Afrikanen ontvluchten armoede en oorlog op eigen continent en zoeken toekomst in Europa, waar de winsten uit de imperialistische uitbuiting heengegaan zijn. (Foto: ZLV)
Manifest levert naar vermogen een bijdrage aan de bewustwording van de lezers van de krant. Maar we zouden veel meer onderzoekers in onze gelederen willen hebben, er valt veel te bestuderen. Lenin wees al op de noodzaak van feitenkennis om beoordelingen adequaat te maken. Gebeurt dat niet dan blijven analyses vaak in algemeenheden hangen die weinig opleveren voor de dagelijkse strijd.
Manifest biedt klassenbewuste informatie aan, waardoor het voor de lezer mogelijk is zelf ontwikkelingen te kunnen analyseren en nepnieuws te herkennen en te doorgronden. Zeer belangrijk in tijden van groeiende verwarring. In die zin vervult de krant een onmisbare rol in het bewustwordingsproces van de zoekende voorhoede van de werkende klasse. Een rol dus in de noodzakelijke scholing van mensen die zich bewust worden van het feit dat het met het kapitalisme van kwaad tot erger gaat, en die ook geen genoegen meer nemen met pseudo-radicale antwoorden of pogingen een opportunistische middenweg te vinden tussen kapitalisme en socialisme.
In veel reacties op de verkiezingsuitslag van de Provinciale Staten leek het alsof in Nederland een revolutie was uitgebroken, terwijl er eigenlijk alleen maar sprake was van een aantal verschuivingen en van voortgaande politieke versnippering, nu ook in de Staten en straks in de Eerste Kamer. Wat FvD won kwam vooral van (centrum)rechtse partijen (VVD, CDA, PVV, D66, SGP). Op links leverden SP en PvdA in en kregen PvdD en GroenLinks een gelijk aantal Eerste Kamer-zetels daarvoor terug. De heersende klasse kan gerust zijn. De Nederlandse politici rommelen al polderend door. Accentverschillen dat wel en sommige wellicht met verstrekkender gevolgen dan normaal, zoals verdere afbraak van de parlementaire democratie en verdere verrechtsing van het klimaatdebat. Maar niet veel afwijkend van de politieke ontwikkelingen van de afgelopen periode. Over de hele linie nemen conservatisme en marktconform denken toe. In het eerste kwartaal van dit jaar zijn de cao-lonen met 2,2 procent gestegen. Maar de stijging van de consumentenprijzen was groter; die bedroeg 2,5 procent. Een staaltje hedendaags kapitalisme.
Belangrijker dan pogen een parlementaristisch antwoord te formuleren is de vraag stellen: hoe staat het met het klassenbewustzijn van de arbeidersklasse? Want progressieve veranderingen vinden slechts plaats als de massa van de arbeiders die wil doorvoeren. Waar kwam deze keer de vlucht naar de nieuwkomer Baudet vandaan, zoals eerder naar Pim Fortuin? De verwarring onder de bevolking is groot en de ideologische tegenstellingen lijken voorlopig nog te groeien. Er is vaak sprake van de kat uit de boom kijken en zelfs apathie. Elke nieuwlichter die door de media wordt gepromoot krijgt zo een kans om tijdelijk op de bok te springen. De doelgerichte strijdbaarheid neemt nog maar mondjesmaat toe. De jarenlange grove sociaalpolitieke ingrepen in de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking leiden nog onvoldoende tot georganiseerd links verzet.
In plaats van zich voor te bereiden op de barricaden blijft de meerderheid van de arbeidersklasse hopen op parlementaire veranderingen binnen het huidige systeem. In plaats van het kapitalistische systeem aan te wijzen als oorzaak van de ellende, worden poppetjes en partijen gewisseld, maar blijft de heersende klasse aan het roer. Her en der vindt politiek volkstheater plaats, terwijl de klassentegenstellingen al jaren groter worden. Maar de realiteit van een toenemende tweedeling kan niet ongestraft voortduren.
