Demonstratie in Groningen begin dit jaar. (Foto: Manifest)
Ik ben in drukletters aan u voorgesteld als "45 jaar communistisch raadslid".
Dat vergt enige toelichting. Hier wordt echter geen jubileum gevierd...
Die toelichting staat niet los van het onderwerp "De arbeidersklasse heeft een communistische partij nodig". Vijfenveertig jaar communistisch raadslid is geen verdienste op zich. Niet van mij. Het is ook een kwestie van goed kauwen en uitkijken met oversteken. In leven blijven, dus (gezond blijven + communist en politiek gezond blijven). De NCPN is in 1992 opgericht. De snelle rekenaar heeft al begrepen dat ik dus niet 45 jaar NCPN-raadslid kan zijn geweest. Ik ben ook communistisch raadslid geweest namens de CPN, (de Communistische Partij van Nederland). Die partij bestaat niet meer en dat heeft alles te maken met het onderwerp: de communistische partij, de partij van de arbeidersklasse. De arbeidersklasse heeft een communistische partij nodig, als zij haar historische taak wil vervullen: het vernietigen van en het overnemen van de macht van het aan verrotting onderhevige kapitalisme.
Dat kan alleen met een partij die niet alleen vindt (en weet) dat dát het voortzetten van de geschiedenis zal zijn. Maar die ook die taak - het vooropgaan in die strijd - op zich wil en zal nemen: een marxistisch-leninistische partij dus! En dan gaat het over heel wat meer dan onszelf benoemen tot partij van de arbeidersklasse.
Heden ten dage is er sprake van een reactionair tijdperk, midden in het tijdperk van de historische overgang van kapitalisme (imperialisme) naar socialisme.
Reactionair in die zin dat het kapitalisme niet in staat is zich als zodanig verder te ontwikkelen. Het is nog slechts in staat stand te houden door het terugdringen van door het socialisme ingebrachte ontwikkelingen. Terug naar vroeger dus! En... in staat stand te houden dankzij verzwakking van de arbeidersbeweging.
Die verzwakking van de arbeidersbeweging staat niet los van de ideologische verzwakking van de communistische beweging. Sterker nog: het gif van het verderfelijke reformisme heeft ook communistische partijen aangevreten.
Het reformisme - het anticommunisme - het antisocialisme - binnen de arbeidersbeweging, ook in communistische partijen, versterkt de levensduur van het kapitalisme en zorgt ervoor dat de verrotting van het kapitalisme ook de arbeidersbeweging aantast.
Mensen moeten denken dat het kapitalisme almachtig is en blijft, tot in der eeuwigheid, amen...
Dat, mócht er leven op Mars zijn, dat een kapitalistisch leven zal zijn.
Kameraden, een historische taak, ja, maar ook om te voorkomen dat de arbeidersbevolkingen overal ter wereld meegesleurd gaan worden in de ellende: oorlogen, volksverhuizingen, etc...
Het lijkt alsof het kapitaal - de heersende klasse - zijn gang kan gaan.
Natuurlijk is er verzet, maar te weinig politiek gedragen verzet. In elk geval in Nederland.
Verzet blijft hier altijd beperkt tot de eigen sector, het eigen bedrijf, de eigen cao, de eigen buurt, school, bushalte, bibliotheek, buurthuis, het eigen voetbalveld.
Al dat verzet, dat soms wel eens tot succes leidt, dreigt allemaal te sneuvelen in de totale - laatste krachtmeting (oorlog) - die het kapitalisme aan de arbeidersklasse en ook aan een groot deel van de middengroepen heeft verklaard en óók uitvecht.
Als al die kleine oorlogjes geen onderdeel uitmaken van de grote strijd, als dat besef, dat klassenbewustzijn er niet is....
Dan zullen de nu nog strijdbare mensen vervallen in lethargie, in teleurstelling, in apathie.
En misschien wel ontvankelijk worden voor fascistische invloeden... De decennialange beïnvloeding met individualisme, dat nog versterkt wordt door de afbraak van de sociale zekerheden en de andere beschermingsrechten van de werkende bevolking door de daardoor ontstane onderliggende concurrentie.
Het kapitaal, met zijn legers van professoren, met zijn hielenlikkende propagandisten, met zijn persorganen dwingt zo de werkende mens, waarvan een flink deel werkloos is, met zijn naaste te concurreren.
Door de afbraak van de zorg, zeg maar - het individualiseren van de zorg - dwingt men diezelfde mensen, die met elkaar uit noodzaak moeten concurreren, voor elkaar te zorgen. Als dat niet met elkaar in tegenspraak is, dan weet ik het niet meer. (De egoïst en de barmhartige Samaritaan ineen.) Alles wat naar collectivisme ruikt, alles waarin mensen samen zijn, wordt geëlimineerd en tot 'uit de tijd' verklaard.
