"(...) Voor Amerikanen is het ongelooflijk dat de klassenoorlog zich zo kan toespitsen. Maar ik heb persoonlijk officieren aan het Noordelijke front ontmoet, die openlijk de militaire ineenstorting verkozen boven samenwerking met de Soldatencomités. De secretaris van de afdeling Petrograd van de Kadettenpartij vertelde mij dat de ineenstorting van het economische leven van het land deel uitmaakte van een campagne om de revolutie in discrediet te brengen. Een geallieerd diplomaat, wiens naam ik beloofd heb te verzwijgen, bevestigde dit volgens eigen weten. Ik weet dat bepaalde kolenmijnen bij Charkow door hun eigenaars in brand werden gestoken en onder water werden gezet, dat ingenieurs in de textielfabrieken in Moskou de machines onklaar maakten toen zij vluchtten en dat spoorwegbeambten door arbeiders werden gegrepen toen zij bezig waren locomotieven onbruikbaar te maken. ... Een groot deel van de bezittende klassen zag liever de Duitsers dan de revolutie of zelfs de Voorlopige Regering en aarzelde niet dit uit te spreken. In het Russische gezin, waar ik bij inwoonde, was het gespreksonderwerp aan tafel bijna onveranderlijk de komst van de Duitsers, die 'wet en orde' zouden brengen... Op een avond was ik in het huis van een Moskouse koopman; onder de thee vroegen wij de elf mensen aan tafel, wie zij liever hadden, 'Wilhelm of de Bosjewiki'. De uitslag was tien tegen een voor Wilhelm... (...)"
Uit: 'Tien dagen die de wereld deden wankelen', John Reed (ooggetuigeverslag van de Russische revolutie).