Dom zijn ze zeker deze criminelen, maar niet als het gaat om hun eigenbelangen. Dan geven ze ook niet snel op. Bij dit soort lieden gaat het om winsten, niet om mensen. Voor hun eigenbelang gaan ze letterlijk over lijken.
Dom zijn ze zeker deze criminelen, maar niet als het gaat om hun eigenbelangen. Dan geven ze ook niet snel op. Bij dit soort lieden gaat het om winsten, niet om mensen. Voor hun eigenbelang gaan ze letterlijk over lijken.
|
Redactie buitenland (*)
Alles wijst erop dat Bush begin 2007 meer Amerikaanse troepen zal zenden naar het Midden-Oosten. Ook de barbaarse doodstraf opgelegd aan Saddam Hoessein getuigt van de vaste wil van de kat in het nauw in Washington om tot het uiterste te gaan. Met de dood van de ex-president verdween veel bewijsmateriaal voor de Amerikaanse (en Engelse) rol in het Midden-Oosten-conflict. Voor bepaalde groepen in de VS (en Groot-Brittannië) staan er te grote belangen op het spel om te stoppen. De situatie in Irak zal in 2007 verslechteren.
De vernederende nederlaag voor zijn Republikeinse Partij in de Congresverkiezingen leidde tot dusver alleen maar tot verschuivingen in de regering. De regeringspolitiek wordt echter juist versneld en verdiept. Het enige politieke verschil tot nog toe was de erkenning van Bush dat de VS in Irak niet aan de winnende hand zijn. Zijn bekende uitspraak "We winnen in Irak" is nu vervangen door "We winnen niet, maar verliezen ook niet".
Nu zijn 'schildknaap' Rumsfeld buitenspel is gezet, staat vice-president Dick Cheney meer op de voorgrond, hij is zeer veel in het Witte Huis waar hij optreedt als uitvoerend eerste minister. Hij zet zijn oude beleid onverminderd voort en blijft immuun voor de publieke opinie. Hij zal immers niet meedoen aan de presidentiële verkiezingen in 2008.
Het advies van de bevolking over de oorlog van Irak is ondubbelzinnig. Drie van de vier Amerikanen steunen de belangrijkste aanbevelingen van de tweepartijen 'Irak Studiegroep' (ISG): "Trek alle Amerikaanse gevechtstroepen in Irak begin 2008 terug, en betrek Iran en Syrië bij de diplomatie om hun essentiële steun bij de stabilisering van Irak te winnen."
De meest recente opiniepeiling in Irak toont bovendien aan dat 92 procent van de Soennieten en 62 procent van Sjiieten aanvallen op de door de VS geleide troepen goedkeurt. Een grote meerderheid van Irakezen wil dat de buitenlandse troepen uit hun land worden teruggetrokken.
Maar toch wijst alles erop dat Bush begin 2007 meer Amerikaanse troepen naar Irak zal sturen om de Iraakse politici tijd te geven de regering van Nouri Maliki te versterken. Hij is van plan een aanpassing in de coalitiepolitiek te bewerkstelligen door nu Maliki, een leider van de Sji'itische 'Al Daawa al Islami groep', in het parlement te ondersteunen en de Sjia-parlementariërs die de radicale Muqtada al Sadr volgen, te isoleren. Dit plan heeft weinig kans van slagen. De Sadristische parlementariërs zijn een integraal deel van de Sji'itische Verenigde Iraakse Alliantie, geïnspireerd en gezegend door de Groot-Ayatollah Ali Sistani, die de belangrijkste religieus-politieke leider in Irak blijft.
Wat er ook gebeurt aan het diplomatieke front, het zal echter weinig invloed op het dagelijkse bestaan van de meeste Irakezen hebben. Het komende jaar houdt geen belofte in van levering van meer elektriciteit of water, van meer kans op werk, of meer veiligheid. Het huidige aantal van bijna 1.000 aanvallen per week over het hele land zal waarschijnlijk gelijkblijven of nog verder toenemen. Er zal ook geen daling plaatsvinden van de statistiek die uitwijst dat elke maand 100.000 Irakezen hun geboorteland verlaten.
In 2007 zal de monumentale catastrofe, gestart door Bush en Blair toen zijeen soevereine staat binnenvielen die geen enkele bedreiging vormde voor Amerika, niet voor Groot-Brittannië, noch voor om het even welk van zijn buren, blijven voortduren. Nu een militaire overwinning onmogelijk bleek proberen de bondgenoten de Iraakse staatsorganen te verpulveren. De geopoltieke- en oliebelangen voor de VS en Groot-Brittannië zijn te groot om zonder slag of stoot op te geven. De gebeurtenissen tijdens de executie van Saddam Hoessein waren barbaars, het geklets over het geringe aandeel van de Amerikanen in de executie leugenachtig, de 'verspreking' van de nieuwe secretaris-generaal van de VN verbijsterend, maar daar mag niet alle aandacht naar uitgaan. Saddam Hoessein had niet alleen moeten blijven leven uit humanitaire overwegingen. Voor alles is met zijn dood de kans verdwenen op belangrijke getuigenissen van zijn kant over de rol van de VS en Groot-Brittanië in de vele conflicten in het Midden-Oosten. De les van het proces tegen Milosevic is - mede door de lessen van Nederlandse juristen - ter harte genomen: zorg ervoor dat de beklaagde snel wordt berecht en zijn mond wordt gesnoerd. De ellende in Irak zal er niet minder door worden.