Reactie buitenland
De Venezolaanse vakbond 'Unete' (Unión Nacional de Trabajadores) waarschuwt voor de speculatieve spiraal die de kapitalisten lanceerden na de economische maatregelen van de regering. Voor de zoveelste keer barst de tegenstelling tussen kapitaal en arbeid los. Er moet dringend een einde komen aan de voortdurende speculatie. De bond eist dat de regering een decreet afkondigt om de prijzen te bevriezen en dat ze het revolutionaire proces verdiept.
Als vertegenwoordigers van de wereld van de arbeid hebben wij het recht om hard te zijn in onze kritiek: "om te zeggen wat wij vanuit onze positie en onze revolutionaire inzet menen te moeten zeggen wanneer het de verkeerde weg opgaat. Wij hebben dat altijd gedaan en zullen dat blijven doen. Wij hopen dat deze houding ertoe leidt nauwer aan te sluiten bij de politieke richting van de revolutie; dat ze nauwer aansluit bij diegenen die het omvormingsproces van het Bolivariaanse volk in handen van president Chávez gelegd hebben. Revolutionaire processen omvatten radicale veranderingen, ook in de manier waarop wij relaties aanknopen. Wij moeten alles van ons afzetten wat te maken heeft met of doordrongen is van de vervreemdende cultuur van het kapitaal, van dat historisch creatuur dat wij maar al te goed kennen: de bureaucratische cultuur. Revoluties doen hun werk met doorzichtigheid; ze tonen zonder omwegen de harde waarheid. De voorvechters van de revolutie willen niets weten van geheime diplomatie; zij vinden niet dat men, zoals het gezegde beweert, de vuile was niet mag buiten hangen. Niet alleen ons volk kan leren van de successen en de vergissingen, maar ook de voorhoedes van miljoenen arbeiders overal ter wereld die met sympathie naar ons kijken en waarvan velen bereid zouden zijn om hun leven te geven in ons land. Zij zien ons proces immers als iets veel groters... als iets dat de grenzen overschrijdt. Ons huis is de Wereld van de Arbeid en wij hebben een taak: HET KAPITALISME BEGRAVEN.
Eerst en vooral verheugen wij ons over de aankondiging van president Chávez om het voorstel tot btw-verhoging in te trekken. De btw is immers een regressieve en antivolkse belasting die in ons revolutionair proces geleidelijk moet worden afgeschaft.
Nu we kampen met een nationale crisis, te wijten aan de onophoudelijke regens, en na het opheffen van de lage vaste wisselkoers [1], staan de plunderaars weer op de loer en, zoals dat steeds het geval is in een maatschappij die door het kapitaal gedomineerd wordt, ontketent elke monetaire maatregel speculatie op allerlei domeinen. In ons geval, zeker tijdens de catastrofe die wij beleven, is er geen enkele reden waarom de regering zich niet zou beschermen door een decreet dat de prijzen bevriest. Dat zou het volk de kans geven om op een beslissende manier sociale controle uit te oefenen op de speculatie, de zwendel en de corruptie, en zo de samenzwering te beteugelen die het revolutionaire proces zo zeer belaagt. Telkens als zo'n monetaire maatregel wordt uitgevaardigd raken de bevoorrechten, verenigd in Fedecamaras en Consecomercio [de twee grootste werkgeversorganisaties van het land] in een feeststemming, omdat die maatregel alleen diegenen bevoordeelt die tijdens het revolutionaire proces de meeste koopkracht verloren hebben ten voordele van de mensen die minder of niets hadden en alleen van hun loon leefden. Hoelang nog blijven we fouten maken die ten koste gaan van de armsten? Hoelang nog gaan wij ons onderwerpen aan de regels van de perverse kapitaalmarkt, waaronder de arbeiders en de volkeren van de hele wereld gebukt gaan? Een kapitaalmarkt die zich klaarmaakt om de crisissen die zich aankondigen nogmaals te laten betalen door diegenen die het minst bezitten.
