Boer zoekt... zijn gelijk

Boeren protesteren al jaren in Griekenland. Ook nu worden over het hele land talloze wegen geblokkeerd. De acties zijn bedoeld om de bevolking en regering duidelijk te maken dat het levenspeil van de boeren al jaren daalt en nieuwe aanvallen daarop met kracht zullen worden bestreden. (Foto Flickriver)

Anna Ioannatou

De stem van het volk zou volgens de oud-griekse tragedieschrijver Sophokles duiden op de toorn van de goden. Als het volk dus zijn stem verheft, wel te verstaan. Hoezeer de tijden ook veranderd mogen zijn en dus ook de interpretatie van de 'stem van het volk', zeker is dat er steeds meer sprake is van 'stemverheffing'. D.w.z. verontwaardigde mensen betogend op straat.

Toen deze regels geschreven werden was Griekenland weer eens geblokkeerd door betogende boeren, die zich niet alleen in hun bestaan bedreigd voelen, maar het ook zijn. De discussie in het medialandschap wordt op dezelfde manier gevoerd als altijd: de nadruk wordt gelegd op wat de landbouwers andere sectoren van de economie aandoen. Bijvoorbeeld vrachtwagens met producten, die hun bestemming niet kunnen bereiken met alle consequenties van dien voor de consumptie. Zelfs spoorlijnen werden kort met de tractoren van de protesterende boeren geblokkeerd.

Het 'nationale belang' zou dus geschaad worden en er wordt een dringend beroep op de boeren gedaan hier rekening mee te houden, of ze nu het hoofd boven water kunnen houden of niet. Immers, zo klinkt het van alle regeringsgetrouwe zijden, de reputatie van Griekenland is toch al zo slecht geworden de laatste tijd. Het land werd op het matje geroepen bij de Europese Commissie, ongeloofwaardigheid en onbetrouwbaarheid zijn termen die met Griekenland geassiocieerd worden. Waarmee nogmaals is aangetoond, dat in een samenleving met haaks op elkaar staande klassenbelangen er geen sprake kan zijn van een algemeen begrip als 'nationaal belang', maar dat 'de een zijn brood de ander zijn dood' is.

Hoe opportunistisch de sinds 4 oktober jl. regerende Pasok functioneert, moge ook in dit geval blijken uit de woorden van de minister van Landbouw en die vergelijken met wat zij een jaar geleden nog zei naar aanleiding van hetzelfde vraagstuk, toen ze nog als europarlementariër voor de Pasok in de 'oppositie' zat. Een jaar geleden verklaarde zij nog: "De acties van de Griekse boeren betekenen, dat er zeer nodig verandering moet komen in de bestaande opvattingen over landbouw en voedsel (dit kun je overigens op verschillende manieren uitleggen, A.I.). Geen andere sociale en economische klasse is zo ernstig getroffen als de landbouwers, die zelfs in hun bestaan bedreigd zijn." Verder zou de vraag van de landbouwers om subsidie wettig zijn, aldus mevrouw de europarlementariër in oppositie...

Volgens recente verklaringen van dezelfde persoon, die dus inmiddels minister van Landbouw is geworden, gaat het nu om een allegaartje van ondernemers en hoog gesubsidieerde boeren, dat naar anarchistisch syndicalisme neigt, gecoördineerd door KKE (communisten) en Nea Dimokratia (centrumrechts). De protesterende boeren zouden gek op publiciteit zijn, minachting hebben voor de politieke leiding, seksistisch zijn en zich soms gedragen als een knokploeg...

Tekenend voor de "dialoog met de landbouwers", op 25 januari jl. door de regering begonnen, is wie daarvoor uitgenodigd waren: de Bond van Griekse Industriëlen, de Panhelleense Federatie van Hoteleigenaars, de Unie van Griekse Banken, de Unie van Griekse Reders, de Bond van Aannemers, de Panhelleense Vereniging van Artsen en nog wat instanties, die niets met de landbouw te maken hebben.

Het PAME (Arbeiders Strijd Front) roept de boeren in elk geval op tot solidariteit met de werknemersstaking van 10 februari a.s.

Eendracht maakt macht

Het gebrek aan onderlinge solidariteit tussen de werkende klassen wordt door de publieke opiniemakers uitvergroot of zelfs gestimuleerd. Opsplitsing betekent immers macht voor de heersenden, maar het tegendeel voor de rest van de bevolking. Het van een klassenstandpunt uitgaande front PAME, dat op 17 december jl. een landelijke staking plus betogingen van grote betekenis had georganiseerd, heeft een voorstel gedaan aan de GSEE (Algemene Confederatie van Griekse Werknemers), de ADEDY (de grootste ambtenarenbond) en aan een reeks andere vakbondsorganisaties waarin de invloed van werkgevers en regering overheersend is, om op 11 februari a.s. een landelijke staking te houden. Daarop besloot de ADEDY op 10 februari een staking te organiseren. Het PAME veranderde daarom zijn besluit in 10 februari. Het besluit van de ADEDY tot een staking op 10 februari, hun weigering de overheids- en particuliere sector samen tot een staking op te roepen plus het besluit van de GSEE eind februari een staking te organiseren, is een duidelijk bewijs van de tactiek een wig te drijven in de eenheid van de werkende klassen.

Voor zover stakingen niet vermeden kunnen worden moeten die het karakter krijgen van gewoon afreageren, ruimte voor een woedeuitbarsting moet er zijn, waar het verder dan bij blijft. Als vakbondsstrijd niet te vermijden is, dan liefst ongecoördineerd, onvoorbereid, gericht op het tegenhouden van het ergste kwaad, een beetje op de rem trappen van slechte ontwikelingen, maar verder staat klassensamenwerking terwille van het nationale belang hoog in het vaandel geschreven.

Deze inspanningen nemen toe naarmate de verontwaardiging bij de bevolking vanwege de sociale afbraak groeit. Nauwlettend wordt gevolgd wat het PAME doet. Bijvoorbeeld het feit dat op 17 december tientallen bonden, waarin het PAME niet de meerderheid heeft, toch besloten hebben aan de oproep van het PAME gehoor te geven, daarmee erkennend dat het front werkelijk hun belangen vertegenwoordigt.

Dat deze successen weggemoffeld worden in de Griekse en internationale pers, of als van weinig betekenis aangeduid worden, kan opgevat worden als een omgekeerde erkenning. Uiteraard is een klassenbewust optreden van de werkende bevolking een systeembedreiging in de dop. Maar door dit te bagatelliseren of weg te moffelen ben je nog niet klaar met de feiten. Immers het hele sociaaleconomische beleid werkt op de lange duur in het voordeel van de klassenbewuste bonden.