Het verwoeste huis van de zoon van Kadhaffi .
Kadhaffi en Arafath
Het verwoeste huis van de zoon van Kadhaffi .
Kadhaffi en Arafath
Redactie buitenland
Het kapitalisme gebruikt steeds grovere middelen om zijn bestaan nog te verlengen. Aanvallen op democratische rechten, militaire aanvallen op soevereine staten die niet willen meedoen met westerse bondgenootschappen, roven van gas- en olievoorraden onder het mom van beschermen van mensenrechten en andere vormen van intimidatie nemen toe. De westerse landen versterken hun militaire aanwezigheid in het Midden-Oosten, het Middellandse Zeegebied en Afrika en versterken de ring om de Aziatische concurrenten. Het kapitalisme kan zich nog slechts handhaven door brutaal geweld. Dit opent de ogen van steeds meer mensen die het systeem voorheen het voordeel van de twijfel gaven. Kortgeleden hebben de voormalige kolonisten en slavenhandelaren van Afrika - UK en Frankrijk en de nieuwe wereldmacht VS - afgesproken de Libische regering te verdrijven.
Gefrustreerd omdat de NAVO-bombardementen niet genoeg waren om de overwinning van de anti-Kadhaffi-rebellen veilig te stellen, bereiden de belangrijkste NAVO-mogendheden een dramatische escalatie van de oorlog voor. Ze hopen dat de dreiging van escalatie Kadhaffi en zijn medestanders zal overtuigen de macht op te geven, zoals de dreiging van een invasie in juni 1999 Milosevic dwong te capituleren en de NAVO-troepen toestond om Kosovo over te nemen. Of, wellicht als alternatief, lanceren zij een militaire invasie van het land.
"... Het is onmogelijk om een toekomst van Libië voor te stellen met Kadhaffi aan de macht", schreven Barack Obama, Nicolas Sarkozy, en David Cameron in een gezamenlijk artikel dat op 15 april werd gepubliceerd in de New York Times en een aantal Europese kranten.
Hun verklaarde voorwendsel om "burgers te beschermen" in de burgeroorlog in Libië (resolutie 1973 aangenomen door de VN-Veiligheidsraad op 17 maart met onthoudingen van Rusland, China, Duitsland, Brazilië en India) heeft de weg vrijgemaakt voor deze laatste openbare proclamatie van hun werkelijke intentie om de Libische regering te vervangen door een nieuw marionettenregime in het land dat de grootste oliereserves in het Afrikaanse continent heeft.
"Geen politieke oplossing waarbij de dictator op zijn plaats blijft, zal werken. Het Westen en zijn partners moeten bereid zijn om politieke, economische en militaire druk te handhaven totdat hij weg is", schreef de New York Times in een hoofdartikel op 15 april jl.
Laat je niet misleiden door de antidictatoriale motivatie van de New York Times. Toen de CIA en de Britse inlichtingendiensten de democratisch gekozen regering van Iran van Dr. Mohammad Mossadegh omverwierp en deze verving door de dictatuur van de Sjah, schreef de New York Times: "Onderontwikkelde landen met rijke grondstofbronnen hebben nu een lesje gekregen in de zware lasten die worden betaald als één van hen amok maakt gepaard gaande met fanatiek nationalisme."
Mossadegh had het etiket van 'fanatiek' verdiend, omdat hij de Anglo-Iranian Oil Company (British Petroleum) had durven nationaliseren en de winsten van de olie van Iran gebruikte om het land uit de immense armoede te halen.
Voorafgaand aan de imperialistische agressie worden regeringen gedemoniseerd om steun te verwerven voor de 'regime change'-strategieën. Van Iran in 1953, Guatemala in 1954, de Congo in 1961, Grenada in 1983, Panama in 1989, Joegoslavië in 1999, Afghanistan in 2001 tot Irak in 2003, ging het proces van selectieve demonisering van de leiders altijd vooraf aan de agressie. De motieven van de invallers worden als zuiver en nobel neergezet. De bommen die vallen zijn slim. Ze doden alleen slechte mensen, de vijanden van de vrijheid.
Op dit moment zetten de corrupte politici aan beide zijden van het gangpad in Washington-DC - van Tea Party Republikeinen tot de meeste Democratische Partij-politici - alle verschillen opzij om zich aan te sluiten bij het koor van de heilige veroordeling van de onder vuur liggende demon terwijl de troepen in stelling worden gebracht, de oorlogsvliegtuigen opstijgen en de kruisraketten inslaan in hun doelen. Ze zijn trouw aan het imperium en beseffen dat hun bevoorrechte baantje als 'volksvertegenwoordigers' snel wordt beëindigd, als zij het zouden wagen de oorlogshitsers met hun propagandamachine te trotseren. Ook zij kunnen worden gedemoniseerd als ze een stap te ver gaan.
De bevolking van de Verenigde Staten wil deze oorlog in meerderheid niet. Ze wil dat de oorlogen in Afghanistan en Irak - twee andere oorlogen van het Imperium - nu worden gestopt. Ze doorzien de leugens van de regering die zegt dat het land zo bankroet is dat tienduizenden leerkrachten, verpleegkundigen en andere werknemers in overheidsdienst moeten worden ontslagen. Toch is het diezelfde overheid die een globaal imperialistisch buitenlands beleid voert, die de grootste banken en oliebedrijven bevoordeelt en die onbeperkte middelen heeft om landen van andere werkende mensen binnen te vallen en te bezetten.
Bron/origineel: http://www.globalresearch.ca/Brian Becker (WWP)
vertaling B.B.