Rick Rozoff
De afgelopen weken wemelde het in de Amerikaanse kranten en nieuwsuitzendingen van berichten dat Washington en zijn NAVO-bondgenoten van plan zijn om een recordaantal verse troepen naar Afghanistan te sturen, bovenop de 17.000 waarover men het eerder dit jaar al eens werd. Het aantal militairen waarop Stanley McChrystal, de commandant van de Amerikaanse en NAVO-troepen, en Michael Mullen, de hoogste militaire bevelhebber in de Verenigde Staten bij het Witte Huis, hebben aangedrongen varieert volgens onbevestigde berichten van 10.000 tot 45.000.
Fox News sprak over 45.000 extra Amerikaanse soldaten en ABC had het over 40.000. Op 15 september schreef Christian Science Monitor over 'wellicht 45.000'. Dat deze schattingen overeenkomen wijst erop dat men al een akkoord erover bereikt heeft en dat de gehoorzame Amerikaanse media het publiek moeten voorbereiden op de grootste toename tot nu toe van het aantal buitenlandse troepen in Afghanistan. Nog maar zeven jaar geleden bevonden zich slechts 5.000 militairen in het land. Volgens de planning zullen er dan in december van dit jaar 68.000 zijn. De nieuwe troepen waarover nu gesproken wordt zijn daarbij nog niet eens inbegrepen.
Het cijfer van 45.000 extra militairen zou het aantal Amerikanen op 113.000 brengen. Op het moment leveren vijftig andere landen in het kader van de ISAF-missie 35.000 militairen. Als de geruchten waar blijken te zijn zou het totale troepenaantal onder McChrystal's commando dus uitkomen op 148.000 militairen.
Toen de voormalige Sovjet-Unie twintig jaar geleden zijn troepen uit Afghanistan terugtrok schreef de New York Times: "Op het hoogtepunt van de Sovjet-betrokkenheid waren er in Afghanistan volgens schattingen van westerse inlichtingendiensten 115.000 militairen actief." [1] Een troepenmacht van bijna 150.000 Amerikaanse en NAVO-soldaten in Afghanistan zou de grootste buitenlandse militaire aanwezigheid ooit in het land betekenen. Dit historische feit gaat aan de Amerikaanse media voorbij.
Daarentegen staan de kranten bol van insinuaties en speculaties over wie de informatie over de nieuwe uitzendingen gelekt heeft en waarom. De commerciële nieuwsvoorziening vindt de smakeloze Byzantijnse intriges tussen Amerikaanse politici, generaals en de pers namelijk van groter belang dan de langst durende en meest uitgebreide oorlog op aarde. Volgens het hoofd van de Britse strijdkrachten en andere hoge westerse functionarissen zou deze oorlog nog tientallen jaren kunnen duren. Tegelijkertijd breidt de oorlog zich uit tot Pakistan, een land waarin zes keer zoveel mensen wonen als in Afghanistan en een land dat over kernwapens beschikt.
Twee weken geleden meldden Nederlandse media dat generaal Stanley McChrystal tijdens een bezoek aan Nederland zei dat hij dacht aan het samenvoegen van de Amerikaanse Operation Enduring Freedom en de ISAF-missie van de NAVO [2]. Zodoende zouden de twee commandostructuren samenvallen waarbij hij het bevel krijgt over alle Amerikaanse én NAVO-troepen.
Half september werd er door Michael Mullen voor het eerst gewag gemaakt van nog eens 45.000 Amerikaanse militairen. Associated Press schreef: 'De hoogste Amerikaanse militair zegt dat er waarschijnlijk meer troepen nodig zijn voor het winnen in Afghanistan.'[3] Vier dagen later, op 19 september meldde Reuters: 'De commandant van de Amerikaanse en NAVO-strijdkrachten inAfghanistan heeft een langverwacht en gedetailleerd verzoek opgesteld voor extra troepen, maar hij heeft dit volgens een woordvoerder nog niet naar Washington gestuurd. Generaal Stanley McChrystal zou het document deze week voltooien en precies aangeven hoeveel Amerikaanse en NAVO-soldaten en Afghaanse veiligheidstroepen hij nodig denkt te hebben.'[4]
De woordvoerder van het Pentagon, luitenant-kolonel Tadd Sholtis zei: "We werken samen met Washington en andere NAVO-leden aan dit verzoek, tot in het kleinste detail." [5] Twee dagen later publiceerde de Washington Post een geredigeerde versie van 66 pagina's van dit verzoek. De nadruk lag op een geconcentreerde en geïntensiveerde strijd tegen de opstandelingen. Omdat het hier een 'ander soort strijd' betreft in een unieke en complexe situatie zou er een nieuwe, allesomvattende strategie ontwikkeld moeten worden.
