Op 9 mei is op een congres van socialistische, communistische en sociaal-democratische partijen in Rome, met zowel deelnemers als waarnemers die buiten het initiatief bleven, een nieuwe Europese politieke formatie gevormd: Partij van Europees Links (EL). Sterke grotere partijen, als de Griekse Communistische Partij en de Portugese Communistische Partij en veel kleinere communistische partijen, waaronder de NCPN, wijzen het programma van EL af.
Volgens bepaalde commentatoren lag de regie voornamelijk in handen van twee partijen: (het partijbestuur van) de PDS en (het Centraal Comité van) de CPF, de door Robert Hues onherkenbaar hervormde Franse CP. Deze 'roomse creatie' ontstond niet op basis van het marxisme en heeft niet het realiseren van het socialisme tot doel, maar is een daad van politieke aanpassing aan de Europese Unie, waarin vooral het Duitse en Franse bedrijfsleven de toon zetten, die in principe door de meeste deelnemers wordt geaccepteerd ondanks veel tegenwerpingen. Manifest komt in één van de komende nummers op de vorming van EL terug.
Oprichtingsspartijen van de Partij van Europees Links (EL):
Estlandse Sociaal-democratische Arbeiders Partij, Democratisch Socialistische Partij (PDS - Duitsland), Communistische Partij van Frankrijk (CPF), Synaspismos (Griekenland), Hongaarse Werkersparij (Munkaspart), Rifondazione Communista (Italië), Communistische Partij van Oostenrijk, Partij van de Socialistische Alliantie (Roemenië), Rifondazione Communista (San Marino), Verenigd Links (Spanje), Verenigd Alternatief Links (Spanje - Catalonië), Communistische Partij van Spanje, Democratisch Socialistische Partij (PDS uit de Tschechische Republiek), PvdA-Zwitserland.