Demonstratie op 20 augustus 2015. Een voorbeeld van de tientallen demonstraties die gedurende vele jaren regelmatig plaatsvinden. (Foto: KKE)
Anna Ioannatou
Ook al wekt de titel de indruk dat het om zeer uiteenlopende dingen gaat, toch hebben bovengenoemde zaken nauw met elkaar te maken. Het betreft drie aspecten van één beleid: het politieke, het ideologische en het sociale. Om bij het laatste te beginnen: de Syriza-Anel regering heeft zich na een kort zomerreces (met veel urgentieprocedures voor het nemen van volksvijandige besluiten, zoals al eerder in Manifest) gestort op een nieuwe aanval op sociale verworvenheden.
Ditmaal staan de arbeidsrechten op de nominatie voor verdere afbraak, terwijl pensioengerechtigden elke maand weer minder geld op hun rekening zien verschijnen. Betogende gepensioneerden die het betreffende ministerie een protestresolutie wilden overhandigen, werden door de politie op traangas en chemische middelen getracteerd. Op opiniepeilingen blijkt Syriza's neerwaartse lijn door te zetten (85% van de Grieken vindt het economisch beleid van de regering uitzichtloos en 7 op de 10 Syrizastemmers heeft er spijt van op Syriza gestemd te hebben) met als een soort communicerende vaten een opwaartse lijn van de (centrum)rechtse Nea Dimokratía (verloor de verkiezingen van januari en september 2015).
De regering speelt met vuur. Vorig jaar nog stemde het Griekse parlement unaniem voor een onafhankelijke Palestijnse staat in aanwezigheid van de Palestijnse president Abbas, waarbij veel ontroerend pro-Palestijns te horen was. Dit kreeg de bevolking uit den treure te horen via alle kanalen. Maar wat krijgt men bijna niet te horen? Van 12 tot 22 september vond een gemeenschappelijke oefening plaats van Griekse strijdkrachten met die van Israël en wel in de omgeving van de Olympus, 'White and Blue Sky 2016' genaamd. Kortgeleden ging de Griekse minister van Defensie naar Israël om met zijn Israëlische ambtgenoot te spreken over uitbreiding van hun samenwerking op het gebied van defensie. Maar in september gebeurde er nog veel meer in de Grieks-Israëlische betrekkingen. Na het bezoek van de minister van Defensie aan Tel Aviv ging het hoofd van het district Attica, Rena Dourou, naar Israël voor contacten met jonge ondernemers met het oog op het bouwen van een ecologisch park in het Griekse Attica.
Kort daarna bezocht de Israëlische minister van Energie zijn Griekse ambtgenoot in Athene (de minister van Energie van Cyprus was er ook bij), waar zij het eens werden over een versnelling van hun tripartite energiesamenwerking, o.a. wat betreft het vervoer van gas naar Europa. En de Griekse president vertegenwoordigde het land op de begrafenis van Simon Peres, die in het voorjaar van 1948 als lid van de paramilitaire zionistisch-joodse organisatie 'Haganah' vooropliep bij de slachtpartij van meer dan 700.000 Palestijnen, de vernietiging van honderden Palestijnse dorpen en de vlucht van honderdduizenden Palestijnen (80%), die als 'Nakba'(= Catastrofe van Palestina) de geschiedenis inging.
Ook al in september trok de Turkse president het Verdrag van Lausanne (1923) in twijfel, het verdrag waarbij de grenzen van het huidige Turkije vastgelegd werden en, aldus Erdogan, Turkije de eilanden van de Egeïsche Zee aan Griekenland had afgestaan. Bijna tegelijkertijd noemde de Europese Commissie bij monde van Johannes Hahn (Natuurschapsbeleid en Uitbreidingsonderhandelingen) de afbakening van het Grieks-Albanese continentale plat en de zeezones, de rechten van minderheden en de kwestie 'Chameria' [2]"hangende bilaterale kwesties". Dit in antwoord op een vraag van de Griekse Europese afgevaardigde Maria Spiraki (Nea Dimokratía) inzake het aanzwengelen van irredentistische [3] eisen door Albanië ten koste van Griekenland. Het Griekse ministerie van Buitenlandse Zaken beschreef dit antwoord van de EU-Commissie als "onwaar en onaanvaardbaar". Egeïsche Zee, Balkan, dit alles lijkt allerminst een bevestiging van de Griekse bewering, dat het land een eiland van stabiliteit en veiligheid zou zijn in een roerige regio, waar de regering zo prat op gaat. De regering poogde weliswaar Erdogan's uitlatingen te bagatelliseren als goed voor binnenlandse consumptie, maar ze lijken wel degelijk te passen in de Turkse poging de eilanden van de Egeïsche Zee en daarmee Griekenland's grenzen en soevereine rechten te betwijfelen.
