Redactie buitenland
Op zondag 28 maart jongstleden hield Aleka Papariga, secretaris-generaal van de KKE (Communistische Partij Griekenland), een toespraak tijdens een grote bijeenkomst georganiseerd door de partijorganisatie van Piraeus en de stadsorganisatie van de jongerenorganisatie KNE.
Papariga zei onder meer: "Het besluit van de Europese Unie wordt beschouwd als een grote overwinning voor Griekenland en de minister-president. Dit besluit omhelst de vorming van een Europees mechanisme in samenhang met het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en tevens interventies van de Europese Centrale Bank. (...)
Maar wat voor besluit heeft de Europese Unie nu genomen? In de eerste plaats is bevestigd dat de kapitalistische crisis diep is, wereldwijd, en de grote concurrentie en tegenstellingen tussen de machtige kapitalistische landen en regionale unies onderstreept. De Europeanen zijn niet alleen geïnteresseerd in de crisis in Europa. Zij houden ook de ontwikkelingen op de wereldmarkt in de gaten.
Vandaag de dag zijn het niet alleen de klassieke imperialistische centra die met elkaar concurreren: de Europese Unie, Japan en de VS. Er zijn nieuwe imperialistische krachten, nieuwe regionale krachten die een deel van de wereldwijde kapitalistische koek opeisen. In dat licht heeft de Europese Unie een besluit genomen waarvan gezegd kan worden dat het een tijdelijk en kortzichtig karakter heeft. Maar zelfs als het werkt zal het besluit slechts in beperkte mate effectief zijn, omdat het imperialistische systeem, of liever gezegd het kapitalisme in zijn imperialistische stadium, niet in staat is om drastisch en effectief om te gaan met zijn eigen tegenstellingen en verschillen.
Wat voor besluit heeft de EU genomen? Ze heeft een politiek mechanisme gecreëerd dat ongeveer zo werkt: als een land in de eurozone in een zeer moeilijke positie verkeert, als het de spelregels schendt en niet anders kan omdat het aan de vooravond van een bankroet staat, dan komen de EU-lidstaten in vergadering bijeen om te besluiten of dat land echt in een noodsituatie verkeert en daadwerkelijk bankroet kan gaan.
Tevens bespreken ze de voorwaarden voor eventuele steun, fondsen en leningen, ze kunnen zelfs besluiten of dat land wel of niet onderdeel blijft uitmaken van de eurozone. Elk besluit moet unaniem genomen worden. Het mag duidelijk zijn dat zelfs de kapitalistische landen niet in staat zijn om tot zo'n gezamenlijk besluit te komen en dat er geen sprake is van volledige solidariteit tussen de kapitalistische landen, tussen de bourgeoisie van de lidstaten.
Maar dit politieke mechanisme heeft wel een specifieke bedoeling. Ongeacht of het mechanisme van leningen in gang wordt gezet en ongeacht de discussie of een land blijft behoren tot de eurozone of niet, heeft het een duidelijk doel: politieke chantage om kapitalistische staten en regeringen te dwingen met betrekking tot (op zijn minst) één aspect te voldoen aan de regels van de EU-markt, de regels van het wereldwijde kapitalisme, namelijk: arbeidskracht, in het kapitalisme handelswaar, nog goedkoper te maken en op die manier de bevolking nog meer te bestelen en te onderdrukken.
Aleka Papariga benadrukte dat de werkers politieke conclusies moeten trekken en zich moeten realiseren dat vandaag de dag meer nodig is dan verandering van regering. "Er moet ook een verandering van de aard van de macht plaatsvinden."
Bron: CP van Griekenland, vertaling J. Bernaven.