Rinze Visser
Een politiek-multifunctionele kaste...
Je leest een boek. Titel: 'In de ban van Fortuyn'. Uitgegeven in 2002. Daarin lees je over het zoeken van kandidaat-ministers en staatssecretarissen door de LPF. Deze partij, die toen vanuit het niets met 26 zetels in de Tweede Kamer kwam, zou deelnemen aan de nieuw te vormen regering. Al lezende kreeg ik het vermoeden dit boek een aantal jaren geleden ook al eens gelezen te hebben. En, zoals dat dan gaat, ook over zaken heen gelezen te hebben. Maar nu ook tot de conclusie te zijn gekomen dat je sommige zaken toen nog niet kon weten. Zo blijf ik stilstaan bij de mensen die benaderd zijn voor de LPF-regeringsfuncties.
Men zette vooral in op mensen van naam. Toplieden van KLM, Unilever, Ahold, ING, Philips, krijgsmacht en universiteiten. Zo staat bij een aantal namen die positief reageerden, maar later toch niet wilden, ook Ahmed Aboutaleb. Toen directeur van het Instituut voor Multiculturele Ontwikkeling FORUM. Hij was gecast voor Buitenlandse Zaken of Sociale Zaken. Hij, Aboutaleb, stond daar aanvankelijk niet onwelwillend tegenover.
Nee dus. De LPF, de partij die zich openlijk ten doel stelde de PvdA te vernietigen, als de vermeende verpersoonlijking van de zo gehate 'linkse kerk'. De LPF, wiens leider, Pim Fortuyn, openlijk zoveel sympathie voor Berlusconi eveneens een socialistenhater, maar ook fascistenvriend - opbiechtte. De LPF, wiens leider en naamgever al jaren achtereen de afbraak van de sociale voorzieningen bepleitte, het geloof van Aboutaleb in het openbaar als achterlijk beschimpte. Het was die partij, de LPF, waarvoor hij aanvankelijk in een regering wilde gaan zitten. De man met nog steeds de uitstraling als een sociaaldemocraat geboren te zijn en ook zo te zullen sterven.
Is er niet, toen Aboutaleb tussentijds in Amsterdam wethouder zou worden, door de PvdA gedacht: kan dit? Iemand die nog maar kortgeleden heeft overwogen om, in ruil voor een ministerspost, naar de vijand over te stappen? Nee dus! Het zou nog zo kunnen zijn dat, hieraan denkend, hij het min of meer toegezegde ministerschap in het kabinet Balkenende-Bos is misgelopen en zich daarom tevreden moest stellen met een staatssecretarisschap. Maar toch! Hij wordt zelfs hier en daar genoemd als beoogd opvolger van Bos, als landelijk PvdA-partijleider.
Hoe kan dit allemaal? De vraag dringt zich op. Totdat je je realiseert dat dit allemaal in deze tijd helemaal niet zo abnormaal is. Gaf niet Bomhof zijn lidmaatschap van de PvdA op om LPF-minister te kunnen worden? Was ook Zalm, jarenlang een echte rechtse VVD-minister van Financiën, voorheen niet ook lid van de PvdA? En je denkt nog verder door. Vakbondsleiders die minister worden. Die hoge posten bij het grootkapitaal innemen! En Bos, de opvolger van Zalm! Van welke partij maakt niet uit. Maakt het de kapitalisten, de rovers van deze tijd, wat uit wie hun zaakwaarnemers zijn? Als ze het maar naar behoren doen...!
In een tijd waarin principes een sta-in-de-weg worden gevonden, in een tijd waarin zakelijkheid en individualisme de boventoon voeren, in de politiek, in de vermaakindustrie en ook al tot in 'de schone kunsten' zijn doorgedrongen, blijkt het niet zoveel meer uit te maken tot welke politieke partij je behoort. Pragmatisme voorop. Cursussen 'optreden in het openbaar', 'modern leiderschap' en dergelijke doen de rest. Behorend bij een sociaaldemocratische partij gooi je er zo nu en dan de kreet 'zwakken in de samenleving' tussendoor en je sociaal imago is gevestigd. De kinderhand van de politiek onwetend gehouden mensen is gauw gevuld...
Zo gezien was er niks mis met Ahmed Aboutaleb, was er niks mis met de PvdA-Ieiding. Is het gewoon een kwestie van modern politiek bedrijven. En van je grootste vijand kun je goed leren. Fortuyn zei, als lijsttrekker van Leefbaar Nederland, toen hij werd geconfronteerd met het verkiezingsprogram van die partij: "daar moest ik mij maar niet zoveel meer van aantrekken". Nog maar enkele jaren geleden. Veel verontwaardiging in politiek Nederland. Niet in het minst bij de PvdA. Tijden veranderen, standpunten veranderen. Aboutaleb multicultureel? Politiek multifunctioneel, zoals zoveel anderen, zul je bedoelen.
Solliciteren. Het gebeurt echt. Allang! Naar het kamerlidmaatschap, lid van Provinciale Staten, gemeenteraadslid. Er is zich een politiek multifunctionele kaste aan het ontwikkelen. Ook in Nederland. Een kaste die, ondanks de pretenties, niets heeft met het 'grote' volk, maar alles met het eigen 'kleine' volk. Eigen volk eerst, dus!