Wil van der Klift
Nu China zich snel ontwikkelt tot reële concurrent van het Westen, niet alleen politiek en economisch maar ook op militair gebied, wordt het kennelijk tijd voor een politiek tegenoffensief. Het gestook in de binnenlandse aangelegenheden van China heeft er alle schijn van een onderdeel te zijn van een poging om China in een kwaad daglicht te stellen. Onder leiding van de Verenigde Staten (en Japan) beginnen de leden van de NAVO en delen van de EU China als mogelijke nieuwe gemeenschappelijke tegenstander te bekijken.
De Verenigde Staten en Japan staan achter een plan om China strategisch te isoleren. Zij beschouwen China als een grote uitdaging, op een breed gebied, die de belangen van de Verenigde Staten, Japan, de NAVO en zelfs van India kan schaden. De pogingen om ook de EU in dit spel te betrekken worden harder en naar het zich laat aanzien ook succesvoller, gezien uitspraken van sommige Europese regeringsleiders om de Olympische Spelen te boycotten.
In juni vorig jaar beweerde het Zweedse 'Stockholm Vredes Onderzoekinstituut' in een rapport dat de militaire uitgaven van China die van Rusland met een zeer grote marge hadden overtroffen. Defensiespecialisten van de VS worden kennelijk nerveus nu China ook op militair terrein een rol van betekenis gaat spelen. De kansen dat de Europese Unie haar wapenembargo tegen China dit jaar zal opheffen zijn gezien deze ontwikkelingen erg klein. De recente Chinese ontwikkelingen om een vliegdekschip en nieuwe atoomonderzeeërs te bouwen vormen specifieke voorbeelden van deze uitdaging.
Tijdens de Luchtmacht Show in Parijs en andere belangrijke Europese tentoonstellingen van militair materiaal, toonden belangrijke Duitse en Franse wapenfabrikanten weinig belang in de Chinese markt; zij oefenen geen druk uit op de EU om het embargo op China op te heffen.
Waarom is de NAVO van plan de ballistische raketschilden in Polen en de Tsjechische Republiek te plaatsen?
De ballistische raketten van Iran worden genoemd als de meest praktische en directe bedreiging voor de NAVO-landen. Maar zij geven de NAVO vooral een verontschuldiging om haar eigen ballistische programma voor de raketdefensie te ontwikkelen en voor de Verenigde Staten om antiballistische raketsystemen in Oost-Europa [in Polen en de Tsjechische Republiek] op te stellen gericht tegen Rusland. Deze faciliteiten zouden echter niet alleen gericht zijn tegen Rusland, volgens veel militaire bronnen binnen de landen van de NAVO.
De Verenigde Staten slaagden erin om de NAVO te overtuigen dat de intercontinentale ballistische raketten van China een bedreiging kunnen vormen voor het grondgebied van de leden van de NAVO. In feite hebben de Europese bases betrekking op het feit dat de NAVO China steeds meer ziet als een potentiële bedreiging en een onstabiele factor die direct de westerse veiligheid beïnvloedt.
Daarbij wordt de bouw door China van een vliegdekschip en andere grote slagschepen door het Westen gezien als een uitdaging door China van de belangen van de NAVO-landen in de Grote en de Indische Oceaan. Dat zou debelangen van de Verenigde Staten en Canada direct raken. De toenemende militaire, politieke en economische aanwezigheid van China in Centraal-Azië en Afghanistan staat ook haaks op de frontliniestrategieën van de NAVO in dat gebied.
Bovendien heeft China nauwe politieke, militaire en diplomatieke banden met landen die door de Verenigde Staten en de NAVO worden beschouwd als 'schurkennaties', bijvoorbeeld Iran en Syrië. Een hoge functionaris van de Canadese Veiligheidsdienst erkende onlangs openlijk dat het agentschap meer dan de helft van zijn personele en materiële middelen inzet voor het onderzoek naar deze Chinese activiteiten.
Op grond van hun gedeelde waarden en gezamenlijk cultureel erfgoed hebben de Verenigde Staten en Europa veel gemeenschappelijke doelstellingen, ondanks toenemende economische en politieke tegenstellingen. In het bijzonder om te voorkomen dat China en Rusland te sterk worden en hun beider belangen in de weg zitten. De politieke consensus tussen de Verenigde Staten en Europa over de kwestie van het kernprogramma van Iran, ondanks de verschillende economische agenda's, is een goed voorbeeld van dergelijke gemeenschappelijke strategische belangen. Tibet vormt een nieuwe test voor de gezamenlijkheid van het westerse optreden.
Bewerking van artikel uit United Press International, 8-2-2008. <
(De auteur is Andrei Chang, hoofdredacteur van 'Kanwa Defense Review Monthly', Toronto Canada).