Rinze Visser
We worden zowat doodgegooid met berichten - vaak uitspraken van politici - die een hoge nieuws- en actualiteitswaarde krijgen. Zoiets raakt je dan weer heel wat weken. Alles wat gedrukt en gebeeldschermd is en gehoord wil worden heeft het erover. Zelfs schrijver dezes dus, hij schrijft daar in het klad dan wat over. Voor straks. Voor deze krant. En nu, nu de tijd nadert wanneer zo'n stuk voor de krant in het net verzendklaar gemaakt moet worden, blijkt de 'hype' inmiddels al weer wat ingezakt. Maar er is geen tijd meer om wat anders te maken. Bovendien, geraakt door de gedachte dat het niet alleen die anderen zijn die bepalen hoe, wanneer en hoe vaak een onderwerp, en dan ook nog oppervlakkig, belicht moet worden, besluit ik dat het onderwerp (nog!) belangrijk genoeg is.
Marokkaans-Nederlandse probleemjongeren moeten vernederd worden. Bedoeld wordt ze als straf in het openbaar, in hun eigen buurt, zichtbaar voor vooral hun 'eigen' mensen handwerk (arbeiderswerk, dus) te laten doen. Er zijn al voorbeelden genoemd. Zoals papierprikken, plantsoenen schoffelen. Oranje wegwerkhesjes verplicht. Het is vooral de PvdA die zich hiervoor sterk maakt: de harde aanpak, hard, streng maar sociaal... Het woord 'vernederen' mocht opeens hier niet meer gebruikt worden, want juridisch zeker te ingewikkeld. Het woord werd: statusverlaging. Wat in feite hetzelfde betekent.
Wat zegt dit alles over de bedoelde jongeren? Wat zegt dit over de maatschappij? Wat zegt dit over de PvdA? Bedoelde jongeren zijn als alle andere jongeren opgegroeid, of zijn nog aan het opgroeien, in een maatschappij waarin de omgeving van het individu in bijna alles marktgerelateerd is. Met andere woorden: in een maatschappij waar het kapitalisme vanaf spat. Een maatschappij waarin bescheidenheid en onderlinge solidariteit vieze woorden zijn en van een 'losersmentaliteit' getuigen. Waarin de status van een arbeider - en zeker die van de handwerkers onder hen - zeer laag staat aangeschreven. Zó laag zelfs, dat in woord en geschrift en ook in beeld dit type werker niet eens meer bestaat, heel alleen nog als figurant. In een maatschappij waarin snel rijk worden - en dat in gedrag, kleding en bezit ook zichtbaar maakt - een hoge status heeft.
Statusverlaging. Je kunt je afvragen of de status van mensen, in dit geval van jonge mensen die in drugs handelen, oude vrouwtjes beroven, andere mensen intimideren en bespuwen, dan nog lager kan. Jazeker, volgens de PvdA kan die status nog lager. De jongeman met z'n handen laten werken, het 'laagste van het laagste'. Het is de ultieme bevestiging van de door de maatschappij gevormde mentaliteit die in loon laag gewaardeerde en spierkracht benodigde arbeid afschuwwekkend acht. Werk dat vele anderen gewoon, normaal en nuttig vinden, maar dat voor bedoelde jongeren een afschrikwekkende en beledigende straf wordt gevonden, zal hun afkeer van deze voor de maatschappij noodzakelijke arbeid nog doen toenemen en hun door de maatschappij gevormde opvatting hierover nog versterken. De heersende mentaliteit is die van de heersende klasse...
Het zijn de vaders, de grootvaders, die dit werk tot hun arbeidsongeschiktheid of pensionering hebben gedaan, die vernederd worden. Die er via hun kinderen en kleinkinderen op worden gewezen dat het werk dat zij deden qua waardering nog onder dat van criminelen ligt. Dit zegt echter meer over de morele verrotting van de kapitalistische maatschappij dan over die jongeren!
Bedoelde jeugd groeit, zoals alle jongeren, op met een toekomstbeeld waarin het bezit van geld - héél véél graag - bereikbaar moet zijn. Als je wilt meetellen dan werk je niet in een fabriek, in de bouw of in de zorg, dan doe je geen werk dat niet heel goed betaald wordt. Dan word je niet zoals je ouders die als arbeider naar Nederland kwamen. Want die hebben in deze tijd, in deze wereld, een zeer lage status. Kinderen uit de 'hogere' milieus - de bezittende klassen en de hogere middenklassen - hebben dat niet. Daar heerst over het algemeen de sfeer van de vanzelfsprekendheid van het 'erbij horen'. In die milieus is ook zonder het bezit van een Alfa Romeo de bij de geboorte geërfde status minimaal gewaarborgd. De uitzondering daar, die zich bij het volk voegt, heet dan een 'zwart schaap'.
Kinderen die geen hoge opleiding volgen en nu al weten dat ze binnen een aantal jaren geen hoog inkomen zullen hebben en daarom een laagbetaalde baan verafschuwen, rest nog slechts een topsportcarrière of anders de permanente wetsovertreding. Iets dat snel veel geld oplevert en status geeft.
En nu de Partij van de Arbeid. Als deze partij dit alles echt meent en daar moeten wij, gezien de competitiedrift met Wilders en Co, vanuit gaan, dan is met dit plan de deur naar de arbeidende mens, naar de mensen met gewone tot lage inkomens, die nog steeds op een kier stond, definitief gesloten. Als niet-deugende mensen, de door Jan en Alleman - terecht of niet terecht - al lange tijd door het slijk worden gehaald; als de recidivisten in het niet deugen, laten we zeggen: die met de laagst gedachte status, nog lager op de burgerlijke ladder van fatsoen en eer geplaatst kunnen worden, namelijk die van hem of haar die met de handen werkt, dan is daarmee ook de status van deze partij definitief vastgelegd. De status van anti-arbeiderspartij!
Waar waren, waar zijn de organisaties, bijvoorbeeld de vakbonden, die hun leden en hen voor wie ze er zeggen te zijn, verdedigen en beschermen tegen deze grofst denkbare belediging door politieke partijen? Bijvoorbeeld tegen de PvdA en anderen die het in het openbaar werken met de handen een lagere status geven dan die van leeglopend, straatschennend geboefte? Hier zijn geen woorden - zeker geen mooie woorden - voor..!