De feitelijke ontwikkelingen in buurten en bedrijven zijn veelbetekenender dan het parlementaristische gehannes dat de media dag in dag uit met succes als belangrijk nieuws aan de bevolking voorschotelen. Intussen nemen wel de tegenstrijdigheden tussen (nep)nieuws en dagelijkse ervaringen toe. Dat verklaart in ieder geval een deel van de aarzeling bij grote delen van de arbeidersklasse. Het criminaliseren van het socialisme weerhoudt nog steeds een groot deel van de arbeidersklasse om in een andere - niet kapitalistische - richting te kijken en te strijden.
Nog teveel kijkt het meest bewuste deel van de arbeidersklasse naar de vakbeweging als organisatie die het zou moeten doen. Maar de vakbeweging houdt zich vooral - vaak succesvol trouwens - bezig met sectorale strijdterreinen, waarin successen en nederlagen elkaar in snel tempo zullen blijven opvolgen, zolang er geen fundamentele discussie wordt gevoerd over de schadelijke rol van het zieltogende kapitalisme. Met de economie gaat het beter, maar het inkomen stijgt al tien jaar niet. Geen geld voor extra loon, wel geld voor aandeelhouders, dat is wat de mensen zien.
Met nepnieuws, creëren van valse tegenstellingen en tegenstrijdigheden zal de heersende klasse doorgaan de eenheid van de arbeidersklasse uit te hollen en te voorkomen dat het verzet groeit. Dat lukt tijdelijk tot de objectieve realiteit begrepen wordt en de middelvinger van steeds meer mensen omhoog wordt gestoken en de gebalde vuist in de juiste richting wordt geheven. Het klinkt pathetisch, maar het blijkt in de geschiedenis altijd zo te gaan. Duurt soms even, maar het gaat gegarandeerd zo. Leugens en bedrog wegen op termijn niet op tegen de harde feiten. Voor iets anders kiezen, zeker als het dagelijks in diskrediet wordt gebracht, is moeilijk. Zolang de enige weg uit het chaotisch kapitalistisch uitbuiterssysteem wordt geblokkeerd zullen zieke individuen, zoals in Utrecht en Nieuw-Zeeland, al dan niet op basis van ideologische motieven, bij tijd en wijle toeslaan. Kapitalisme roept dit soort daden op en zet aan tot racisme en fascisme. Alleen 'eenheid van de werkers tegen racisme en fascisme' kan het tij keren en omstandigheden creëren waarin menselijke antwoorden worden gevonden op de ingewikkelde vragen van dit moment. Alleen socialisme biedt planmatigheid en menselijkheid.
Het kapitalisme heeft de schijn nog mee in relatief welvarende landen als Nederland, maar de klassentegenstellingen nemen toe en worden zichtbaarder. Een steeds groter deel van de bevolking wordt als oud vuil aan de kant gezet. Dat gaat een tijdje goed. Zeker als het antwoord betekent te moeten gaan strijden. Strijden doe je niet voor je lol, maar de Gele Hesjes in Frankrijk tonen aan dat als de maat vol is de strijd onverbiddelijk volgt. Met vallen en opstaan wordt dan geleerd hoe het verzet effectief vorm te geven. Die ervaringen, eenmaal opgedaan, zijn niet meer stuk te krijgen. Wie van dichtbij het enthousiasme heeft geproefd weet beter...
Veel mensen die het wel voor gezien hielden en een afwachtende, berustende houding aannamen, zullen door de nieuwe uitingen van verzet en toegenomen stakingsbereidheid onder steeds grotere delen van de arbeidersklasse, zich aansluiten bij het spontane én georganiseerde verzet. Ook al zal dat verzet soms vreemde vormen aannemen, zoals we nu meemaken als het gaat om steun aan de welbespraakte opvolger van Fortuin. Maar dat is tijdelijk. Schreeuwers en warhoofden hebben geen lang politiek leven. Je moet immers ook leveren, als je zegt wat te bieden te hebben. Met lege handen, breekbare vaasjes, uilenballen en holle frasen hou je het op den duur niet vol. De Nederlandse arbeidersklasse wil best een tijdje achter nieuwe idolen aanlopen zolang ze denkt dat het wat oplevert, maar als dat niet gebeurt is het ook weer 'jammer dan'. Ook de vakbeweging zal steeds meer gedwongen worden om een strijdbare positie in te nemen. Het is niet genoeg om een offensiefaf te kondigen. Er moet echt voor worden gemobiliseerd. De potentiële kracht van de vakbeweging moet zichtbaar zijn. Daarvoor moet het reformisme in de vakbondsleiding worden bestreden, want de leden willen een strijdbare vakbeweging die ook de jongeren weet te enthousiasmeren.