Waarom stappen wij, op dit moment van bezuinigingen en van het zoeken naar inkomsten, niet uit de logica van het kapitaal en volgen wij niet een revolutionair proces dat breekt met de traditionele monetaristische, mercantilistische en fiscale maatregelen die de arbeidersklasse schade toebrengen?
Wij weten allemaal dat het opheffen van de lage vaste wisselkoers een directe impact heeft op de voedselmarkt, de gezondheidszorg, de wetenschap en de technologie, alsook op de prijzen van machines en productie-uitrustingen. Als Indepabis [Openbaar agentschap voor de consumentenbelangen] momenteel een onderzoek zou doen bij de handelaren, dan zou het vaststellen hoezeer de prijs van het brood, van generische geneesmiddelen en tal van andere goederen al begint te stijgen. Indien wij geen methode ontwikkelen om in te gaan tegen de logica en de cultuur van het kapitaal, rest alleen de plundering.
Het volstaat zelfs niet om de prijzen te controleren en te bevriezen. Er zijn nog andere maatregelen die het kapitaal kunnen bestrijden. Zo moet de hele import die onder het systeem van de lage vaste dollarkoers viel onder staatscontrole worden gebracht. Het publiceren van de aankoop- en verkoopprijzen is ook een maatregel die de sociale controle door de bevolking kan stimuleren. Wij eisen dat niemand privékapitaal vergaart door het invoeren van melk, vlees, kip of ander basisvoedsel of van geneesmiddelen. Wij eisen ook de oprichting van een Raad voor de Controle op de Prijzen, kosten voor levensonderhoud, lonen en inkomsten, geleid door de arbeiders en het volk, om voor eens en altijd de fundamentele structuur van het kapitaal bloot te leggen en de speculatie een verpletterende slag toe te brengen.
Wij kunnen geen maatregelen rechtvaardigen die de sociale basis van het proces schade toebrengen, zeker als ze niet gepaard gaan met maatregelen die het kapitaal harde klappen toebrengen. Wij zeggen dat met de grootste verantwoordelijkheidszin. Wij verzetten ons tegen elke beslissing voor economische aanpassing die een hypotheek legt op de politieke richting die we moeten uitgaan. De laatste beslissingen hebben nog meer kapitaal naar de kapitalisten gebracht. Het waren onlogische en onverklaarbare beslissingen, want het is de bazen momenteel vooral te doen om gelegaliseerde speculatie op wereldschaal. Dat is een van de oorzaken van de huidige internationale economische wereldcrisis. Op nationaal vlak moeten wij dat voor ogen houden, om te vermijden dat men de arbeid, de rijkdommen van het land en van hen die ze produceren plundert. Wanneer wij deze redenering doortrekken, dan zien wij dat de speculatieve macht van het kapitaal en de natuurlijke handigheid van de bazen om de natie en de bevolking te beroven, de voornaamste oorzaken zijn van het hoge inflatieniveau in Venezuela.
Bijgevolg mogen in de toekomst geen gelijkaardige maatregelen worden genomen als de afgelopen drie jaar, want zij zullen de opbouw van een plan met een socialistisch karakter dwarsbomen. De maatregelen van de afgelopen jaren waren voordelig voor het kapitaal. Aan de basis ervan lag een combinatie van vergissingen: de mondiale speculatieve crisis die in 2007 is losgebarsten, en de binnenlandse crisis die de speculatieve sector van de privébanken en wisselkantoren beraamde en steun vond bij de ambtenaren die met het nationaal financieel staatssysteem verbonden zijn.
Er waren drie momenten waarop de koopkracht van de loontrekkenden in gevaar werd gebracht en die geleid hebben tot het verlies van onze eerste plaats, wat het minimumloon betreft, in Latijns-Amerika.
De meeste van deze maatregelen werden aangekondigd als een alternatief tegenover de inflatie; er werd gezegd dat ze niet zouden leiden tot een prijsstijging. Andere maatregelen behelsden de overheveling van openbare middelen naar de particuliere bank- en bedrijvensector, teneinde het productieapparaat te reanimeren. Zoals altijd en overal ter wereld deed het privékapitaal zijn huidige en opdringerige logica - de speculatie - gelden en de regering zelf heeft zich laten vangen.
