Anna Ioannatou
Bij verschijnen van dit nummer zijn de vakanties voorbij of... ze zijn er nooit geweest, ook niet in een land als Griekenland, dat met zijn zon, zee en stranden vakantiegangers trekt, iets wat voor de bevolking zelf steeds minder haalbaar wordt.
Dit jaar kon zo'n 60 procent niet op vakantie of veel korter, steeds korter. Als je geen logeeradres hebt (familie of vrienden aan zee) of zelf niet een of ander stekkie 'buiten', is het steeds moeilijker of zelfs helemaal niet meer te betalen. Er wordt genadeloos gehakt in het inkomen van de doorsnee Griek en de sociale rechten grof afgebroken, met als voorwendsel de 'schuldencrisis', waarbij die schulden veel geringer zijn dan die van de meeste EU-lidstaten, laat staan de VS. (Zie elders in Manifest)
Ondertussen blijven de trieste gegevens over de economie maar doorgaan, de hele zomer door. Ditmaal werden stakende taxichauffeurs (zoals alles wat staakt) zondebok, vanwege de klap die zij aan het toerisme zouden hebben toegebracht, waarmee de toch al zwakke economie helemaal de das werd omgedaan. OP alle zenders en kanalen werd hetzelfde lesje opgedreund door journalisten, die een goede relatie met hun werkgevers (persmagnaten) willen hebben om hun baan niet te verliezen en daarmee het laatste schijntje van 'onafhankelijke' berichtgeving voorgoed vaarwel zeggen: al dat gestaak in het land is een zware klap voor het toerisme, voor 'onze' zware industrie... Toerisme als zware industrie is een vergelijking die geen serieus land kan maken, maar het geeft wel aan hoe onserieus de Griekse berichtgeving is (en niet alleen de Griekse).
Uiteraard wordt de crisis gebracht als een zaak die met beter beheer bestreden kan worden (management). De dieper in het economische systeem gewortelde oorzaken worden niet genoemd, want de mensen zouden eens op het denkbeeld kunnen komen dat het kapitalisme een sterk verouderd systeem is, dat dringend vervangen moet worden door een beter. Een beter stelsel, waarin niet een handjevol groten zich alle geproduceerde rijkdom in de wereld eigen kan maken via de heersende eigendomsrelaties. De toestanden in de wereld schreeuwen erom.
Misschien niet zo dringend voelbaar in landen met een redelijke levensstandaard zoals Nederland en zelfs, zij het ook minder, Griekenland (wel met het hoogste percentage armoede volgens Europese maatstaven: 22 procent, groeiend) en daarom tieren de illusies omtrent verbeteringen binnen het bestaande nog zo welig. De herinneringen aan betere dagen, die in Griekenland overigens van korte duur waren, zijn nog vers. Het voortdurende gesleutel van de politieke en economische leiding in de kapitalistische wereld aan de symptomen van een ongeneeslijk ziek systeem, waarmee de oorzaak niet bestreden wordt, leiden duidelijk naar een steeds grotere impasse: men komt er gewoon niet meer uit.
Het Griekse bruto nationaal product (dat slechts 1 procent van dat van de hele EU bedraagt en daarom alleen al kan Griekenland niet het echte grote probleemland zijn), dat sinds eind 2008 zich in een gestadige daling bevindt, is in de eerste zes maanden van 2011 nog eens met 7,5 procent gekelderd. Ook alle andere gegevens wijzen op een sterk dalende economische activiteit. Bijvoorbeeld:
De regeringsvertegenwoordiger zei in een interview dat er geen andere maatregelen mogelijk zijn dan het zware pakket, waarmee de Griekse bevolking al sinds meer dan een jaar pijnlijk heeft kennisgemaakt. Verder zei hij, dat de EU een gemeenschappelijk fiscaal beleid nodig heeft en maakte duidelijk dat Griekenland's overheidsvermogen verkocht zal worden zonder dat de regering nog kijkt naar de prijs die zij daarvoor krijgt. Waaruit geconcludeerd kan worden, dat het niet gaat om verkoop om de zogenaamde schuld af te lossen, maar om winstgevende overheidsinfrastructuren uit te leveren aan ondernemersgroepen: "We zullen de ontwikkelingen volgen. Verkoop vindt niet altijd plaats op basis van beurswaarden. Het kan ook om bredere privatiseringen gaan. Ook kunnen andere alternatieve modellen gebruikt worden", aldus de regeringsvertegenwoordiger. Voor de goed verstaander kan het duidelijk zijn dat een uitverkoop bij ontwaarding van beurswaarden niet het schuldprobleem oplost en Griekenland zeker niet uit de crisis helpt.
Vanaf 1 augustus jl. zijn nieuwe belastingmaatregelen van kracht. De regering heeft volgens eigen zeggen moeite met het tegengaan van de belastingontduiking. Belastingontduiking wordt voor zo'n 50 procent gedaan door de allerrijksten (geeft ook het IMF toe). Dus door diegenen die toch al gulle belastingontheffingen krijgen "om het bedrijfsleven te stimuleren", zoals dat heet. Dus nog eens een aanval op de zwakkeren en de 'pakbaren' onder de bevolking. Daar gaan we:
Verder worden er nog "bijzondere bijdragen" ingehouden op de toch al verminderde pensioenen (die overwegend armzalig zijn en bijwerken nodig maken. Dit voor diegenen die denken dat Grieken er maar op los leven met hun vroege pensioenen). Voor een aantal maatregelen zou het te ver voeren binnen de grenzen van dit artikel uit te leggen wat ze precies inhouden. Nog een ingrijpende maatregel voor 'Jan met de pet' is de gestage afschaffing van de belastingreductie op petroleum voor verwarming en de nieuwe bijzondere belasting op gas. De laatste twee maatregelen maken het duurder je huis te verwarmen en voor diegenen die zich misschien afvragen of je dat wel nodig hebt in Griekenland: ja, verwarming is nodig in het winterseizoen en zeker in Noord-Griekenland, geheel in strijd met wat er in Noord-Europa vaak gedacht wordt! Voor een deel van de bevolking zal het zeker neerkomen op koukleumen.
Verder zijn er nog een aantal andere sectoren, zoals horeca, huis en auto die ook de dans niet zullen ontspringen van de belastingwoede en de roofbouw op het volksinkomen. De gevolgen blijven niet uit: de mensen gaansteeds minder uitgeven en bosjes kleine bedrijfjes gaan dicht. De werkloosheid stijgt verontrustend snel, vooral onder de jeugd, Griekenland is opgerukt naar de tweede plaats achter Spanje: de vicieuze cirkel van een uitzichtloos economisch stelsel, dat zich probeert op te lappen door het grootste gedeelte van de mensheid arm en kansloos te maken ter wille van de wereldwijde concurrentie. Hoe lang nog?