We schreven het eerder maar het kan geen kwaad om er nogmaals op te wijzen: "Mensen hebben de natuurlijke neiging om ontwikkelingen in de (grote, boze, onoverzichtelijke) wereld te beschouwen vanuit de eigen dicht-bij-huis-ervaringen. De eigen wereld staat centraal. Thuis is dan al snel beter dan ver weg. De komende periode zal Manifest meer aandacht schenken aan dit fenomeen dat door populisten al veel langer wordt benut. De valse tegenstellingen moeten worden blootgelegd. Maar lokaal en mondiaal moeten op een creatieve en begrijpelijke manier worden verbonden. Internationaal wegvluchten leidt evenmin tot verbetering als lokaal wegkruipen in het veilige holletje. Het onderscheid tussen vanzelfsprekende en noodzakelijke mondiale ontwikkelingen en kapitalistische globalisering, de kapitalistische toe-eigening van de wereld, moet worden blootgelegd. We zijn tegenwoordig allemaal wereldburger, of je wilt of niet. Dat heeft ook vooral veel positieve kanten en uitdagingen. Het verrijkt kennis en inzicht. We moeten ons echter blijven verzetten tegen de kapitalistische toe-eigening van de aarde en steeds grotere delen van het heelal.
Politiek, media en onderwijs dragen nu vooral bij aan het voortbestaan van de huidige machtsverhoudingen. De werkelijkheid wordt in het Westen begrensd door de fundamentele tegenstelling tussen kapitaal en arbeid. Dus tussen de werkende klasse en de multinationals, om het maar kort te zeggen. Doorslaggevend zijn echter de klassenverschillen. De werkelijke tegenstellingen groeien op de werkvloer, in fabrieken, ziekenhuizen en andere plaatsen waar werkenden - in talloze beroepen - tegen de beperkingen van het kapitalistisch systeem aanlopen. Dat is zichtbaar in talloze sectoren: van metaal- en havenarbeiders en ambtenaren tot onderwijzers, gezondheidswerkers, huisartsen en rechters. Het systeem staat, ondanks pogingen om het overeind te houden, te trillen op zijn grondvesten, zelfs in Nederland."
De VS en hun westerse trawanten blijven de bevolking van Venezuela op een schandalige manier onder druk zetten. Meer over de situatie elders in de krant. Inmiddels neemt het criminaliseren en bedreigen door de VS en hun handlangers ook toe tegen de regeringen van Rusland, Iran, Syrië, de DVRK, Nicaragua, Cuba en nog tal van andere landen die een autonome politiek willen voeren. Maar met name de pogingen om Venezuela te destabiliseren en het gevaar van een militaire interventie vragen om beter georganiseerd verzet.
Wij geven in dit nummer van Manifest, of op de website www.ncpn.nl, zoals gebruikelijk een aantal diepte-analyses, zoals het tweede deel van de opkomst van het nieuwe fascisme (John Pilger), De lege handen van Mueller (Zoltan Zigedy) en Achtergronden Venezuela ((Pepe Escobar).
Lees de krant of de website voor een beter inzicht in de veranderende mondiale, nationale en lokale krachtsverhoudingen, de voortwoekerende en zich verdiepende kapitalistische crisis én de theoretische en praktische antwoorden van de arbeidersklasse daarop. Manifest houdt u op de hoogte van de werkelijke ontwikkelingen in de wereld. Lees de Waarheid in Manifest! Niet alleen in de papieren Manifest, maar ook digitaal op de website (www.ncpn.nl).
Manifest nr. 04/2019 verschijnt op donderdag 9 mei 2019. In de partij is een begin gemaakt met de discussie over de communicatie naar buiten.