Mahdi Darius Nazemroaya, 18 mei 2007.
De NAVO heeft na de ontbinding van het Warschau Pact en de ineenstorting van de Sovjet-Unie haar doelstelling niet wezenlijk veranderd. Vlak na de Koude Oorlog bleef de NAVO zich uitbreiden. Vóór de NAVO-oorlog tegen Joegoslavië in 1999 had de NAVO zich naar Oost-Europa uitgebreid. De NAVO is vastbesloten haar ledental uit te breiden en haar doelstelling te verruimen. Uiteindelijk is de NAVO eropuit om een wereldwijde militaire macht te worden. Bovendien is één van de doelen van de NAVO als wereldwijd militair bondgenootschap het veiligstellen van de energievoorziening voor haar lidstaten. (deel 4)
Dit uit zich in de militarisering van de "Slagaders van de wereld"; de strategische pijpleiding-trajecten, zeevaartroutes van olietankers en internationale wateren.
Alle mogelijke manieren om de olie door trans-Aziatische samenwerking rechtstreeks naar China te transporteren, buiten de kwetsbare zeeroutes om, worden door de Verenigde Staten eveneens zoveel mogelijk gedwarsboomd. Elke trans-Aziatische energie-overeenkomst, zoals bijvoorbeeld deze Iraans-Pakistaans-Indiase pijpleiding, is nadelig voor het Anglo-Amerikaanse- en NAVO-streven naar de controle over Eurazië.
Het eiland Guam in de Stille Oceaan is van groot strategisch belang geworden voor de Amerikaanse vloot, die in de Stille Oceaan operatief is, aangezien de Verenigde Staten de samenwerking met Australië, Singapore, de Filippijnen en Japan aan het intensiveren zijn, met het doel China verder militair te omsingelen. [24] De kwestie van de Noord-Koreaanse raketten en kernwapens is onlangs nog gebruikt als een ideale aanleiding om China verder militair in te sluiten in het Verre Oosten. Het 'Proliferatie Security Initiatief' (PSI), door de regering van de Verenigde Staten gestart vlak na de inval in Irak, is eveneens een instrument om alle internationale verkeer te controleren. Hiermee krijgen ze de mogelijkheid om bijvoorbeeld ook de energiebevoorrading van China te kunnen tegenhouden en dit zou kunnen uitgroeien tot een samenballing van agressie tegenover China.
Controle over de internationale wateren en de wereldhandel is een aanvullende aanvalsmethode, die wordt opgezet om de grootmachten China en Rusland strategisch in te sluiten. Dit is ook precies wat men met het 'Proliferatie Veiligheidsinitiatief' en de oprichting van een 'wereldwijde zeemacht' onder Amerikaans bevel wil bereiken. China heeft in dit opzicht meer van deze bedreiging vanuit zee te duchten dan Rusland. Het marine-netwerk, dat de NAVO en NAVO-bondgenoten aan het opbouwen zijn, begint zich nu te manifesteren. In de Indische Oceaan en de Arabische Zee nemen nu meer dan 40 landen deel aan marine-activiteiten. [25] Dit betekent een bedreiging voor China's energie-bevoorrading en alle internationale handel via de Indische Oceaan tussen Afrika en Eurazië. Admiraal Mike Mullen, hoofd Marine-Operaties van de Verenigde Staten, werkt aan de oprichting van een zeemacht van duizend schepen om de internationale wateren te controleren. [26] Deze geschetste strategie is de uiteindelijke samensmelting van de NAVO met de zeemachten van bondgenoten tot wat de Verenigde Staten noemen 'het bondgenootschap vande wereldwijde zeemacht'. Hierin worden kustwachten, marinevloten, havenautoriteiten, particuliere scheepvaartmaatschappijen, en vele andere regerings- en particuliere agentschappen die met scheepvaart te maken hebben, met elkaar verbonden [27].
De eerste regio's waar deze strategie gestalte krijgt zijn de Perzische Golf, de Oost-Afrikaanse wateren en de Arabische Zee. Admiraal Mullen haalde ook het bestaan van de excellente vloot van 45 NAVO-oorlogsschepen aan, die als onderdeel van deze wereldwijde zeemacht in de Perzische Golf en in de wateren rondom het Midden-Oosten operationeel is. [28] Deze vloot bestaat uit marineschepen van de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk, Duitsland, Italië, Nederland (vet door red. M.), Canada, Australië, Pakistan, en andere bondgenoten. Deze operaties vallen onder de Gecombineerde Task Forces 150 en 152. De Gecombineerde Task Force 150 is operatief in de Golf van Oman, de Golf van Aden, de Rode Zee, en de Noord-Arabische Zee, waar verscheidene Franse marineschepen liggen. Italiaanse, Franse en Duitse marineschepen, die vallen onder de Gecombineerde Task Force 152, zijn in de Perzische Golf operatief en hebben hun hoofdkwartier in Bahrein. Het is van belang te weten dat de G.T.F. 152 onder commando staat van de Amerikaanse marine en CENTCOM. De marine-operaties in de Perzische Golf en rondom het Midden-Oosten vallen hier ook onder. De operatie 'Bevrijding Irak' in de Perzische Golf en de operatie 'Enduring Freedom' in de Hoorn van Afrika, zijn twee operaties waar deze NAVO-vloot aan deelgenomen heeft.
De groeiende 'armada' omvat drie primaire Gecombineerde Task Forces, en zeven ondersteunende marine-eenheden. De wereldwijde zeemacht opereert onder mandaat van de NAVO en de marine-tak van CENTCOM. De vorming van deze grote, en toch nog weinig bekende armada van oorlogsschepen, is alleen mogelijk met goedkeuring van de Frans-Duitse as binnen het NAVO-kader. Deze vloot is gevormd onder de noemer van de wereldwijde strijd tegen het terrorisme.
De Verenigde Staten en de NAVO hebben niet alleen een wereldwijde zeemacht opgericht, maar ook een strategie bedacht om de internationale wateren en daarmee de internationale handel te controleren. Onder het mom van het tegengaan van smokkelen van onderdelen voor massavernietigingswapens, draagraketten of onderdelen daarvan, of de technologie daarvoor, wordt het Proliferatie Security Initiatief gebruikt. Dit wordt dan gebruikt om de internationale handel in energie- en andere grondstoffen en producten te controleren. De architect van dit beleid was John Bolton, onderminister voor wapenbeheersing en internationale veiligheid van het ministerie van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten. Dit beleid werd door het Witte Huis geratificeerd op 31 mei 2003 en betekende de toestemming voor een openlijke schending van het internationaal recht. (wordt vervolgd)
Vertaling: Ardengo Persijn.