In de nasleep van de orkanen die Cuba genadeloos hebben geteisterd, spreekt Fidel Castro duidelijke taal over het gevaar dat de Cubaanse maatschappij loopt door sommige individuen die stelen van de gemeenschap en zichzelf bevoordelen. Terwijl hij ziet hoe de kapitalistische regering van de VS momenteel een grootse financiële reddingsoperatie opzet voor het particuliere bedrijfsleven in een samenleving die gedreven wordt door consumptisme en hebzucht, waarschuwt hij ervoor dat de ruggengraat van Cuba in gevaar is nu sommige mensen beginnen te handelen als individu in plaats van rekening te houden met de noden van de gehele samenleving. Hij ziet de spanning tussen deze twee houdingen ook als een bedreiging voor de veiligheid van de Cubaanse natie zelf.
Als Cubanen spreken over de 'strijd om de ideeën' is dat niet alleen maar op het niveau van Cuba's recht op zelfbeschikking, dat wil zeggen om te bepalen welke maatschappijvorm het zal hebben, maar ook tegen het model dat Washington het eiland wil opleggen. Fidel spreekt ook over de eigen aard van de samenleving en de cultuur van het revolutionaire eiland zelf.
"Gisteren spraken we over de 'financiële Ike' die het 'imperium' gek maakt. De VS kunnen geen manier vinden om het consumptisme te verzoenen met onrechtvaardige oorlogen, defensie-uitgaven en geweldige investeringen in de wapenindustrie, die mensen doden in plaats van hen te voeden of anderszins te voorzien in hun basisbehoeften.
De beste beschrijving van de onthutsende tegenstelling zijn de woorden van senator Richard Shelby, de Republikeinse voorman in het 'Banking Committee' van de Amerikaanse senaat, toen hij tegen de BBC-televisie zei dat men niet weet hoeveel het zal gaan kosten - waarschijnlijk tussen de 500 en 1000 miljard dollar - wat vroeg of laat de belastingbetalers zal treffen, of een schuld zal vormen die door iedereen of ieders kinderen moet worden afbetaald (aldus het persbureau British Reuters).
Niemand kan twijfelen aan de bestemming van de geïndustrialiseerde, kapitalistische wereld of het lot dat het miljarden mensen op aarde belooft.
Strijd is voor volkeren momenteel het enige vooruitzicht om een samenleving te bereiken die een leven van sociale rechtvaardigheid en fatsoen toestaat - de antithese van het kapitalisme en van de principes die de basis vormen van dat weerzinwekkende, onrechtvaardige systeem. In de hevige strijd om die doelen te bereiken is de ergste vijand het instinctieve egoïsme van de mens. Indien kapitalisme de eeuwige vrije teugel betekent voor die natuurlijke impuls, dan is socialisme de constante strijd om die te beteugelen.
Terwijl er op andere momenten in de geschiedenis het alternatief aanwezig was om terug te keren naar het verleden, bestaat die mogelijkheid tegenwoordig niet meer. Deze strijd moet voornamelijk door onze roemrijke partij gevoerd worden.
Iedere uiting van privilege, corruptie of verduistering moet bestreden worden; voor een echte communist kan er geen enkel excuus bestaan voor dergelijk gedrag. Elk van die zwakheden is volledig onacceptabel. Die waren nooit te vinden bij de duizenden mannen en vrouwen die vrijwillig vertrokken om hun internationalistische plicht te vervullen en de Cubaanse revolutie eer en faam brachten. Zo waren de principes van ethiek en zuiverheid, die het denken van José Martí en allen die hem voorgingen inspireerden.
Nu, midden in de nieuwe puinhoop die de orkanen achterlieten, moeten we laten zien waartoe we in staat zijn.
Diefstal uit fabrieken, magazijnen, tankstations, hotels, restaurants en andere instellingen waar geld of goederen worden bewaard, moet meedogenloos bestreden worden door de partijactivisten. En als onder henzelf personen schuldig worden bevonden aan dergelijke lage handelingen, dan moeten ze (naast het ondergaan van de wettelijke consequenties) door de partij gestraft worden, zij het zonder extreme maatregelen, maar op een weloverwogen en effectieve manier. Het kapitalisme is een slachtoffer van veel voorkomende criminaliteit, waar het zichzelf tegen verdedigt met geperfectioneerde technologie, werkloosheid, marginalisering, moord of zelfs extreem geweld, maar die zijn momenteel zinloos tegen een drugshandel die in sommige Latijns-Amerikaanse landen elk jaar honderden en zelfs duizenden levens kost.
