Eda Yenil
In mei 2009 kondigde premier Erdogan de komst aan van plannen van de Turkse regering met betrekking tot de Koerdische kwestie. De exacte plannen zijn nog niet bekend, maar er is inmiddels veel over geschreven. Men beweert dat dit een unieke gelegenheid is voor Turkije om deze kwestie op te lossen. Maar er is sprake van misleiding.
De regering beweert klaar te zijn voor de hervorming, zoals het toestaan van het gebruik van de Koerdische taal en Koerdische plaatsnamen. De PKK heeft Öcalan aangewezen als onderhandelaar, maar van de andere kant zeggen de woordvoerders van de regering dat hij geen onderhandelingspartner is en nooit zal zijn. Abdullah Öcalan heeft inmiddels gezegd dat hij een 'wegwijzer' zal publiceren over hoe de Turkse regering dit probleem het beste kan oplossen.
Voor het Koerdische initiatief, later genoemd het Democratische initiatief van Turkije, bestaat veel steun vanuit de Europese Unie en de Verenigde Staten. Maar wat betekent dit voor de arbeidersklasse in het oosten van Turkije en eigenlijk voor de hele arbeidersklasse in Turkije?
De Communistische Partij van Turkije (TKP) heeft in augustus een verklaring gepubliceerd over dit onderwerp. In die verklaring zegt de TKP het volgende:
Men zegt dat we aan de vooravond van een grote kans staan. Er is aangekondigd dat er goede dingen op komst zijn. Dat de staat klaar is voor de hervormingen... Misschien zelfs voor een algemene amnestie. Het is bijna zeker dat er meer maatregelen zullen worden genomen voor het gebruik van inheemse talen. Niemand weet echter welke oplossing zal worden gevonden voor het wapengeweld. Abdullah Öcalan zal naar verwachting met een plan komen.
We weten dat de DTP (Partij voor een Democratische Samenleving), de gemeenten in de regio, de grote kapitaalbezitters, de EU, de VS, de AKP en het Iraaks-Koerdische bestuur de uitbreiding van de bevoegdheden van lokale overheden goedkeuren. Het zal ook geen verrassing zijn dat het Turkse parlement deze voornemens zal steunen.
Wij zijn ervan overtuigd dat dit verguldsel van de situatie in Turkije moet worden weggepoetst. De gang van zaken in Turkije waarover de VS, de EU, Barzani en andere partijen tevreden zijn, moet leiden tot angst. Een proces waarbij deze imperialistische partijen een eigen belang hebben, zal nooit in het belang van arbeiders zijn. Concreet gesproken moeten we bespreken wat voor soort problemen dit proces zal oplossen en wat voor soort zaken nog erger zullen worden. Wij zijn bezorgd over de plannen van de VS met de regio en dat deze plannen als oplossing worden verkocht.
Een Turkije dat past binnen het, door het imperialisme gevormde, Midden-Oosten, is een Turkije dat zijn besluitvormend vermogen heeft ingeleverd aan de imperialistische krachten en haar sociale leven aan religieuze gemeenschappen en dat streeft naar de terugkeer van de Ottomanen.
Wij willen een oplossing die vanuit Turkije zelf komt. Men kan geen oplossing vinden onder invloed van alle imperialistische krachten die eerder bijdroegen aan het probleem. Wij willen een oplossing zonder wapens. Wapens zullen nooit vrede brengen. Wij willen gelijkheid en het delen van aanwezige middelen, niet decentralisatie als een val die een zogenaamde democratie met zich zal meebrengen. Wij willen een oplossing die de rechten en de eenheid van de arbeiders centraal stelt. Wij willen onze talen en culturen terug. Terwijl in ons land westerse talen worden gestimuleerd in het onderwijs, de cultuur en de communicatie, worden de inheemse talen van onze volkeren uit het zicht gehouden.
Een oplossing vanuit Turkije is alleen mogelijk door de opstand van arbeiders in Turkije.
De verschillende wortels, culturen en talen zijn er niet de oorzaak van dat in de samenleving de gemeenschappen van elkaar vervreemd zullen raken. De verscheidenheid binnen de bevolking is niet de fundamentele reden van desintegratie; de lokale en buitenlandse bezittende klassen die zich gedragen in overeenstemming met hun eigen belangen zorgen hiervoor.
Turkije heeft de sociale middelen om deze machten omver te werpen. Als deze middelen niet door de juiste partijen, namelijk door de arbeidersklasse, gebruikt zullen worden, kan Turkije de achteruitgang, vergezeld van enkele charmante woorden als 'democratisering', 'oplossing', enz., niet vermijden.