Stakingsdemonstratie op 4 maart jl. in Mainz: Nu is het genoeg. We willen een goede beloning voor goed werk. (Foto ZLV)
Sepp Aigner
Mainz, de hoofdstad van het Duitse bondsland Rijnland-Palts, met zo'n 200.000 inwoners, is sinds ruim drie weken nagenoeg onbereikbaar voor het treinverkeer, waardoor het lokale en internationale treinverkeer is verstoord. Nu is er een nood-dienstregeling van kracht die tot eind augustus het resterende treinverkeer moet regelen.
Achtergrond van deze ramp: de geprivatiseerde Deutsche Bahn heeft sinds het midden van de jaren '90 weinig personeel in dienst genomen, want de onderneming wilde op personeelskosten bezuinigen om rijp te zijn voor de gang naar de beurs. Daar kwam echter niets van en nu zitten het spoorbedrijf en zijn klanten met de gebakken peren. Acht miljoen overuren en negen miljoen uren van nog op te nemen vakanties tonen de voortdurende overbelasting van het personeel bij 'Deutsche Bahn'. Het schandaal over de onderbezette hoofd-seinpost in Mainz en de ineenstorting van het treinverkeer in deze regio brengt de onhoudbare toestanden aan het licht.
Alexander Kirchner, voorzitter van de spoorwegvakbond EVG: "Mainz is de top van de ijsberg". Duizend treindienstleiders ontbreken er in het hele land. Dat zullen de collega's bij het spoorbedrijf gaan voelen en het gaat ten koste van de veiligheid van de reizigers.
Treindienstleidersposten zijn de spil in het raderwerk van alle spoorwegen, hier regelen treindienstleiders de seinen, wissels en het gehele verkeer op het spoor. Maar ontbrekend personeel en de daaruit resulterende overbelasting van de werkenden is er ook in andere sectoren van het Bahn-concern. Dat de vroegere 'Deutsche Bundesbahn' van een openbare dienstverlener werd verbouwd tot een concern op particuliere grondslag dat winst moet maken, is het schandaal achter het schandaal. Dat is de reden voor verhoogde arbeidsdruk, slechtbetaalde banen, duurdere treinkaartjes, massale vertragingen.
De 'Deutsche Bahn' is maar één voorbeeld. De algemene trend is dat instellingen voor het openbaar nut worden geprivatiseerd, van de kleuterschool tot aan water- en energiebedrijven, van de telecommunicatie tot aan hogescholen, van de zorgverzekeraars tot aan ziekenhuizen en instellingen voor ouderen. Steeds is het gevolg dat de lonen en arbeidsvoorwaarden voor het personeel slechter worden, de kosten voor de mensen die zijn aangewezen op de instellingen hoger, en de regels chaotischer en beperkter (zoals in Nederland nu duidelijk bij de thuiszorg, nvdr).
Beloofd was iets anders toen begonnen werd met de privatiseringen. Alles zou beter worden. Na twee decennia weten we nu beter. Privaat winstbejag betekent verslechtering. Is de privatisering daarom een fout? Dat is een kwestie van opvatting. Voor de kapitalisten, de particuliere zakenlieden, is er door het openbreken van de openbare diensten en nutsbedrijven een nieuw wingebied ontstaan. Dat hadden ze hard nodig, want ze moesten iets hebben waar ze met hun opgehoopte winsten heen konden. Die moesten uiteraard weer nieuwe en extra winsten opleveren. Hun regeringen - van Schmidt via Kohl en Schröder tot Merkel (en uiteraard ook die van de andere landen, nvdr) - hebben dat doelbewust op gang gebracht. Er was daarvoor geen dwingende noodzaak, alleen die van het winstbejag.
Voor de werkenden en consumenten is privatisering daarentegen slechter en bovendien duurder. Van een fout kunnen we desondanks niet praten. Het gaat er tenslotte niet om dat politici en managers zich zouden hebben vergist.Ze hadden deze gevolgen wel verwacht. De 'flexibilisering' van de arbeidsmarkt en de introductie van de concurrentie in de geprivatiseerde openbare diensten waren immers het doel. Als er ergens winst wordt gemaakt, gaat dit altijd ten koste van anderen. Het gaat ten koste van de werkenden en consumenten.
Juist dat was en is de bedoeling. Het gaat om een onderdeel van de algemene 'herverdeling' van beneden naar boven. Een fout was en is het echter om zich te laten misleiden door de kapitalisten-propaganda van de overheid. De privatisering is niet modern, geen noodzaak en vooral niet in het voordeel van de massa van de bevolking. Het is een politieke beslissing waarachter de winstbelangen van het kapitaal staan.
'Als verkiezingen iets zouden veranderen, zouden ze verboden zijn', is een vaak gehoord gezegde. Maar toch moet je daarom niet je stembriefje in de prullenbak gooien. Wie bij de aanstaande bondsdagverkiezingen echter zijn stem aan CDU/CSU, FDP, SPD of de Grüne geeft, doet dat feitelijk wel. De kiezer kan er zeker van zijn wat er dan gebeurt: na de mooie verkiezingsleuzes krijg je na de verkiezingen de trap tegen je achterste die je verdient.
Sepp Aigner in 'news.dko.de' op 15 augustus 2013. Vertaald door Marcel de Jong.
Zie ook: "http://www.bahn-fuer-alle.de/media/docs/2013/AltGeschBer2012.pdf"