TRUKE
Rinze Visser
Het is u wellicht opgevallen dat er op deze plaats steeds vaker gerefereerd wordt aan gebeurtenissen die in de gemeente, waarin schrijver dezes woonachtig is, plaatsvinden. En dan ook met name over zaken waarover in de gemeenteraad besluiten worden genomen. Alvorens bij u de neiging opkomt te vermoeden dat hij de laatste tijd enigszins aan parlementarisme lijdt en als communistisch gemeenteraadslid gemeenteraadsverkiezingen aan de horizon ontwaart, wil ik u ervan doordringen dat in alle Nederlandse gemeenten een groot deel van de ontmanteling van de verzorgingsstaat uitgevoerd wordt. Decentralisatie, heet dat. Een mooi en ook deftig woord voor afschuiven.
Het mag u als trouwe lezer(es) van dit blad bekend zijn dat, welke regering dan ook, niet in staat is om zeer ingrijpende en als blijvend bedoelde veranderingen door te voeren zonder dat deze in de hoofden van heel veel mensen als min of meer noodzakelijk, dan wel als onontkoombaar genesteld zijn. Ideologische beïnvloeding heet dat. Als communisten en socialisten mensen d.m.v. hun standpunten proberen te beïnvloeden, heet dat slecht en noemt men het indoctrinatie. Als rechts dat doet is het goed. Dan zijn er geen mooie woorden genoeg. En wat mooie woorden betreft, in mijn gemeente kan men er ook wat van. "De kracht van de samenleving"; "de burger het vertrouwen geven"; "bevorderen van de participatie"; "geïntegreerde aanpak"; het vergroten van de sociale samenhang"; "het leveren van maatwerk" en zo zou ik nog een tijdje door kunnen gaan. Sociaal klinkend als het maar kan. Vergeef mij de vergelijking: het Duitse fascisme in de dertiger en veertiger jaren van de twintigste eeuw noemde zich ook socialistisch, met nationaal ervoor... Niet te vergelijken? Oké, maar dat betekent niet dat de woorden niet even vals kunnen zijn.
De gemeente zal, om haar doel (en dus dat van de regering en uiteindelijk dat van de heersende elites) te bereiken, ook het opvoedkundig klimaat proberen te versterken. Opdat de inwoners en dus ook toekomstige volwassenen vooral zichzelf kunnen - lees: moeten kunnen - redden én ook inwoners die dat om redenen niet kunnen, moeten bijstaan. Dat kan een schizofrene toestand worden: de werknemer die steeds meer energie moet steken in de concurrentie met zijn mede-arbeiders om aan het werk te kunnen blijven - dus gedwongen wordt om egoïst te worden -, moet tegelijkertijd overlopen van solidariteit met de zieken en andere zorgbehoevenden in de omgeving. Dat kan verwrongen geesten opleveren.
Maar..., óók opstandige geesten! In de gemeentelijke stukken staat het zó: "Door het inzetten op deze verbinding en samenwerking maken we het mogelijk dat inwoners, groepen inwoners of organisaties hun eigen verantwoordelijkheid gaan nemen voor niet alleen zichzelf maar ook voor hun omgeving. Het doel is dat inwoners, groepen inwoners of organisaties zelfstandig en zonder tussenkomst van de gemeente op zoek gaan naar eigen oplossingen en initiatieven nemen voor de verschillende vraagstukken die spelen in hun eigen omgeving. Samen werken we aan een dragende samenleving. In 2018 intensiveren we het ingezette beleid". Einde citaat. Dus: het rijk schuift af naar de gemeenten en de gemeenten schuiven het af naar de inwoners.
Het is geen geheim dat gemeenten na de crisismaatregelen van het rijk - het redden van de grote banken, van het financierskapitaal - met forse bezuinigingen zijn geconfronteerd. Samen met de bezuinigingen op sociaal terrein, waartoe al voor het uitbreken van de crisis besloten was, hebben zij het financieel moeilijk gekregen. Die moeilijkheden worden 'opgelost' door hetafbreken van gemeentelijke steun op voorzieningen als sport en cultuur, bezuinigingen op zorgvoorzieningen, zoals thuiszorg, vervoersvoorzieningen voor mensen met een beperking, werklozen die een gemeentelijke uitkering aanvragen 'buiten de poort' houden, enzovoort. Zodat de veroorzakers van de crisis geen centje pijn hebben en hun luxe leven gewoon kunnen doorzetten. Het zijn zij, die men eerder in een wat minder ruw sociaal klimaat wat kleinerend 'de zwakken' noemde, die de gevolgen van de crisis, maar ook die van de asociale transformatie, betalen. Met hun inkomen, hun koopkracht, gezondheid en welzijn.
