Greg Godels/Zoltan Zigedy
Periodes van wijdverspreide angst en massale hysterie zijn niets nieuws in de Verenigde Staten. In de nasleep van beide wereldoorlogen werd de 'Rode Schrik' alom aangewakkerd. Duizenden mensen belandden in het sleepnet van de overheid, dat ontworpen was om communisten en overige andersdenkenden te vangen. Tegelijkertijd terroriseerden de regering en machtige belangengroepen de rest van de bevolking. Er werd gedreigd met vervolging, en haatgevoelens ten opzichte van mensen met 'gevaarlijke ideeën' werden aangewakkerd.
De plotseling gedecimeerde gelederen van principiële progressieven, die nog niet door deze hysterie waren meegesleept, zagen terecht parallellen met de heksenjachten en de inquisitie uit het verleden. Ze zagen hoe angst kon leiden tot belachelijke beweringen en buitensporige aanklachten. De angst voor nucleaire vernietiging droeg bij tot de waanzin van de jaren '50, die tevens gepaard ging met banale cultuuruitingen zoals zombies en vampiers. Daarnaast droegen vliegende schotels, buitenaardse indringers, vetkuiven, fluoride, motorbendes, jeugddelinquenten en provocerende atheïsten bij aan het gecreëerde angstklimaat.
Sommigen beschouwden dit alles als pure waanzin, maar achter deze orgie van angst zat een berekende strategie om het land te zuiveren van afwijkende meningen, en om de VS klaar te stomen voor agressieve interventies in het buitenland. Na de oorlog waren beide elementen noodzakelijk om een politieke consensus te bereiken, ook op het gebied van het buitenlandse beleid. Deze berekende strategie was gesneden koek voor de rijken en machtigen. Zij konden lering trekken uit de geschiedenis van het zuiden na de Amerikaanse Burgeroorlog, toen op een even bizarre manier de angst voor de voormalige slaven werd opgeklopt. De demonisering van de zwarten in het zuiden na de burgeroorlog, en lang daarna, vormde de basis voor het rabiate racisme dat de privileges van de blanke bovenklasse beschermde. Angst zorgde ervoor dat een terroristische, racistische heersende klasse zich kon handhaven.
De Amerikaanse elites kennen het belang heel goed van angstzaaierij als overredingsmiddel, om druk uit te oefenen en instemming te verkrijgen. Bij het versterken van deze angsten kunnen ze rekenen op de enthousiaste medeplichtigheid van de grote mediabedrijven. Zoals gebruikelijk aanvaardden de schoothondjes van de kapitalistische media opdrachten van de Amerikaanse beleidsmakers tijdens het optuigen van conflicten in Oost-Europa, Latijns-Amerika, Noord-Afrika en vooral het Midden-Oosten. Zonder de geringste kritiek kochten en verkochten de media de voorwendsels voor de invasie in Irak.
De huidige westerse consensus over Syrië is gebaseerd op tweederangs 'verslaggeving', vanuit Beiroet of Ankara, waar persberichten van de Amerikaanse ambassades op een gemakkelijke en veilige manier te verkrijgen zijn, of op de beweringen van het een of ander 'observatorium' in Londen, dat zogenaamd beschikt over zeer betrouwbare bronnen tot in elk verafgelegen Syrisch gehucht dat in handen van de oppositie is. De basis voor deze karikaturale objectiviteit is angst, angst voor 'terrorisme', angst voor de islam, angst voor donkere mensen. Als gevolg van deze waanzin is het Midden-Oosten aan gruzelementen geslagen.
Het historische succes van deze angstzaaierij heeft de heersers in de VS aangemoedigd om nog een aantal duivels in de aanbieding te doen, om met nogeen groot kwaad op de proppen te komen: Rusland. Nu het er slecht voor staat met de politieke geloofwaardigheid en het vertrouwen in het Amerikaanse verkiezingsproces, biedt het bashen van Rusland een welkome afleiding. Intussen is het maar moeilijk om een kwaadwillend motief te vinden waarvoor Rusland ons verrotte politieke systeem zou willen vernietigen, vooral wanneer het Russische systeem zoveel lijkt op onze eigen, door een elite gedomineerde pseudodemocratie, die alleen door geld gedreven wordt. Misschien is Rusland op zoek naar vergelding voor de Amerikaanse bemoeienis met Oost-Europa, en vooral met de verschillende interventies in Oekraïne. Weet dan niemand dat het de Amerikaanse diplomaat Victoria Nuland is, die de leiders voor een VS-gezind Oekraïne selecteert?