Overal waar communisten bij elkaar komen, moeten zij zich de vraag stellen: wat zetten wij daar tegenover?
Laten we de rovers, de oorlogshitsers hun gang gaan?
Dat we klein zijn, oké, maar dat betekent niet dat we in een hoekje moeten kruipen! Opklaring is noodzakelijk! Want ook de houding van veel gewone mensen - ook uit de arbeidersklasse - t.o.v. vluchtelingen is te verklaren uit onwetendheid over wat er écht in de wereld gaande is, en uit machteloosheid.
Machteloosheid! Hoe is het anders te verklaren dat nu er vluchtelingen komen, men het heeft over de afberaak van de zorg, over het tekort aan sociale huurwoningen?
Vluchtelingen, het gesprek van de dag. Waar je ook komt, iedereen heeft het dan over oude dementerende mensen die onvoldoende zorg krijgen. Over hun zoon of dochter die al jaren op een sociale huurwoning wacht. Over al die bezuinigingen op de WMO. Hun zorgen zijn terecht!
Ik zeg dan: "waarom begin je er nu pas over tegen mij?" Ook zeg ik dan: "vele jaren strijd ik met mijn partij, de NCPN, daartegen. Hoe vaak riepen wij niet op: kom in verzet!! Waar was jij toen? Toen ik namens de NCPN mij in de gemeenteraad fel tegen al die zogenaamde 'hervormingen' keerde, heb je ons toen gesteund? Ja, je hebt op de NCPN gestemd. En dat is het dan...? Ja, we moeten soms ook mensen uit de arbeidersklasse een spiegel voorhouden.
Wij moeten niet al teveel tijd verdoen met de slappelingen, die zich toch altijd met hun lafheid verschuilen achter vluchtelingen, of hun buurman, of vrouw, die wel alles voor elkaar krijgen.
Het is duidelijk het gebrek aan klassenbewustzijn, het tanende perspectief van de arbeidersklasse. De vergiftiging met de kapitalistische ideologie van het individualisme, het aanwakkeren van zelfzucht (de levensvoorwaarde, de mentaliteit van de kapitalist). Het opdringen van een kapitalistische mentaliteit leidt niet alleen tot een slavenmentaliteit, maar ook tot vreemdelingenhaat!
Wij zeggen: luister naar de communisten! Lees hun krant! En denk niet dat een gemeenteraad of een raadslid - ook Rinze Visser van de NCPN niet - de wereld voor jou kan veranderen!!!
De communisten zullen doorgaan - ook in een gemeenteraad - met aanklagen, met het aanwijzen van de échte schuldigen. De communisten zullen doorgaan met knokken voor elke centimeter! En doorgaan met het helpen van mensen tegen de wolf die kapitalisme heet (in de gedaante van een gemeente enz.).
Maar als mensen niet in 't geweer komen, zich niet verdedigen, dan gaat op den duur ook de laatste centimeter er aan.
Gewone mensen - arbeiders - zijn nooit anders dan door de 'goegemeente' geminacht. Tijdschriften, kranten, radio, tv, ja ook de meeste literatuur, films zijn daar ook het levende bewijs van. Zij wonen in rijtjeshuizen, in groezelige straten! In achterstandswijken, even 'krachtwijken' genoemd....
Zij staan verre van de 'fatsoenlijken' die 'culinair' begaafd zijn, die de schone kunsten aanbidden, die in een vrijstaande woning op stand wonen. En dat wordt hen - ook mij - dagelijks ingeprent. Zij bestaan alleen als er gestaakt wordt. Werkende mensen gaan (gingen) naar 'kantoor', nooit naar fabriek, naar de scheepswerf, naar de bouwplaats, en naar andere werkplaatsen waar men niet te hoge, zeg maar karige inkomsten voor de arbeid ontving (ontvangt).
Zo stelde men de 'witte boordenarbeiders' boven de rest. Verdeel en heers. Maar ook kantoormensen vind je niet veel meer, weggewerkt, uitgerangeerd. Werkende mensen zijn er niet meer..? Even waren de gewone arbeiders in de belangstelling, toen een deel van de studenten (uit de middenklasse) Marx ontdekte (Nieuw Links, oud zeer). De arbeidersklasse was even belangrijk, zelfs troetelkind voor sommigen. Maar, zo bleek daarna, zij wilden niet de arbeidersklasse als nieuwe heersende klasse. Zij, zo begrepen zij Marx, hadden de arbeiders nodig om zelf deel van de macht te worden... Zij konden het kapitalisme niet missen. Het is de taak van de communistische partij de arbeidende bevolking haar eigenwaarde terug te geven.
Niet dat zij betere mensen zouden zijn dan anderen, maar dat zij zich bewust worden van hun uitbuiting en minachting door een klasse van rovers en dat hun een historische taak wacht. Communisten moeten roeien tegen de ideologische stroom in. Want onze kinderen dreigen al klaargestoomd te worden om het collectieve te verachten en het individualisme te verheerlijken.