McChrystal's evaluatie geeft ook aanwijzingen dat de oorlog niet alleen binnen Afghanistan zal escaleren, maar dat deze zich zal uitbreiden tot Pakistan en dat zelfs Iran een mogelijk doelwit is. "De opstand in Afghanistan wordt duidelijk ondersteund vanuit Pakistan. Belangrijke leiders van de grootste rebellenbewegingen bevinden zich in Pakistan. Ze hebben banden met Al Qaeda en andere extremistische groeperingen en naar verluidt worden zij geholpen door bepaalde elementen binnen de ISI (de Pakistaanse geheime dienst). Ook het Iraanse leger lijkt betrokken bij de training van de Taliban en bij het leveren van militaire hulp aan de opstandelingen. Op de korte termijn zijn de activiteiten van Iran nog geen bedreiging voor de missie, maar Iran beschikt wel over de capaciteiten om deze in de toekomst in gevaar te brengen."
Dat de ISI banden onderhoudt met extremistische groeperingen is niets nieuws. Het Pentagon en de CIA werken al sinds 1979 samen met deze dienst om opeenvolgende regeringen in Afghanistan omver te werpen. Dat Iran zich bezighoudt met de training van de Taliban is een provocerend verzinsel.
McChrystal's beoordeling over wie er nu verantwoordelijk is voor de ramp die Afghanistan nu al dertig jaar treft bevat een zin die de meeste lezers misschien ontgaan is: "De belangrijkste rebellenbewegingen die een bedreiging vormen voor de missie zijn: de Quetta Shura Taliban, het Haqqani Netwerk en de Hezb-e Islami Gulbuddin." De laatstgenoemde organisatie is de guerrillabeweging van Gulbuddin Hekmatuar. Tijdens het door de Sovjet-Unie gesteunde bewind in Afghanistan ontving hij van alle rebellenbewegingen verreweg de meeste dollars van de CIA, honderden miljoenen, misschien zelfs miljarden. Toen Hekmatyar en zijn bondgenoten in 1985 te gast waren op het Witte Huis noemde president Ronald Reagan hen de "morele evenknieën van de stichters van de Verenigde Staten." De CIA-medewerker die voor een groot deel verantwoordelijk was voor de steun aan de moedjahedien en die hen voorzag van geld, wapens en training was Robert Gates, tegenwoordig minister van Defensie.
Afgelopen december meldde BBC News: "In zijn boek, 'From the Shadows' uit 1996 verdedigde Gates de betrokkenheid van de CIA bij allerlei geheime operaties die volgens hem bijdroegen aan het winnen van de Koude Oorlog. Tijdens een toespraak in 1999 zei hij dat vooral de activiteiten van de CIA in Afghanistan zeer belangrijk waren: "De CIA behaalde grote successen met zijn geheime operaties. Misschien had die in Afghanistan wel de grootste gevolgen. De CIA sluisde voor miljarden aan voorraden en wapens door naar de moedjahedien waardoor zij konden blijven vechten tegen het machtige Sovjetleger. Ze hielden dit leger tegen hetgeen uiteindelijk leidde tot het politieke besluit om het terug te trekken", zei hij. [6] Volgens McChrystal staat dezelfde Gulbuddin Hekmatyar die destijds groot gemaakt werd doorzijn huidige baas Gates nu aan het hoofd van een van de drie groeperingen tegen wie het Pentagon en de NAVO hun steeds heftiger wordende aanvallen in Zuidoost-Azië uitvoeren.
