Waar ligt de sleutel om met de NCPN door te breken in de Nederlandse politiek? In het werken met de arbeiders in de grote fabrieken! Je kan als communistische partij niet geloofwaardig zijn als je dit niet doet. Alle welvaart, alle materiële rijkdom wordt door de arbeidersklasse geproduceerd. Zij zit in het hart van de economie en heeft daardoor macht. Ook al ben je in een afdeling het enige partijlid... Dan toch kan je naar de dichtsbijzijnde fabriekspoort gaan en onder de arbeiders contacten leggen.
Ik heb al half Nederland doorkruist. Ik heb een negental NCPN-afdelingen leren kennen. Het eerste dat me opviel was het gebrek aan vertrouwen in de eigen mogelijkheden. Hoe klein je ook bent, je kunt je steeds onder de mensen begeven en met hen werken. Er is geen reden om daarmee te wachten.
De NCPN nam terecht uit België de slogan over: "Eerst de mensen, niet de winst". Daar vallen veel problemen onder te brengen. Een van onze gemeenteraadsleden uit Zelzate zei: "Er bestaan géén kleine problemen. Achter elk "klein" probleem schuilt een probleem van de grote politiek, financiering en dergelijke... Wij moeten ons daarin vastbijten". Met de slogan "Eerst de mensen, niet de winst" geven we tegelijk een maatschappijkeuze aan. Een voordelige manier om tegen de jarenlange anticommunistische indoctrinatie in te gaan.
Ik heb ook heel wat demonstraties meegemaakt. Opvallend hoeveel democratische comités en linkse organisaties hier bestaan. Je ziet door de bomen het bos niet meer. Moet de NCPN daartegen opboksen? Moeten er alternatieve huuractiecomités worden opgericht? Welke meerwaarde kan de NCPN aan die linkse mensen bieden op hun eigen terrein? We blijven daar maar één van de velen...
Maar in november 2005 aan de poorten van de Shell was de NCPN de enige. De enige die als politieke partij optrad. De enige die de staking naar de buitenwereld verdedigde. De enige die de staking versterkte met 'onze analyses in onze folders'.
Tegelijk werd het verschil met de SP ook duidelijk voor het grotere publiek. De SP kwam niet verder dan te zeggen dat ze "solidair" waren. Punt uit! Solidair? Waarom en hoe?
Wij zijn aan de poort gaan praten met de stakers én met de niet-stakers (jawel!).
Wij zijn naar de vakbondsvergaderingen geweest.
Wij hebben daar met velen intensief hun strijd besproken.
Wij hebben dat dan verwerkt in folders, e-mails en Manifest.
Dat heeft ons tientallen adressen opgeleverd van actieve arbeiders.
Allemaal arbeiders en vakbondsmensen die de NCPN als partner in de strijd zien zitten.
Dat heeft ons ook geloofwaardig gemaakt bij vakbondsbestuurders.
Zodanig dat ze ons zelfs gevraagd hebben om een folder te maken rond de incidenten op de raffinaderij.
We hebben daarmee in het Rotterdamse een naamsbekendheid gekregen, die we nog niet meegemaakt hebben.
In hoeveel tijd is die naamsbekendheid verwezenlijkt?
Enkele weken!
Hoelang hadden we elders moeten werken om hetzelfde effect te hebben?
Hoe klein de NCPN ook is, daar in dat fabriekswerk kan ze nu al groot zijn.
En op basis van haar kracht in het fabriekswerk zal ze gehoor krijgen op andere terreinen.
Daarom is nu de opdracht verder te werken met die arbeidersadressen.
Hen thuis op te zoeken en actief te betrekken bij het partijwerk.
Het grote gevaar voor de NCPN zou nu zijn dat er niet verder met die adressen zou worden gewerkt. Dat mag niet gebeuren.
Ik zou een tip willen geven aan de kameraden van de NCPN:
Over heel Nederland vind je de moderne petrochemische nijverheid.
Van Terneuzen tot Delfzijl. Van Rotterdam tot Maastricht.
Bijna overal waar er NCPN-afdelingen zijn. Dat is moderne industrie die niet zo snel zal verdwijnen. Dat zijn bedrijven die onderling aan elkaar verbonden zijn door pijpleidingen. Die allemaal eenzelfde sociaal-economische problematiek hebben. Dezelfde vakbonden en dezelfde CAO's. De NCPN zou hier met relatief weinig investering aan krachten toch een groot bereik kunnen hebben. Daar liggen vele kansen. Laten we die grijpen!