|
Er was eens een tijd waarin iedereen die zichzelf fatsoenlijk vond antifascist was. Want niet goed in vredestijd zou wel eens fout kunnen betekenen in gewezen of toekomstige oorlogstijd. Eigenlijk is dat nog niet zo lang geleden. Het tot niets verplichtende geflirt met de van buitenlandse afkomst zijnde medemens was tot in de hoogste toppen van economie en politiek een wezenlijk deel van in het openbaar afgelegde rechtschapenheid. Kom daar nu nog maar eens om.
Burgers, die hun zuiver gevoelde verontrusting wilden demonstreren na racistisch getint geweld, dreigden te verworden tot massadecorum voor de zich van aanwezige camera's bewuste hoogwaardigheidsbekleders. Ze verminkten arbeidsongeschiktheidswet en werkloosheidwet, vertrapten ziektewet, bemoeilijkten studie voor arbeiderskinderen, kleedden ziekenfondsen uit, maar waren wat fascisme en racisme betreft van onbesproken gedrag. Zó het zaad leverend voor latere bevruchting van fortuynse aarde.
Maar nu de keuze, de fundamentele en tegelijkertijd sociale keuze! Wie is de hoofdvijand, wie is er vijand nummer één? De voorvallen in de geschiedenis zijn genoegzaam bekend waarbij de sterke arm van de staat antifascistische demonstranten verrot slaat en ultra-rechtse haatzaaiers ongemoeid laat. Want er moet zeker wel gekozen worden voor recht en orde...
Eens was er een vreselijk erge vijand van de Verenigde Staten van Amerika: het fundamentalistisch-islamitische regime van Iran. De haat was wederzijds. Het regime was in de ogen van de leidende politiek van de VS vooral ook een groot gevaar voor de zo hoog geprezen westerse, maar vooral VS- waarden. Maar wat bleek? Een klein landje, Nicaragua, waar pogingen werden ondernomen om menselijker, socialere omstandigheden te creëren, de arme mensen een betere toekomst te bezorgen, was een nog veel grotere vijand voor het VS-kapitaal dan het zo gevaarlijk gevonden fundamentalistische ondemocratische Iraanse regime.
Met de zogenaamde aartsvijand van de westerse normen en waarden werd een deal gemaakt, waarvan de financiële revenuen gebruikt werden voor steun aan de contra-revolutionairen en fascistische huurlingen met als doel de schuchtere pogingen van de Nicaraguaanse Sandinisten om de armen een perspectief te verschaffen, de grond in te boren. Nu men moest kiezen tussen de verderfelijke ayatollah's en de arme mensen in een ontwikkelingsland, koos men voor die erge vijand omdat sociale gerechtigheid een nog veel grotere vijand voor het grootkapitaal en zijn handlangers is.
Hoe zal het de wettige regering van Venezuela vergaan? Groot respect heb ik voor Chávez en de zijnen vanwege hun standvastigheid om in te gaan tegen de als een werelddictaat opgelegde trend van afbraak en kapotschrijven van alles wat met sociale rechtvaardigheid en socialisme te maken heeft. Hun rechte ruggen zouden een stimulans moeten zijn voor allen op deze aarde die het voor de onderdrukten en uitgebuitenen willen opnemen. Maar ik hou mijn hart vast. Want men zit zeker niet stil. Miljoenen, nee miljarden worden er uitgegeven aan ondermijning, destabilisering van alles wat ook maar enigszins voor de verschoppelingen van het kapitalitisch systeem opkomt. Het zaaien van tweedracht en verwarring, het oprakelen van oude tegenstellingen, het beschuldigen en verdacht maken van leiders, voor alles wat maar laag bij de gronds kan zijn worden grote kapitalen uitgetrokken.
Geen slecht woord daarover van de veelverdieners als die weer eens jammeren over het hun aangedane onrecht, het betalen van veel te veel belasting. Het is bekend: onnoemelijk veel geld wordt er uitgegeven aan wapens. Zeer veel betere zaken waardig. Maar naast conventionele wapens, kernwapens, bacteriologische en biologische wapens, bestaan er ook ideologische wapens. Misschien wel de gevaarlijkste van alle. Ideologische wapens om te voorkomen dat de grote massa van mensen, die in kommervolle omstandigheden leeft, het ooit nog eens beter zal krijgen.
Daarom moet men hoogwaardigheidsbekleders die zichzelf omgeven weten met een aura van antifascisme en antiracisme, nooit zomaar op hun woorden geloven. Want als het er ooit op aan zal komen - kiezen tussen socialisme en fascisme - zullen velen van hen voor het laatste kiezen.