Ondanks het gebrek aan bewijs - al dan niet geloofwaardig - dat de perverse Russen ons schade berokkend hebben, zijn de schatrijke nieuwslezers op tv en de krijsende commentatoren erin geslaagd om de publieke opinie binnen de kortste keren op hun hand te krijgen. Opiniebureau Gallup meldde in de winter van 2010 dat de meeste ondervraagden (47 procent) een 'gunstig' beeld hadden van Rusland. Iets meer dan de helft van de mensen had de gekte van de Koude Oorlog achter zich gelaten. In het voorjaar van 2017 echter had 70 procent van de ondervraagden een 'ongunstig' beeld van Rusland. Een opmerkelijke ommekeer, die alleen maar veroorzaakt werd door bangmakerij en het uiten van beschuldigingen.
Het bashen van Rusland beperkt zich allang niet meer tot beschuldigingen over inmenging in de Amerikaanse politiek. Net als tijdens eerdere vlagen van politieke hysterie is Rusland nu schuldig aan alles, variërend van tandbederf tot impotentie. Dit bleek maar al te duidelijk uit een reeks nagebouwde nieuwskoppen die een week geleden verschenen. BBC, Time, CNN, Reuters, The Times, ABC en tal van andere bekende media boden allemaal een variatie op het thema 'Poetin gaf orders om passagiersvliegtuig neer te halen'. De ene kop was nog spectaculairder dan de andere, en soms werd eraan toegevoegd dat hij de aanval had afgeblazen, maar de indruk die achterbleef was dat de wreedaardige Poetin op het punt had gestaan een commercieel passagiersvliegtuig uit de lucht te schieten, met de dood van vele onschuldigen tot gevolg. Degenen die de moeite namen om verder te lezen, ontdekten dat de Russen aanvankelijk dachten dat het toestel door terroristen was gekaapt, en dat het onderweg was naar Sotsji, waar de Olympische Spelen gehouden werden. Toen de dreiging vals bleek te zijn werd de actie meteen afgeblazen.
Gezien het feit dat elke competente inlichtingendienst dergelijke noodprocedures hoort te hanteren, is het lastig te begrijpen waarom zo veel nieuwsorganisaties zo veel aandacht besteedden aan zo'n betekenisloos Poetinverhaal. De enige reden kan zijn het aanwakkeren van het reeds bestaande anti-Poetin-sentiment. Men laat geen gelegenheid voorbijgaan om de angst dat Rusland de VS wil vernietigen te vergroten, hoewel nog niemand een geloofwaardig motief hiervoor onthuld heeft.
Tijdens bijna alle vroegere periodes van bangmakerij leidde de angst voor een buitenlandse 'vijand' tot hardhandig binnenlands optreden. De dreiging van de 'roden' in het buitenland bracht immers vanzelf een dreiging van 'roden' in eigen land met zich mee. Tot nu toe lijken de fanatici die Russiagate in het leven riepen nog niet gezocht te hebben naar binnenlandse linkse vijanden die levend gekookt dienen te worden. Maar dat kan veranderen.
Een onwaarschijnlijke heksenjager, het iconische progressieve Southern Poverty Law Center, schotelde een samenzweringstheorie voor waarbij de 'bruinen' aan de 'roden' gekoppeld werden: de zogenaamde alt-right-beweging aan de anti-imperialistische beweging. Deze theorie komt erop neer dat fascisten gebruikmaken van de linkse wrok. Alexander Reid Ross, een docent aardrijkskunde aan de Portland State University had een soort van verenigd front tussen links en rechts ontdekt, dat door allerlei duistere krachten georganiseerd was, zoals Poetin, allerlei Raspoetin-achtige Russen en meer diplomatieke Russische netwerken.
