Amsterdammers in de sociale houdgreep van de haagse 'veldheren'

Toon Nagtegaal

Het grootste gedeelte van de Haagse politiek is - omhuld met een politiek rookgordijn van ongemeende frases waarbij de waarheid het voornaamste slachtoffer is - akkoord gegaan met de koloniale strooptocht in Afghanistan. Na de betrokkenheid bij de bombardementen op Belgrado, de deformatie van de Balkanlanden en de uitzichtloze moordpartij in Irak, is nu dezelfde betrokkenheid vergroot bij de Amerikaanse oorlogsoperaties in Afghanistan (deel 1).

De oud-redacteur en columnist van het NRC-Handelsblad, H.J.A. Hofland, heeft bij zijn bedenkingen tegen deze ontwikkelingen als voornaamste argument gebruikt dat dit alles dreigt uit te lopen op een financiële catastrofe van ongekende omvang in de wereldgeschiedenis. Zijn bedenkingen golden tot nu toe hoofdzakelijk de gevolgen voor de Verenigde Staten.

Wat die medeplichtigheid voor ons land betekent, weten maar weinigen. Maar vaststaat dat het een miljarden euro's kostbare affaire is, de medeplichtigheid aan de definitieve bezetting van de Balkanlanden, de uitzichtloze bezetting van Irak en nu Afghanistan, en onze oorlogsbodems die in de achterhoede hiervan dobberen in de Caribische- en Aziatische wateren. En die, als het de politieke machthebbers in Den Haag betreft, uitgerust zullen worden met Amerikaanse kruisraketten die op een afstand van honderden kilometers steden en dorpen kunnen vernietigen. Zoals hun Amerikaanse vrienden al jaren praktiseren.

De Amsterdamse bijdrage

Er bestaat geen twijfel over wie opdraait voor de kosten van dit alles. De financiële aanpassingen noodzakelijk door die militaire uitgaven zijn volgens kenners het meest rigoureus doorgevoerd in Amsterdam en de andere grote steden. Per 1 januari 2006 zijn bijvoorbeeld de uitvoering van de bijstandswet en alle andere instellingen voor de stedelijke sociale opvang van de slachtoffers van het kapitalisme - en dat zijn er heel wat in onze hoofdstad - ondergebracht bij de Gemeentelijke Dienst Werk en Inkomen van Amsterdam, onder leiding van directeur Wim Schreuders, een man die behoort tot het officiële regentendom die een jargon hanteert dat beheerst wordt door "beste lezers" en "vriendelijke groeten".

Volgens sommigen komt de man uit het Rotterdamse milieu van 'doeners' van het politiek residu van een ultrarechtse opwelling rondom wijlen Pim Fortuin. Een club die mede verantwoordelijk is voor drie Nederlandse heldendaden:

Kafka in Nederland

Hoe dit alles ook zij: Wim Schreuder, de directeur van de nieuwe gemeentelijke dienst, heeft in een gemeentelijke bekendmaking "met vriendelijke groeten" medegedeeld dat in feite alle sociale instanties zijn opgeheven en het beleid gewijzigd wordt. Niet een uitkering is primair voor iedereen een recht, maar werk, hoe dan ook. Zelfs als je geen enkele keus hebt op ander inkomen, wordt de toekenning van bijvoorbeeld een bijstandsuitkering nieuwe stijl een zaak waar heel veel instanties aan te pas komen.

In de toekomst heeft iedereen maar één zekerheid dat, God mag weten met wat voor reden, gemeentelijke bobo's zullen proberen je niéts te geven. Dat bevordert volgens die dames en heren de kans dat je een andere inkomstenbron gaat zoeken. Overigens wordt eerst gekeken of bobo's een baantje voor je kunnen vinden, waarbij ieder soort van werk - het geeft niet wat - te realiseren valt. Ook een z.g. vrijwilligersbaan voor uiteraard een minimale vergoeding wordt dwingend opgelegd. Voor hoeveel mensen deze regeling gaat gelden, weet officieel niemand, maar er zijn nu reeds voorspellingen dat 40.000 minvermogenden en hun kinderen daar mee te maken krijgen.

Overigens heeft reeds een aantal mensen met de gevolgen te maken gekregen. Van een vrouw van middelbare leeftijd, die na drie operaties een WAO-uitkering heeft op basis van een deeltijdbaan, werd haar inkomen verhoogd tot een bijstandsuitkering voor een alleenstaande. Zij kreeg kortgeleden een hartinfarct en werd naar het ziekenhuis gebracht, waar ze tweemaal werd geopereerd. Na drie weken was ze zover bijgekomen dat ze naar huis werd gestuurd, met hulp van ziekenzorg voor het zware werk. Na enige dagen kreeg ze een brief van de nieuwe gemeentelijke dienst waarin stond dat ze goed werd bevonden voor 10 uur vrijwilligerswerk in een bejaardenhuis. Dankzij het ingrijpen van de chirurgen van het academisch ziekenhuis ging deze zaak niet door. (wordt vervolgd)

Amsterdam, 08-02-2006