Om de kwestie nog boeiender te maken, de vroegere Britse minister van Buitenlandse Zaken, Robin Cook, zo pro-Amerikaans als iemand maar zijn kan, gaf in The Guardian van 8 juli 2005 toe dat Bin Laden "een product was van een kolossale misrekening van de westerse inlichtingendiensten. In de tachtiger jaren werd hij bewapend door de CIA en gefinancierd door de Saoedi's om een jihad te voeren tegen de Russische bezetting van Afghanistan. Al Qaeda - letterlijk 'de database' - was oorspronkelijk het computerbestand met daarin de namen van duizenden moedjahedien die gerekruteerd en getraind waren om met hulp van de CIA tegen de Russen te strijden."
De Russische analist en vicevoorzitter van het Centrum voor Politieke Technologie, Sergej Mikhejev, zei begin september: "Afghanistan vormt een fase in de herverdeling van de wereld nadat het bipolaire systeem faalde. Ze (de VS en de NAVO) willen hun greep op het Euraziatisch continent verstevigen. Vandaar dat zij de kaart van de Taliban spelen, hoewel er voordien niemand geïnteresseerd was in de Taliban.' [7]
Dat de Amerikaanse minister van Defensie, Gates, 27 jaar bij de CIA werkzaam was, waarvan iets meer dan een jaar als directeur blijkt duidelijk. De Los Angeles Times maakte op 19 september bekend dat de CIA hele teams van spionnen, analisten en paramilitaire agenten naar Afghanistan stuurt. Door deze versterking wordt de CIA-basis volgens Amerikaanse functionarissen de grootste in de geschiedenis van de inlichtingendienst. "Als de CIA-aanwezigheid in het land op volle sterkte is kan de omvang daarvan vergeleken worden met die van de enorme vertegenwoordigingen op het hoogtepunt van de oorlogen in Irak en Vietnam." Precieze aantallen zijn geheim maar volgens een Amerikaanse functionaris zijn er nu al 700 CIA-medewerkers in Afghanistan. "Niet alleen de CIA is er actief, ook de National Security Agency dat het telefoon- en emailverkeer onderschept en het Defense Intelligence Agency, dat militaire dreigingen opspoort."
De VS- en NAVO-commandant McChrystal zal de CIA onmiddellijk inzetten tijdens zijn allesomvattende campagne tegen de opstandelingen. Het artikel in The Los Angeles Times voegt eraan toe: "Er valt te verwachten dat McChrystal het gebruik van gezamenlijke teams bestaande uit CIA-agenten en militairen voor speciale operaties zal opvoeren. In Irak, waar hij van 2003 tot 2008 de leiding had over dit soort operaties, gebruikte hij dergelijke teams om sneller informatie te kunnen inwinnen en om aanvallen uit te voeren die erop gericht waren om rebellen op te pakken of te doden."
Ook voert de CIA steeds meer bombardementen met onbemande Predator-vliegtuigen uit op Al Qaeda en op stellingen van de rebellen in Pakistan. Volgens de website Long War Journal die de aanvallen van de Predator in Pakistan bijhoudt werden er dit jaar tot dusver 37 aanvallen uitgevoerd, hetgeen meer is dan in heel 2008. Op 13 september werd gemeld dat er een dag eerder twee NAVO-gevechtsvliegtuigen bijna twee uur lang boven Pakistan vlogen. "De schending van het Pakistaanse luchtruim vond plaats in verschillende gebieden van het district Khyber, nabij de Afghaanse grens." [8]. Twee dagen later schonden NAVO-gevechtsvliegtuigen het luchtruim opnieuw, waarbij ze het stammengebied in Zuid-Waziristan bombardeerden. Ook voeren onbemande vliegtuigen van de CIA voortdurend vluchten op lage hoogte uit boven de dorpen in Waziristan.[9]
De plotselinge en spectaculaire toename van CIA-activiteiten in Zuid-Aziëblijft niet beperkt tot Afghanistan. (wordt vervolgd)
Bron: Global Research, 24-9-2009, vertaling Frans Willems.