Anna Ioannatou
Eén op de twee Grieken in de productieve leeftijd zoekt werk in het buitenland. Met als doel om te emigreren hebben al 300.000 Grieken (waarvan de meerderheid gespecialiseerde wetenschappers zijn) hun cv ingestuurd. Zo'n 139.000 Grieken met een diploma van hoger onderwijs (waarvan 75% met Master) hebben sinds het begin van de crisis tot en met 2011 werk in het buitenland gevonden en volgens de schattingen zijn dat er nog veel meer sinds 2011. In 2013 hebben alleen al in Duitsland 123.000 Grieken werk gevonden volgens de Federale Arbeidsdienst (onderzoek Adecco).
En dat terwijl het potentieel in Griekenland van wetenschappelijk geschoolden lager ligt dan het EU gemiddelde (dit overigens in schril contrast met de arrogante beweringen van meningmakers en regeringsvertegenwoordigers, dat in geen land ter wereld zoveel gestudeerde mensen rondlopen). Dus wat er is, gaat dan nog weg ook. Een bijna massale Griekse braindrain. Waarom heeft het land in zijn hele moderne geschiedenis nooit van zijn eigen potentieel gebruikgemaakt, maar a.h.w. zijn eigen bevolking 'weggejaagd'?
Een teer onderwerp met een forse schuldkwestie op de achtergrond wat het Griekse establishment betreft en waar zeer weinig over gesproken wordt, hooguit wordt het in mediadebatten aangestipt. Des te meer lawaai (holle vaten klinken het hardst), gejuich en tromgeroffel sinds midden april over de terugkeer van Griekenland op de markten. Zo wordt het in het Grieks gezegd: markten, een woord dat al jaren als een fetisj door het land waart.
Investeerders zouden nu in de rij staan vol vertrouwen in de Griekse economie na jarenlange uitsluiting van dit geweldige kapitalistische gebeuren. Geen wonder: volgens de gegevens van Eurostat voor het tijdvak 2008-2013 had Griekenland de grootste daling (18,6%) van arbeidskosten per uur. De werkelijkheid is nog veel erger, maar zelfs die eurogegevens wijzen al op een flinke daling van de prijs van arbeidskracht. Hiep hoi. Investeerders, kom op! Grieken werken voor een schijntje. Deze geweldige 'success story' wordt een maandje voor de dubbele verkiezingen van mei (gemeenteraads- en Europees) luidruchtig aan de man gebracht.
Heus, er komen banen, bazuint de regering in het rond, er komt spoedig een vermindering van de werkloosheid van 28 procent (60% voor jongeren). Geen woord over salaris en werkomstandigheden, afbraak van gezondheidszorg enz. Degenen die emigreren, zouden dus in het land moeten blijven. Weggaan is niet patriottisch vinden de hoogwaardigheidsbekleders, die in Harvard of aan de London School of Economics gestudeerd hebben. Waarom in het buitenland studeren? De Griekse universiteiten zijn toch zo goed... Dit laatste is gericht op een andere massale tendens (voorzover financieel mogelijk) van al tientallen jaren: studeren in het buitenland.
Vaste Manifest-lezers zullen zich de grote staking (negen maanden gedurende oktober 2011-juli 2012) van de staalwerkers herinneren (Chalivourgía), waarover een boek verscheen met het hele verhaal. Terwijl de regering juicht over de Griekse toetreding tot de markten der wereld, werden 24 staalwerkers veroordeeld tot 21-23 maanden gevangenisstraf voor hun deelname aan de staking. De uitspraak kwam op 9 april, panhelleense stakingsdag.
Vrouwe Justitia is allerminst blind, maar een trouwe hoedster van de belangen van bedrijven, die leven van de uitbuiting van de werkende mens. De 'misdaad' van de staalwerkers was, dat ze streden voor het recht op werk onder menselijke omstandigheden met een menswaardig loon. Regering, rechters, grootkapitaal met hun instrumenten voor 'wet en orde', hun propaganda en hun mensen in de omgekochte vakbonden met hun politieke vertegenwoordigers sloten zich aaneen alsof ze investeerders wilden geruststellen: aarzelt niet, we hebben niet alleen goedkope arbeidskrachten, maar handhaven ook wet en orde met onze officieren van justitie, onze rechtbanken en speciale politiemacht ter onderdrukking van elk protest. Volgens jurist Angelos Vrettís, één van de groep van vijf juristen die vrijwillig de verdediging van de staalwerkers op zich had genomen, werd het recht op staken aangeklaagd. De klassenstrijd was in het geding. Het breken van stakingen werd omgedoopt in 'recht op werk'. Het zou de schuld van stakende werknemers zijn, dat zoveel fabrieken in Griekenland sluiten (nee, niet de vlucht naar goedkopere loonlanden, niet de kapitalistische crisis, voor het geval u dat dacht...)
In de rechtbank stonden inderdaad twee werelden tegenover elkaar, net zoals ze tegenover elkaar stonden gedurende de negen maanden staking. De wereld van verval en uitbuiting en de wereld van het verzet daartegen. Uiteraard gaat de zaak in hoger beroep.
"1 mei is de dag waarop de werkende klasse wereldwijd op militante wijze de dode arbeiders van Chicago, de heldhaftige strijd en de verworvenheden van de arbeidersbeweging eert in haar klassenstrijd tegen het kapitaal en tegen de misdaden van het imperialisme, vastbesloten om door te gaan tot de uiteindelijke overwinning", aldus de aankondiging van het PAME voor de 1 mei- viering. In april 1999 werd het PAME opgericht. In de jaren van actie die volgden heeft het PAME steeds meer aan invloed gewonnen in de particuliere sector. In de overheidssector is zijn invloed het dubbele vergeleken bij 1999. En last but not least de 3200 handtekeningen van gekozen vakbondsleden en -kaders onder een steunverklaring van het PAME.
Het PAME is ontstaan uit de noodzaak om het afglijden van de vakbeweging tegen te gaan, die zich steeds meer liet inpakken in de belangen van de werkgever. Het bond de strijd aan met de voortschrijdende logica van het 'sociale bondgenootschap', 'klassenvrede', 'sociale cohesie', 'sociale dialoog' en wat dies meer zij om tot een 'gemeenschappelijke oplossing' tussen kapitaal en arbeid te komen, een onmogelijke zaak vanwege de haaks op elkaar staande belangen.
Het PAME werkte dus overal aan het klassenbewustzijn en -oriëntatie in de bonden en liep voorop bij het organiseren van acties en stakingen. Heel wat PAME-kaders hebben daardoor hun baan verloren, wat uiteraard veel mensen bang maakt om zich bij het front aan te sluiten. Van meet af aan kreeg het PAME aanvallen en bedreigingen te verduren van het hele vakbondsspectrum, vaak heel slinks van de kant van zich links of socialistisch noemende vleugels, die met opstandige taal illusies kweken. Een verhaal zo oud als de vakbeweging zelf. Het eind van de klassenstrijd is nog niet in zicht. Wij wensen het PAME nog vele jaren kracht, gezondheid en vastbeslotenheid!
(*) All Workers Militant Front/Strijdfront van Alle Werkenden