Ross geeft aan dat hij schatplichtig is aan een 'intellectuele godfather', een anonieme anarchistische blogger die zichzelf 'Vagabond' noemt en die in januari 46.000 woorden wijdde aan een omslachtige en verwarrende aanval op links in de Verenigde Staten, dat 'crypto-fascistisch' zou zijn. Merkwaardig genoeg hekelt deze gal spuwende Vagabond zijn vleier Ross, omdat deze berichten plaatst op de website Counterpunch, die "roodbruine beerput."
Een staaltje van Vagabonds schrijven, op zijn kenmerkende onheilspellende en samenzweerderige toon:
"De reden dat Stalinoïde/Marcyaanse[1] Workers World Party en de Party for Socialism and Liberation gemeden moeten worden, los van het feit dat ze genocides overduidelijk ontkennen en allerlei gruweldaden goedpraten, ligt daarin dat zij een verbond hebben gesloten met de fascisten." Volgens Vagabond is het enige verschil tussen Ross en deze partijen dat Ross, die ongelukkigerwijs gepubliceerd wordt door CounterPunch, zelf niet samenwerkt met de fascisten, terwijl de WWP en de PSL wél actief collaboreren met Lyndon LaRouche[2] en de Doeginisten[3].
Het toppunt van ironie in deze met beschuldigingen doorspekte tirade is dat ze zo hevig doet denken aan de taal in de aanvallen eind jaren '60 op de National Welfare Rights Organisation en de marxisten, juist door de National Caucus of Labor Committees en zijn goeroe Lyn Marcus (dezelfde als de eerdergenoemde Lyndon Larouche). Net als Larouche stelt Vagabond het delen van een bepaald standpunt, een paar toevallige overeenkomsten of zelfs het bijwonen van een vergadering of conferentie gelijk met de zonde van 'actieve collaboratie'. Deze 'hebbes!'-politiek was ooit uitsluitend het domein van het McCarthyisme, maar nu is ze een even kenmerkende eigenschap van valse 'antifascisten' zoals Vagabond en Ross.
Helaas lijkt deze beschuldiging van een 'roodbruin'-verbond ingang te vinden in bepaalde anarchistische en 'antifa'-kringen. In tegenstelling tot Vagabonds holle frasen kiest Ross voor een iets meer afgemeten toon, waarbij hij de denkbeeldige links-fascistische connecties omschrijft als "syncretisch" (vermenging van begrippen, nvdr): "syncretische netwerken", "syncretische nieuwswebsites", "syncretische centra' etc. Ondanks verwoede pogingen om academisch te klinken gaan beide publicisten uit van schuld door associatie, alleen maar om links te belasteren.
De 'argumentatie' die centraal staat in dit dubieuze web van associaties is even simplistisch als ongeldig:
Meer dan eens bouwen Ross (en anderen) hun zaak op rond de bewering dat het streven naar een multipolaire wereld - een wereld waarin er niet één dominante macht is - het bewijs is voor onderliggende bondgenootschappen, gemeenschappelijke netwerken en sympathieën. Het is blijkbaar nooit opgekomenbij Ross, Vagabond en het Southern Poverty Law Centre dat het hedendaagse alternatief voor een multipolaire wereld een unipolaire wereld is, precies zoals de heersende klasse in de VS die voor ogen heeft. De Amerikaanse elites hebben die wereld na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie brutaal voor zichzelf opgeëist, waarbij miljoenen die hen in de weg stonden het leven lieten.
Om de illusie van doordachtheid eraan toe te voegen voorziet Ross de lezer van een pretentieuze netwerkenkaart die meer verwarring schept dan verduidelijkt, een venndiagram (wiskundige figuur die een verzameling aangeeft, nvdr) die geen venndiagram is, en een 'conceptueel model' dat wél een venndiagram is. Het doel van deze exercitie kan alleen maar zijn om te laten zien hoe extreem-rechts en radicaal links elkaar overlappen en verbonden zijn, voor het geval zijn betoog nog niet ingewikkeld en zwak genoeg was om tot dergelijke conclusies te komen.