Wij leven in een kapitalistische maatschappij in crisis ten gevolge van de enorme plunderingen door de heren en dames van het wereldwijde grootkapitaal, een crisis die vanaf 2007 aan het licht kwam door de paniek op de internationale financiële markten en die de kapitalisten probeerden tegen te houden met het staatsgeld van de hele wereld, dat weer leidde tot een andere crisis, die van de budgettaire tekorten. Deze crisis manifesteert zich momenteel vooral in de Europese landen. En nadat zijzelf werden geholpen met staatsgeld, laten de bankiers en de ondernemers deze crisis betalen door neoliberale aanpassingsmaatregelen in die landen op te dringen, ook in de Verenigde Staten. "Wij lenen je geld om je budgettair tekort met de helft te verminderen, maar in ruil schaf je de sociale verworvenheden af en privatiseer je de staatseigendommen". Met andere woorden, zolang het kapitalisme in zijn huidige fase blijft bestaan, zal het zich met deze logica tegen de Arbeid en het staatsgezag van de naties richten. Nooit eerder speelde zich op wereldvlak iets dergelijks af voor de ogen van iedereen, want nooit eerder werd zoveel informatie verspreid over een economische crisis, over de grote PLUNDERINGEN die begaan zijn en de enorme SCHAAMTELOOSHEID tegenover de werknemers, de volkeren en de naties.
Het kapitalisme, zijn instellingen en zijn regeringen overal ter wereld gedraagt zich open en bloot als misdadigers, volledig straffeloos. Om deze reden moet Bolivariaans Venezuela, met zijn revolutionair proces en zijn regering met een socialistisch karakter, handelen met veel meer diepgang en in de tegenovergestelde richting van de misdadige logica van het kapitaal. Elke regering met een socialistisch karakter moet dit impliciete mandaat duidelijk maken en haar actie in het land omvormen tot een revolutionair pedagogisch proces dat bijdraagt aan de algemene opstand van de uitgebuite volkeren en werknemers van de hele wereld tegen het kapitalisme.
Dit jaar, in 2011, werden alle steden in de oude wereld overspoeld met stakingen, protesten en mobilisaties, een antwoord op het offensief en de plaag van de economische contrarevolutie van het wereldkapitalisme. Terwijl de bourgeoisregeringen, vele hiervan met steun van de 'socialistische' partijen, probeerden hun neoliberale recepten door te voeren om een einde te maken aan de historische verworvenheden van de arbeidersklasse in deze landen, moet de Bolivariaanse Revolutie het kapitaal aanvallen. Ze moet de banken nationaliseren, de huisvesting en de gezondheidszorg uit de commerciële sector halen, de wet op de sociale zekerheid invoeren, de buitenlandse handel nationaliseren, de accumulatie van privékapitaal zwaar belasten, de lonen en de koopkracht van hen die het minst verdienen verhogen. Ze moet de revolutionaire overgang en de grootste verworvenheden die nu nog inde kinderschoenen staan verdiepen, te weten de controle van de productie door de arbeiders en het volk en de stappen die nodig zijn voor de verandering van het productiemodel. Deze beleidslijnen moeten worden opgenomen in een organieke revolutionaire Arbeidswet, de belangrijkste wet na de Grondwet. Kortom, de regering moet handelen als een revolutionaire regering aan de zijde van het Bolivariaanse volk, in een proces waarin elk beleid of elke maatregel opgevat en beschouwd wordt als een signaal naar de uitgebuite werknemers en volkeren die dit jaar in de hele wereld ten strijde zullen trekken tegen de nieuwe versies van de neoliberale bezuinigingsplannen.
(*) Partijkrant Tribuna Popular van de Communistische Partij van Venezuela, 12 januari 2011, vertaling PVDA-B.