens Mehdi-militie een regionale opstand begon nadat de krant Al Hawza door Bremer verboden werd en demonstranten neergeschoten werden door het VS-leger.
Net als in Falluja eisen de bezettingsautoriteiten de ontbinding en ontwapening van de Mehdi-militie. In Najaf gaan de militairen uitzonderlijk omzichtig te werk, deels omdat een invasie van de Sji'itische religieuze hoofdstad een kruitvat zou doen ontploffen en ook omdat de afgelopen tien dagen hen geleerd hebben dat het onverstandig is tegelijkertijd op twee
fronten te vechten.
Terwijl ze Saddam's regime met geweld vernietigden, vermoordden en verwondden ze duizenden burgers. Ze vernielden het telefoonnet, het rioolsysteem, waterleidingen, scholen, ziekenhuizen en woonwijken en vielen de steden binnen met tanks en bewapende voertuigen vol soldaten. Op dat moment hadden zij de militaire strijd gewonnen maar het politieke gevecht verloren door het tonen van het ware gelaat van de koloniale bezetter. Ondanks de zware militaire aanvallen door de lucht en over land is het verzet sindsdien breder en vastberadener geworden. Op politiek gebied heeft dit zich nog nietgeuit als een verenigd nationaal bevrijdingsfront. In alle onderdelen van de samenleving, actief of passief, wordt echter een diepe haat opgewekt tegen de bezetting.
De echte soevereiniteit wordt op 1 juli overgenomen door John Negroponte en het Pentagon. Het doet er niet toe dat Bremer en VN-vertegenwoordiger Lakhar Brahimi opduikelen als schaamlap voor het imperialisme.
Bron: WW, 20-4-2004, vertaling Frans Willems.