Activisten hebben geen gemakkelijke taak in een wereld waar de verleidingen van het consumptisme overal aanwezig zijn, zowel via radio, televisie en elektronische media, als via de pers, terwijl de technieken om de mens te verleiden afkomstig zijn van laboratoria en onderzoekscentra. Bedenk eens wat er gebeurt met wat ze zo graag reclame noemen, iets wat de consument meer dan een miljard per jaar kost. De reclameboodschappen worden zo vaak herhaald dat bijna iedereen gek wordt van hun banaliteit.
Stelen is echter bij lange na niet het enige kwaad dat de vruchten van onze revolutie bedreigt. Er zijn ook de bekende en geaccepteerde privileges en bedachte bureaucratische trucs. Middelen die aangewend worden om een tijdelijk probleem op te lossen, veranderen in een blijvende uitgavenpost en consumptie.
Alles spant samen tegen de materiële en monetaire reserves van het land, een situatie die kan leiden tot tekorten aan goederen en een overschot aan geld in omloop. Hetzelfde gebeurt als de rijken buitensporige hoeveelheden goederen opkopen in de winkels waar met harde valuta betaald moet worden.
Er zijn staatsinstellingen die ertoe neigen met gulle hand privileges of nog veel meer weg te geven in de concurrentie om de beschikbare technici en arbeidskrachten. Soms worden ze speculanten die in hun zoektocht naar inkomsten echte kapitalistische methoden gebruiken om hulpbronnen zo in te zetten dat ze de naam krijgen efficiënt te zijn en zo de bereidwillige ondersteuning van hun personeel veiligstellen. Dit zijn burgerlijke en geen proletarische methoden en we hebben allemaal een heilige plicht om ze bij onszelf en bij anderen te bestrijden.
Er zijn landen die niet aarzelen om voor deze misdaden de doodstraf toe te passen. Ik geloof niet echt dat dat in ons geval nodig is. Maar we hoeven de recidivisten in onze gevangenissen ook niet in de watten te leggen. Het is goed om vooruit te komen in organisatorisch opzicht, maar dat geeft je niet het recht om je eigen taakomschrijving te maken.
Gedurende heel mijn leven als revolutionair heb ik gezien hoe deze ondeugden zich naast de deugden ontwikkelen. Zwakheden komen ook voor bij sommige burgers die eraan gewend raken om te ontvangen en die weinig tijd besteden aan reflectie door het lezen van kranten en het achterhalen van wat er gebeurt. In zijn zoektocht naar spionnen en verraders begrijpt de vijand de menselijke zwakheden maar al te goed, maar hij kent de andere kant van de medaille niet: het enorme vermogen van de mens tot zelfopoffering en heldhaftigheid. Ouders willen hun kinderen materiële welvaart geven, maar latenhun liever de erfenis na van een fatsoenlijk leven met een goede naam die hen altijd zal vergezellen.
Op dit eiland is de vijand op een volk gestuit dat in staat is zijn blokkade en vijandigheid gedurende vele lange jaren te weerstaan. Daarom vergroot hij zijn maatregelen tegen Cuba. Hij probeert onze bekwame professionals en onze arbeidskrachten te stelen; hij selecteert diegenen aan wie jaarlijks de duizenden visa worden toegekend, en moedigt tegelijkertijd illegaal vertrek aan; hij handhaaft en verscherpt de Cuban Adjustment Act, die speciale privileges voor illegale immigratie toekent aan de burgers van slechts één land in de wereld: Cuba. Als dezelfde mogelijkheid zou worden geboden aan de rest van Latijns-Amerika, zouden in zeer korte tijd Latijns-Amerikanen de helft van de bevolking van de VS uitmaken.
Nog cynischer is zijn werving van huurlingen, die het recht op vrijstelling van strafvervolging opeisen en die hij voorziet van informatie en materiaal en internationaal aanprijst, terwijl hij er ondertussen genoegen in schept het geduld en de gelijkmoedigheid van de Cubaanse regering op de proef te stellen.
Ons volk zal altijd de waarheid kennen. Wij vechten niet alleen voortdurend tegen onze fouten, zwakheden en ondeugden, we winnen ook de ideeënstrijd waaraan we ons hebben verplicht.
Waar de leiders van het 'imperium' in elk geval altijd zeker van kunnen zijn, is dat natuurlijke orkanen noch orkanen van cynisme de Cubaanse revolutie kunnen vernietigen.
Voordat dat gebeurt "zal" - zoals Martí zei - de zee van het noorden zich verenigen met de zee van het zuiden en zal een slang uit het ei van een adelaar kruipen." (eind)
Fidel Castro Ruz
19 september 2008
Bron: http://www.cuba.cu/gobierno/reflexiones/2008/ing/f190908i.html