Nee, denkt u, maar ik lees het, ik hoor het: de nieuwe race, de individuele mensontwikkeling, opvoeding tot anticommmunisten, tot antisocialisten - het nieuwe leren. Dit alles moeten wij ons als communisten aantrekken. Er zijn ook partijen die zich nog communistische partij noemen, die zich van het marxisme-leninisme af bewegen, afkeren... Het giftige revisionisme, reformisme en opportunisme. Het willen meedoen met de bourgeois, met de elites, het laten verwateren van de klassenstrijd en die de klassentegenstellingen onderaan een hele rij van tegenstellingen zetten. Bestuursbaantjes wordenbelangrijker.
Binnenlanders-buitenlanders, blank-niet-blank, allochtoon-autochtoon, homo-hetero, man-vrouw, rokers-niet-rokers, hoogopgeleiden-laagopgeleiden, tegenstanders-voorstanders van 'Zwarte Piet' en nog een paar handen vol.
De uitbuiter, de graaier, de bonusjager, zij allen vinden dit prachtig en hebben de mond vol over vrijheid van meningsuiting.
Er is de laatste 70 jaar veel veranderd. Er zijn er die het kapitalisme met arrangementen van sociale zekerheden (vooral verworvenheden door de arbeidersklasse), kapitalisme met een menselijk gezicht (dat slechts in een beperkt aantal landen bestond) noemen; die het Rijnlands model noemen, itt het Atlantische model (neoliberalisme) en minder menselijk, die vinden dat er gekozen moet worden voor het Rijnlands model. Reformisten (de anticommunisten) binnen de arbeidersbeweging, denken dat zij de rechten hebben op het bestaan van sociale zekerheden in het kapitalisme. (zie VARA de strijd)
Reformisten verdedigen niet het Rijnlands model, zij (PvdA) helpen zelfs mee om het te vernietigen. Ook de andere reformisten in ons land (SP) die nog enig weerwerk bieden, gaan meer en meer die kant op.
De perikelen rond het voorzitterschap van die partij, verraadt een partijdiscussie, of deze partij zich wel of niet teveel afficheert met sociale vraagstukken (en met de arbeidersklasse). Genoeg over de reformisten, over hen die graag willen meedoen met de eliten.
Kameraden, het kapitalisme is niet op te poetsen tot het weer glimt. Als de kapitalisten aan de macht blijven, dan wordt het overgrote deel van de bevolking totaal rechteloos en zullen volken in minder ontwikkelde kapitalistische landen nooit een kans krijgen om in te halen. Er is geen toekomst voor de grote massa's mensen die niets anders hebben dan het verkopen van hun arbeidskracht, onder het systeem van kapitalisme. Een kapitalisme dat is uitgewerkt, is als een roofdier in het nauw, opereert levensgevaarlijk en perspectiefloos. Alleen socialisme, wat men daar ook op aan te merken had (en heeft), is het perspectief voor de massa's en hun arbeidskracht.
Centraal in dat perspectief staan communistische partijen!! De een na de andere hotemetoot, boegbeelden van het kapitalisme, valt van zijn voetstuk. Lees de kranten!
Kameraden, lange tijd als communist in een gemeenteraad zitten is niet altijd een onverdeeld genoegen. Zeker niet in deze tijd. De zaken bij de naam noemen, de schuldigen aanwijzen, knokken om soms nog iets van de zware bezuinigingen op sociale zaken, op sport en cultuur te verzachten of uit te stellen is geen sinecure.
De meesten in de gemeenteraad hebben niet graag dat je je mond opendoet en laten dat merken ook. Maar als arbeiders op de werkvloer al niet zoveel meer hebben aan die alom geprezen vrijheid van meningsuiting (het handelsmerk van het kapitalisme) - en het een punt voor ontslag is. Een gemeenteraadslid kan nog zijn mond opendoen, als die zich niks aantrekt van anderen die proberen hem het spreken onmogelijk te maken. Maar vele malen belangrijker is dat de partij (cp) haar mond opendoet. Opklaring verschaft, zich de noden van de bevolking aantrekt. Wij kunnen pas de partij van de arbeidersklasse zijn als we ons ook de problemen van de mensen aantrekken. Dan pas zullen de mensen ook ontvankelijk zijn voor ons verhaal.
Onze tegenstanders roepen al vanaf 1989 dat de tijd van de grote verhalen voorbij is. Zij bedoelen dan: het perspectief van het socialisme, nee denoodzaak van het socialisme. Dat verhaal, dat geen roman is, geen fictie, dat moeten wij, dat gaan wij vertellen! Het verhaal van het socialisme. Want zonder dat houdt een communistisch raadslid het geen 45 jaar vol.
Leve het socialisme, leve de communistische partij.