Een koor van kaderleden van politieke partijen en in hun dienst werkende journalisten en andere scribenten laat niet af om op een vaak karikaturale manier te wijzen op het 'communistische gevaar'. Een spook waart zoal niet door Europa, dan toch door Griekenland, naar het schijnt. Bewezen moet worden dat Syriza gevaarlijk rood is en dat deze rode politiek duidelijk volks- en natievijandig is. Voor het geval de lezer dit uit de tijd lijkt, het is niet het enige punt waarop Griekenland de 'zwakke schakel' is in het Europese kapitalistische gebeuren. Kortom, Syriza wordt uitgemaakt voor communistisch en bolsjewistisch en Syriza's duidelijke kapitaalvriendelijke beleid als min of meer een beleid als dat van de ... Sovjet-Unie. Het idee is om mensen ervan af te houden ooit nog op iets anders 'gevaarlijk roods' te stemmen. Een paar voorbeelden.
De (zeer rechtse) vicevoorzitter van de centrumrechtse Nea Dimokratía verklaarde, dat er iets goeds zit aan de Syriza-regering, want "Tsipras zal voor de komende 50 jaar een eind maken aan links in Griekenland". Een groot journalist van de zender Sky, de gastheer van bovengenoemd heerschap, zei dat 55 procent van het bnp naar de staat gaat en die staat geeft ons niets terug: "Het zijn niet alleen de huidige regeerders, die een tik van het communisme hebben". Twee dagen eerder presenteerde de voorzitter van Nea Dimokratía een boek over onderwijs en beschuldigde de regering dat zij "behept is met alle neo-marxistische frustraties op het gebied van onderwijs". De krant 'To Vima' wees naar aanleiding van de hervormingen in het particulier onderwijs op de "monomanie van Syriza inzake alles wat niet volledig door het staatsapparaat gecontroleerd wordt". De voorzitster van de centrumlinkse Pasok deed een duit in het zakje door aan te vullen "het is voor iedereen duidelijk dat ondernemen door de regering vervolgd wordt. Dat staat geregistreerd in hun politieke DNA". En een vertegenwoordiger van de centrumlinkse 'Rivier' maakte het wel heel bont door te zeggen: "De 'voor het eerst linkse' (uitdrukking van Syriza, A.I.) regering bewijst elke dag opnieuw dat het stalinisme niet slechts een 'misvorming' was van dat 'socialisme', maar de door alle tijden heen-lopende essentie is van haar filosofie".
Er is teveel om op te noemen - al eerder in Manifest noemden wij blijken van zulke staaltjes bewustzijnsmanipulatie - maar een heel sterk staaltje van ideologische perversiteit is o.a. het feit dat het veilen van woningen vanwege niet afbetaling van leningen er een bewijs van zou zijn dat de regering het marxisme bij elk Grieks gezin invoert door onteigening van eigendom! Aan de Griekse karikatuur kan nog toegevoegd worden dat premier Tsipras het vingertje hief in de richting van de KKE met de opmerking dat de communisten toch eindelijk eens moeten beslissen aan welke kant ze staan: arbeiders of kapitaal? Alles wordt ingezet om de bevolking dol te maken, maar die krijgt in elk geval één glasheldere boodschap mee van het regeringsbeleid: de drastische vermindering van inkomen en de afbraak van moeizaam verworven sociale rechten. Hoe de mensen hiermee om zullen gaan is nog de vraag.
[1] Liaisons dangereuses (Gevaarlijke relaties): 'geijkte' term, titel van de 18de eeuwse briefroman van Pierre Choderlos de Laclos, later verfilmd.
[2] Chameria. Gebied in Zuid-Albanië en Noordwest-Griekenland met Albanese moslimbevolking, de Chams.
[3] Irredentisme: het terugeisen van gebieden die een land aan een ander land verloren heeft.