TRUKE
Rinze Visser
Ons land en ook andere Europese landen zijn met ingrijpende bezuinigings- en hervormingsoperaties bezig. Eveneens, als afgeleide daarvan, onze gemeente en de fusiegemeente in wording. Deze hervormingsagenda staat niet voor bezuinigingen die in slechte tijden nodig zijn en in betere tijden weer teruggedraaid zullen worden. Hervorming betekent, zoals de meeste politici en organisaties van de grote bazen het uitdrukken: ons land klaarmaken voor de toekomst.
En wat zij met toekomst bedoelen is een kapitalisme zonder 'sociale franje' - de onder invloed van communisten en socialisten en humaan denkende anderen ingevoerde sociale, menselijke wetten en regelingen - dus al datgene dat door weldenkende mensen beschaafd wordt gevonden. Klaar voor de toekomst is: kunnen concurreren met vooral de Verenigde Staten en Japan en opkomende economieën, waar sociale zekerheden op een veel lager peil liggen. Een wereldwijde concurrentiestrijd over de ruggen van het grootste, onderliggende deel van de bevolking. Waar wereldmachten onder leiding van de kapitaalbezitters en hun regeringen wedijveren in het afschaffen van de sociale rechten.
De rücksichtlose voorstellen van de nieuwe fusiegemeente zijn een niet eerder vertoonde slachtpartij in subsidies en regelingen die een bescheiden welvaartspeil op velerlei gebieden voor veel mensen moesten garanderen. Rechtse maar ook pseudo-linkse politici, die namens de grootrovers als de smaakmakers gelden, zeggen in feite: het is nu wel mooi genoeg geweest...!
De periode van verbetering van het lot van de gewone werkende bevolking - arbeiders en kleine zelfstandigen - heeft, afgetekend tegen de geschreven geschiedenis, maar heel kort geduurd. Mensen hoeven echt nog niet heel oud te zijn om zich nog andere tijden te kunnen herinneren. Goede woonomstandigheden, onderwijs en gezondheidszorg, deelname aan sport, kunst en cultuur en een behoorlijke oudedagsvoorziening moeten niet, zoals voorheen, het voorrecht worden van een kleine bovenlaag en het daarmee sympathiserende bovenste deel van de middengroepen. Dat wat men wel 'het kapitalisme met een menselijk gezicht' noemt, ligt onder de sloophamer om vernietigd te worden om nooit weer te kunnen terugkeren. Ook bestuurlijke hervorming - zoals gemeentefusies - zijn hiervoor nodig.
Het nodige gevecht om zelfs het kleinste onderdeel - in gemeenten en op de werkvloer - is ook een gevecht tegen de landelijke en Europese politiek van vernieling van alles wat waardevol is! Waarom zou het gewone volk, dat ook de rijkdom van anderen moet voortbrengen, geen recht hebben op een redelijk leven en sociale zekerheid? Om voor elke sociale centimeter te knokken, om terug te vechten tegen een nu nog ogenschijnlijk te sterke tegenstander zijn strijdbare mensen, is een consequente vakbeweging nodig! Bij een sterke communistische beweging, die ook de sociaaldemocratie naar links duwt, zouden de rovers van grondstoffen, de neokoloniale uitbuiters, de marktaanbidders, nu niet zo'n grote mond hebben! Hun brutaliteit wordt versterkt door de nu nog te zwakke tegenkrachten. Wat er nu nodig is wordt hiermee wel duidelijk.
Politici gebruiken niet zelden als voorbeeld voor de in hun ogen noodzakelijke hervormings/bezuinigingsoperatie het voeren van een gewone huishouding: ook het 'staatshuishoudboekje' moet kloppen. Hervormingen zouden immers nodig zijn om de staatsschuld terug te dringen; ook een gewoon huishouden kan niet meer uitgeven dan er binnenkomt. Door deze op het eerste oog plausibele vergelijking krijgen zij bij nogal wat mensen het voordeel van de twijfel.
Maar op deze nogal gemakkelijk in het gehoor liggende vergelijking is heel wat af te dingen. Ook in tijden toen het financieringstekort hoger was waren de aanvallen op de sociale rechten - vaak met succes - al aan de gang. Toen pochte men over de Nederlandse economie, die er qua groeicijfers, vergeleken met veel andere landen, goed voor stond. Een geringe of geen economische groei wordt nu aangevoerd als reden waarom zonder grote aanslagen op de sociale rechten het financieringstekort niet teruggedrongen kan worden. De eis van de EU (Brussel) van maximaal 3 procent is de zoveelste aanslag op de Nederlandse autonomie en dus ook op de burgerlijk-democratische legitimatie van de hervormings/bezuinigingspolitiek. Deze politiek leidt onherroepelijk tot een nog lagere stand van de economie: daling van de koopkracht, faillissementen, etc., wat weer een nieuw argument voor sociale afbraak tot gevolg zal hebben.
Zo komen we terug op het huishoudboekje van de gewone man en vrouw, dat zo graag het volk als bedrogspiegeltje voorgehouden wordt. Want wat zijn de gevolgen van dit alles voor hun huishoudboekjes? Het verhogen van eigen bijdragen en wellicht ook nog betalen voor bezoeken aan de huisarts, hogere huren en lagere huurtoeslagen, lagere zorgtoeslagen, het afschaffen of drastisch verlagen van allerlei gemeentelijke subsidies en mensen met lagere inkomens-beschermende regelingen en nog veel meer. Hoe zien nu al en hoe zullen straks deze huishoudboekjes eruitzien? Miljoenen financieringstekorten! Huisuitzettingen en een grote toename van klanten voor de voedselbanken!
De brutaliteit van de marktaanbidders, dezelfden als de liquidators van ons land als zelfstandige natie, zij die zo bezorgd om hun financieringstekort zijn, kent geen grenzen! Daar steekt de verlegenheid en beschroomdheid van velen die onder hun financieringstekort te lijden hebben schril bij af. De organisaties die in hun statuten en reglementen hebben staan voor al dezen op te komen, hun belangen te zullen behartigen, zouden eens moeten ophouden te overleggen met de vijanden van de mensheid, met de vrienden van de rijkdom en ten strijde trekken met en voor de slachtoffers!