Zo ontstaat er een merkwaardig beeld, een bizarre karikatuur van links waarbij alleen die elementen van links uitgelicht worden die kritisch zijn ten opzichte van de Amerikaanse buitenlandse politiek, met haar actieve maatregelen tegen Rusland, het Syrië van Assad, Iran, de Democratische Volksrepubliek Korea, Oost-Oekraïne, Venezuela en andere landen. Margaret Kimberley van Black Agenda Reports, Brian Becker van ANSWER en andere uitgesproken anti-imperialisten worden ervan beschuldigd deel uit te maken van een 'roodbruin' netwerk. De Workers World Party, de Party of Liberation and Socialism en zelfs de presidentskandidaat voor de Green Party zijn in deze gestoorde visie bondgenoten van de fascisten. De voornaamste anti-imperialistische organisaties, de ANSWER-coalitie en de United States Antiwar Coalition worden ook beschuldigd van 'bruine' connecties.
Wat deze mensen en organisaties aan extreem-rechts verbindt is natuurlijk Rusland, volgens Ross en zijn vrienden: Ruslands buitenlandse politiek en vooral zijn mediawapens, RT en Sputnik. Wie op een van deze media verschijnt, overlaadt zichzelf gegarandeerd met de 'roodbruine' schande. Voor degenen die de macht in handen hebben, de organisatoren van de imperialistische politiek die dood en verderf bracht in het voormalige Joegoslavië, Afghanistan, Venezuela, Irak, Libië, Syrië en een reeks andere landen die geplaagd werden door Amerikaanse interventies, is een dergelijke aanval op de niet zeer talrijke, maar wel toegewijde 'roden' in de VS meer dan welkom.
De geschiedenis heeft aangetoond dat de zo geroemde progressieve Amerikaanse waarden van fair play, een eerlijke procesgang, het principe van onschuld totdat het tegendeel bewezen is etc. pas geloofwaardig zijn als ze ook onder druk gehandhaafd worden. Burgerlijke vrijheden hebben hun grootste nut juist wanneer ze het impopulairste zijn.
De geschiedenis laat ook zien dat er in de zwaarste, in tijden van heksenjachten en inquisitie, maar weinig progressieven zijn die hun comfortabele positie willen opgeven om hun verworvenheden te verdedigen. De loyaliteit van veel progressieven aan hun eigen waarden blijkt opeens flinterdun. Met zijn ondersteuning aan Ross' ongefundeerde laster aan het adres van de anti-imperialistische en marxistische beweging voegt het Southern Poverty Law Centre een nieuw hoofdstuk toe aan de geschiedenis van teleurstelling, hypocrisie en ruggengraatloosheid van progressief Amerika.
Op 14 maart heeft het 'Southern Poverty Law Centre' (SPLC) het bericht van Ross verwijderd. Het is daar niet meer te lezen. Het SPLC plaatste een 'Verklaring en Verontschuldiging', maar deze bood geen adequate verklaring, noch een oprechte verontschuldiging voor de verachtelijke standpunten die eerder gepubliceerd werden. Volgens het SLPC maakte Ross' artikel de kwestie "niet zo duidelijk als dat mogelijk of noodzakelijk had moeten zijn", een smoesje waar de gemiddelde puber niet mee wegkomt. Ook worden verontschuldigingen aangeboden aan "hen die menen valselijk beschuldigd te zijn." Het lijdt geen twijfel dat er mensen valselijk beschuldigd zijn. Wat mij betreft toont deze lafhartige 'rectificatie' eens te meer het verraad aan van veel progressieven in deze gevaarlijke tijden.
[1] Marcyaans: Sam Marcy was in 1959 medeoprichter van de Workers World Party [2] Lyndon LaRouche (Lyn Marcus): voormalig communist, werd later als voorman van de National Caucus of Labor Committees meer dan eens beschuldigd van racisme en antsemitisme [3] Doeganisten: aanhangers van da nationalistische Kremlin-ideoloog Alexandr DoeginBron: ZZ's blog, 23 maart 2018, vertaling Frans Willems.