|
Rechtshandig, linkshandig, rechtse handigheid
Rinze Visser
Er worden tegenwoordig talloze onderzoeken gedaan. Daarbij zijn er die we zeker serieus moeten nemen. Maar ik heb, gezien de krantenberichten van de laatste tijd, de stellige indruk dat er veel onderzocht wordt dat het onderzoeken gewoon niet waard is. Onderzoekers zijn meestal hoogopgeleid, zijn vaak zelfstandig ondernemer en directeur van een bedrijf met een zeer eigentijdse naam, met mensen op de loonlijst of onder contract. Onderzoek is dus big business, is lucratieve handel.
Zo las ik laatst dat linkshandigen gemiddeld een hoger inkomen hebben dan rechtshandigen. Mensen, mensen, wat ging er een wereld voor mij open! Honderdduizenden mensen met jarenlang slapeloze nachten achter de rug kregen weer rust. Wat een openbaring! Linkshandigen verdienen meer dan rechtshandigen! Op het pleintje waar ik 's avonds wel eens aanschuif op een bank, grapte één van de aanwezigen een schadevergoeding te gaan eisen van de school uit zijn jeugd waar hij gedwongen was rechtshandig te schrijven. Als het met al die flutonderzoeken zonder enige waarde door blijft gaan dan is de conclusie uit een onderzoek, dat éénarmige mensen minder armslag hebben dan twee-armige, aanstaande...
Maar zoals gezegd, er zijn ook serieuze onderzoeken. Onderzoeken, verricht om de wetenschap vooruit te helpen. Echter, óók serieuze onderzoeken met een politiek-ideologische lading. Zoals een studie van het Centraal Planbureau, die als een van de uitkomsten opleverde wat het voordeel van de verzorgingsstaat is voor verschillende inkomensgroepen en dat dan over een heel leven gerekend. De uitkomst is dan dat mensen uit de laagste inkomenscatagorieën meer van de verzorgingsstaat ontvangen dan ze ervoor betalen; en de hoogste inkomenscatagorie draagt er meer aan bij dan ze ontvangt. Let wel: met verzorgingsstaat wordt bedoeld wat er nu nog van over is, met hoogste catagorie wordt bedoeld hoogopgeleiden. Dus, de rijken en superrijken vallen hier vrijwel buiten.
De redenering achter deze uitkomst van de CPB-studie komt erop neer dat, naarmate de opleiding hoger is, men meer van het inkomen moet inleveren om, zeg maar, mensen met lagere opleidingen in leven te houden. De verzorgingsstaat - in feite dus het kapitalisme met een menselijk gezicht - zorgt voor nivellering. En nivellering komt dan neer op diefstal van de rijken door de armen, aan welke oneerlijkheid, aan welke grote onrechtvaardigheid een eind zou moeten worden gemaakt... Denkt de linkse actievoerder met zijn gezegde 'de rijken worden rijker, de armen worden armer' een grote onrechtvaardigheid aan de kaak te stellen, veel anderen vinden dat nu juist een goede ontwikkeling die aan een grote onrechtvaardigheid een eind maakt. Het is maar aan welke kant men staat.
In genoemde studie gaat men voornamelijk uit van loon en inkomstenbelasting - heffingen naar inkomen en vanaf een bepaald bedrag progressief - en van subsidies, toelagen en uitkeringen. Over het betalen van omzetbelasting (btw) wordt niet gesproken, evenmin over gemeentelijke, provinciale en andere niet inkomengerelateerde heffingen. Dat veel hoogopgeleiden ook eerst een zekere tijd laag of minder hoog betaald zijn geweest, dat een deel van de studiekosten uit belastinggeld wordt betaald, mede door laagbetaalde mensen, wordt er niet bij betrokken. Als de geleerden van het CPB bang zijn dat de politiek nog teveel herverdeelt - van rijk naar arm - danhoeven zij zich daar zeker geen zorgen over te maken. Want er wordt hard aan het tegenovergestelde gewerkt: herverdeling van arm naar rijk.
Lonen worden afgeknepen door de door hen zo vurig gewenste marktwerking; dat is het legaal dan wel illegaal buiten werking stellen van CAO's. Aan werkzoekende sollicitanten wordt door bazen gewoon gevraagd naar de hoogte van de nog te ontvangen werkloosheidsuitkering, om de hoogte of laagte ervan als maatstaf te kunnen nemen voor het: loonaanbod. Dat zijn geen uitzonderingen, maar is dagelijkse praktijk. Lagere lonen betekenen lagere afdrachten van belastingen en premies. Wat lieden zoals die bij het CPB bij een volgende studie zal doen verzuchten dat, ondanks alle inspanningen van regering en meerderheid van het parlement, het nog niet de goede kant op gaat. Want de laagste inkomensgroepen dragen dan immers nog minder bij aan de verzorgingsstaat...
Collectieve arbeidsovereenkomsten worden ontdoken, arbeiders die moeite hebben het hoge tempo bij te houden worden weggepest, geprovoceerd tot voor op staande voet ontslag vatbaar gedrag; arbeiders die met grote moeite het hoge tempo nog wel bijhouden en daardoor ziek worden wordt simulatie verweten en terugkeer naar het werk vaak onmogelijk gemaakt. Dit zijn geen uitzonderingen, maar is schering en inslag.
Zo zie ik om me heen sympathie voor de SP (Socialistische Partij). Zeker nu wil ik deze ruimte niet benutten om een andere, linkse partij, of andere zich links of progressief noemende partijen af te schieten. Laten wij er vooral voor zorgen dat wij communisten ook zelf potten kunnen breken. Maar de vraag mag worden gesteld: wat heeft de toegenomen parlementaire macht van de SP, wat heeft de nog steeds toenemende sympathie voor de SP opgeleverd als het gaat om het tegenhouden van de aanvallen van rechts, die de afbraak van alles wat sociaal is voor ogen hebben? Nee, de machthebbers en de pers hebben zelfs kans gezien van de SP een links en voor rechts aanvaardbaar knuffeldier te maken. Sociaal, maar volstrekt ongevaarlijk.
Mooie woorden allemaal. Maar, wil een partij als de SP nog een daadwerkelijke rol kunnen spelen bij het ontwikkelen van verzet onder de bevolking, dan is daar absoluut een toename van invloed van de communisten voor nodig! Want het zijn de communisten en hun partijen die door de machthebbers gehaat worden. Alleen voor wie zij haten, zijn zij bang!