Zo is er een harder klimaat voor mensen - vaak werklozen - die voor hun inkomen geheel of gedeeltelijk van de gemeente afhankelijk zijn. Ter illustratie het volgende: er zijn gemeenten, waaronder ook de onze, die financieel niet uitkomen met het door het rijk daarvoor beschikbaar gestelde geld. Meestal ligt de oorzaak bij de rijkskortingen en vooral de - door de kortere WW-uitkeringen - gestegen aanvragen voor bijstand. Voor die gemeenten die een tekort hebben bestaat er nog een vangnetregeling, ingevolge waarvan een financiële compensatie aangevraagd kan worden. Ook hier bestaat een eigen risico waardoor er slechts een derde van het tekort gecompenseerd kan worden. Wil de gemeente voor zo'n aanvullend bedrag in aanmerking komen, moet er aangetoond worden hoe dit tekort is ontstaan. Is er streng genoeg opgetreden tegen de werklozen met een gemeentelijke uitkering? Is er voldoende geprobeerd om aanvragen af te wijzen? En, welke maatregelen denkt men te nemen opdat er het volgende jaar niet weer een beroep op die regeling hoeft te worden gedaan? Een van die maatregelen is 'nog scherper aan de poort'. Niet zulke mooie woorden nu het erom gaat een nog groter fort te bouwen ten einde te bereiken dat er meer mensen voor een uitkering worden afgewezen.
Dat betekent dat elk jaar, om voor die rijksfooi in aanmerking te kunnen komen, er weer strengere maatregelen nodig zijn. Tussen de jaren 2014 en 2016 is het aantal afwijzingen op aanvragen voor een uitkering met 260 procent (!) gestegen. In de eerste vier maanden van 2017 was het aantal afwijzingen al ten opzichte van heel 2016 met 90 procent gestegen. En toen was er voor 2017 nog acht maanden te gaan. 'Scherper aan de poort' en dat elk jaar, zolang die regeling nog bestaat. En dat terwijl bij de vermelde oorzaken staat dat het met de werkgelegenheid in de gemeente slecht gesteld is. Het geheel durft men met een klop op de borst werkloosheidsbestrijding te noemen. Politieke zwendel! Bestrijding van de werklozen, dat is het! Ga er maar gerust vanuit dat dié gemeenten die met de rijksuitkering wel uitkomen, er daarvan vele zijn die die strengere maatregelen tegen de werklozen al eerder genomen hebben.
Op allerlei gebieden waarop zwaar bezuinigd is, en nog meer bezuinigingen in het vooruitzicht zijn gesteld, vliegen de leugenachtige mantra's je om de oren. Bij sociaal denkende mensen vechten soms tranen en woede om voorrang. 'Afstemmen van aanbod maatwerk op de behoefte in de samenleving'; 'het terugbrengen van de regie bij de inwoners van de initiatieven van het familiegroepsplan als onderdeel van de werkwijze binnen de cluster jeugd en gezin'; vroegtijdig vaststellen of inwoners maatschappelijke ondersteuning behoeven en zo ja - en dan komt-ie - 'voorkomen dat inwoners op maatschappelijke ondersteuning aangewezen zijn'...
Deze zinnen staan écht achter elkaar. 'Nieuwspraak', waar ja en nee hetzelfde betekenen. Dat zijn de woorden van de zwendelaars in emoties en goede bedoelingen. En, ze zijn er wat trots op. Het kapitaal anno nu streeft meer dan ooit naar verwrongen geesten. Het is de vraag of dat lukt, ondanks die propagandamachine waarbij de gemeentes met trots hun partijmeeblazen. Maar, zoals gezegd, het kan ook opstandige geesten opleveren.
Maar daar is ook propaganda voor nodig!